Partir c’est mourir un peu

Zaterdag a.s. valt definitief het doek voor de kleinste en met afstand leukste AH-vestiging van Nederland. Appie Naarden Vesting.

De laatste stuiptrekkingen kenmerken zich door een overweldigende belangstelling. De maaltijdsalades, piepers, Griekse yoghurt en andere leeftocht zijn al weken amper aan te slepen. De solidariteit van naar gemak en sociaal contact hunkerende omwonenden spat er van af. Vanwege de verbouwing van Grote Broer aan de Amersfoortse Straatweg zagen we tot voor kort bovendien nogal wat ‘volk van buiten’ dat z’n grutterswaren  kwam scoren. Dikke PC Hooft-tractors en ander Vestingvreemd ongerief stoomden op richting de Marktstraat en spuugden een bont scala aan kooplustigen uit. Enigszins bevreemd en geamuseerd aangestaard door de vaste klandizie. De weldoorvoede feminiene tsunami had vaak een bepaald niet kinderachtig repertoire aan noten op haar zang.

In een wolk van Roja parfum en gehuld in een simpele Claudia Sträter verpakking zag ik vorige week nog een aan lager wal geraakte douairière zich uit haar cabriootje pellen (‘je kunt hier verdomme nergens je auto kwijt’). Waarna zich meteen al een tweede, stuitende barrière aandiende: Maar liefst twee treetjes (wat een schande) moest ze beklimmen om het absolute Walhalla van Divorced City binnen te komen. Nog mazzel dat ze niet over de uitsmijter van dienst, die volumineuze St Bernardhond van de buren, hoefde te klimmen.  

Sorry, haar boodschapjes kon ze inderdaad niet scannen. En in onze qua assortiment enigszins beperkte steunwinkel was het ontbreken van kiloknallers en lucratieve gezinsverpakkingen wat haar betreft een niet te pruimen smet op het Zaanse blazoen. Toen geen van onze zich in het zweet zwoegende blauwe dames van de harde kern te porren bleek om een batterij aan lege flessen uit haar achterbak te tillen, was de boot helemaal aan. Uit pure balorigheid flikkerde ze de volledige voorraad asperges in haar winkelmandje (jammer, als dat op je menu stond), griste hier en daar nog wat hoogstnoodzakelijkst uit de rekken en sloot mokkend aan in het bescheiden rijtje voor de kassa. Parbleu, slechts twee kassa’s???

Onder een aarzelend opklaterend applaus verliet ze het pand. Op weg naar het parkeerbonnetje onder haar ruitenwisser. Waarna wij ons als habitués welgemoed wijdden aan onze corebusiness. Het hield inderdaad niet over aan keuzemogelijkheden. Maar wij grepen al die jaren onder toeziend oog van onze immer dienstbare en goedgemutste Judith, Gitty en Elly tenminste nog blind onze vermicelli, koffie, boerenbruin en afgeprijsde aardbeien uit de vertrouwde schappen. We gaan ze missen.

Plein

In een grijs verleden verkoos ik vijf minuten wachten voor de eindeloos gesloten spoorbomen ter hoogte van de Bussumse Nassaulaan boven de vluchtroute door het immer van een penetrante pislucht vergeven aanpalende tunneltje dat achter het al even vermaarde als omstreden gebouw De Vonk de diepte in gaat. En laat het oog van de gemeente Gooise Meren nou godbetert gevallen zijn op dat treurige ondergrondse urinoir voor een postuum eerbetoon aan onze illustere plaatsgenoot Wim de Bie. Hoe diep kunnen onze vroede vaderen zakken? zou je zeggen. De man verdient beter. Met bronzen beelden zijn we niet zo scheutig. Maar als er plaats ingeruimd wordt voor onze  ‘Kleine Johannes’, die ooit in zandsteen stond weg te kwijnen bij de Kom van Biegel maar nu prominent schittert in onze betonnen gemeentekolos, dan moet er toch iets fraais bij mekaar te beitelen zijn voor De Bie die samen met zijn onnavolgbare kompaan Van Kooten goed was voor een ongekend oeuvre waar Frederik van Eeden zijn vingers bij zou af likken.

