Kletskassa

Zorg

Verzoening

Hemelbestormers

Bomgordel

Nemen de Chinezen deMess over?

Gedachten op vrijdagmorgen

Leuk, dat Fotofestival Naarden.
Dagelijks dwalen de fotofreaks, al of niet gewapend met hun Canon, Nikon, Sony, Leica of hoe hun geavanceerde speeltjes ook mogen heten, door onze Vestingstad, hongerig op zoek naar hun favoriete Dutch Masters & Marvelous Misfits.
Wij hebben er ook in deMess een paar wandjes mee gevuld.
Fraaie plaatjes, dat moet gezegd worden
Een beetje weinig, vinden sommige bezoekers.
Gelijk hebben ze.
We hebben een warm bad voor ze laten vollopen.
Onze vrijwilligers die ze in ploegendiensten bij wijze van service een maand lang desgewenst volgieten met koffie, thee of andere versnaperingen staan van 10.00 tot 18.00 op scherp. Het fotovolk kan daarnaast de afgepeigerde slenterbenen voor een welverdiende time out tot rust laten komen op ons comfortabele, zonnige terras.
Het levert soms stof tot boeiende gesprekken op die, zeker op de stille ochtenden waarop je achter onze wallen een kanon kunt afschieten, het wat saaie corveewerk van onze vrijwilligers in ieder geval nog enige fleur geven.

Vanmorgen schoof een groepje Chinezen naar binnen.
Chinezen?
En dan ben je tegenwoordig op je hoede.
Niks tegen de Chinees als mens natuurlijk.
Maar met alle opgeklopte verhalen in het achterhoofd over de vanuit Peking verordonneerde tactiek om diep in de haarvaten van de westelijke wereld te penetreren met hun karrenvrachten Yuan-flappen (CNY) bekijk je ze toch onwillekeurig met andere ogen. Complete havensteden (het Griekse Piraeus) hebben