We zullen het helaas moeten doen met een prozaïsch naambordje. Niet bij een obscuur tunneltje natuurlijk. Het liefst een plein of straat. Eeuwig zonde dat Bussum geen Prins Bernhardplein kent. Met de kennis van nu zou het onlangs ontmaskerde lid van de nazi partij van Hitler rimpelloos kunnen wijken voor onze gevierde cabaretier-schrijver-programmamaker. Het Julianaplein zal wel een brug te ver zijn. De populariteit van ons koningshuis is volgens recent onderzoek weliswaar zwaar tanende. Maar ik vrees dat de plaatselijke Oranjecomités ter plekke op tilt slaan wanneer we een streep zetten door de naam van onze nog immer geliefde volgeling van de gebedsgenezeres Greet Hofmans.

Aan de rand van het Spiegel, op een steenworp afstand van zijn jarenlange domicilie waar het schuurtje van Walter de Rochebrune staat en waar vele juweeltjes van de heren zijn opgenomen, kennen we het P.J. Lomanplein en de P.J. Lomanstraat. Ik wil uiteraard niets afdoen aan de reputatie van deze projectontwikkelaar avant la lettre uit de 19^e eeuw. Maar een straat én een plein lijken me sowieso al iets te veel van het goede. Het zou een blijk van diep doorvoeld cultureel besef zijn wanneer Han ter Heegde en z’n maten als de sodemieter het bordje PJ.Lomanplein inruilen voor Wim de Bie plein. A tout seigneur tout honneur.

Opschepper

Wissels

Over mijn voetbalkwaliteiten kan ik kort zijn. Bescheidenheid siert de mens. Bij het klinkertjesvoetbal aan de kop van de Kuijperlaan op de grens van Naarden en Bussum (voor het op instorten staande pandje van de bekende Naarders Ruud en Wil van Zijtveld) kon ik als knaapje nog wel potten breken. Maar dat had meer te maken met het niveau van de concurrentie dan met m’n eigen verdiensten. De vraag is waar mijn plafond gelegen zou hebben wanneer ik net als m’n vriendjes op zaterdagmiddag bij BFC op de Meerweg op het veld had kunnen doorgroeien, zoals dat tegenwoordig in pleonastisch voetbalanalistenjargon heet. Maar daar staken m’n godvruchtige ouwelui een gedecideerd stokje voor. BFC was een ordinaire communistenclub, meenden ze te weten. En hun angstvisioen, een ontaarde zoon die, tot volle wasdom gekomen, godbetert op de Dag des Heeren tegen een balletje zou trappen, zou zomaar bewaarheid kunnen worden. Een carrière in de knop gebroken?

Nee dus. Deze jongen is er niet voor in de wieg gelegd en al helemaal niet voor het zakkenvullersgilde dat drie weken in Qatar bivakkeert. Tweehonderd miljoen (..) gaat dat irritante narcistische Portugeesje straks verdienen voort een jaartje in de Saoedische zandbak. Bij een inbraak bij een andere snotneus werd voor twee ton aan horloges (..) geraust.

Eén wensdroom zou wat mij betreft nog wel vervuld mogen worden op m’n levensavond. En vooruit met de geit, dan ook maar meteen een tweeledige. Met een abonnement op de voetbalzender ESPN in de pocket zie ik in een weekend heel wat competitiepotjes voorbij komen. Vaak als achtergrondmuziek bij andere bezigheden. Absolute hoogtepunten vormen voor mij de wissels. Zodra ik er lucht van krijg dat de almachtige technische baas van zo’n cluppie gaat ingrijpen, zit ik strak voor de buis. Vers bloed. Een nieuwe koers? Het begint met het warmlopen van de tweede keus. Ik kom volledig aan m’n gerief als vervolgens één van de assistenten de verse kracht gaat instrueren. Gewapend met een vuistdikke multoband stort deze zich op de betreurenswaardige invaller waarbij hij er in twintig seconden een paginaatje of tien doorheen jast met vermoedelijk een schat aan mystieke tactische hoogstandjes waar die jongen natuurlijk geen ene flikker van begrijpt. En dat opgefokte knaapje maar gehoorzaam knikken. Hij kust de grasmat en ten prooi aan de opperste verwarring voegt hij zich bij z’n teamgenoten die de kluts kwijt zijn.

Zo mogelijk nog indrukwekkender is het ritueel dat de afgeserveerde speler ten deel valt. Een troostrijk tikje op z’n kont door de trainer kan er meestal nog net vanaf waarna hij zich opmaakt voor een indrukwekkende high five-sessie langs de reservebank. Iedereen krijgt een beurt. Niet alleen alle immens somber ogende reserves, maar ook de assistent-coaches,  de dokter, de ballen-oppomper van de club, de sportpsycholoog,  de terreinknecht en last but not least het suikerspinnetje dat na afloop de traditionele kroketten en vlammetjes in het vet gooit. Het oogt als een zegetocht. Het is pure schijn.

Ik wil dat ceremonieel één keer tot in het diepst van m’n haarvaten voelen. Het decor zal me een worst zijn. Dat warmlopen langs de lijn. De instructie. En dan onder een stormachtig applaus de wei in. Zonder een bal te raken weer gewisseld worden. Waarna die triomftocht. Ja, vooral die. Kanniewachten.

Oren

Zout

Daklozenkrant

Verkleedjurk

Interactief

Ze hadden een druk weekje achter de rug.
Joop en Mies
Smeets dus.
Gewapend met een forse jetlag, net terug uit de States.
Te laat om op tijd aan te schuiven voor ‘Wedstrijdje’, de maandelijkse satirische kraker in deMess op de zondagmiddag.
Jan J Pieterse, Johan Hoogeboom met ditmaal als topgast good old Ivo de Wijs.
Wedstrijdje was al een half uur in al z’n vrijmoedige vrolijkheid op streek toen ons voormalige liberale gemeenteraadslid en gelouterd nautisch specialist Joop (hij wil niets liever dan de Naardense grachten in directe verbinding stellen met de wereldzeeën) met eega arriveerde.
Alleen op de wat minder courante eerste rij was nog plaats.
Na een indrukwekkende Spaziergang door de volle zaal waarvoor de voorstelling gewoon gedurende een paar minuten plat gelegd werd, belandden ze in volle glorie in de Koninklijke loge.
Het kón allemaal binnen de ongedwongen huiskamersfeer die Wedstrijdje zo kenmerkt.
Reden voor de optredende artiesten, die toch al niet vies zijn van het nodige improvisatiewerk, om uitgebreid met het Naardense echtpaar aan de haal te gaan.
Joop was niet alleen te laat maar bleek ook de nodige poëzie voor ons in petto te hebben.
Z’n finest moment greep hij na de pauze, het interactieve deel van het programma, toen hij uit de losse pols enkele hoogstandjes uit onze literaire geschiedenis ten beste gaf. En het is dat z’n immer bescheiden Mies op een gegeven moment op de rem trapte (‘Nou is het wel mooi geweest Joop’) anders had ie het goedlachse publiek ongetwijfeld getrakteerd op het volledige oeuvre van Vondel, Staring, Bloem en Paul van Ostaijen.
Voor puntdichter Jan J Pieterse die met dit soort intermezzo’s opperbest raad weet, reden om te wapperen met een lucratief meerjarencontract voor het Wedstrijdje-team:
‘Heb je volgende week vrijdag wat te doen Joop?’

Bordjes

Het dient gezegd te worden: over het algemeen kom ik er op m’n therapeutische kuiertochtjes in onze vestingstad heel bevredigend uit.
Sterker nog: tot genoegen zelfs.
Maar als ik via de Jan Massenstraat op de Oude Haven stuit, slaat de verwarring onverbiddelijk toe.
Kan ik me met goed fatsoen  nog wel wagen aan die oversteek?
Of probeert Gooise Meren me, al weer,  op het verkeerde been te zetten?
2018 is nog maar koud begonnen of daar begint het gedonder al weer.
Mij hoor je (zoals ik op m’n Oudejaarsconference in deMess riep) niet zeggen dat het vroeger beter was.
Maar wel stukken leuker.
En duidelijker.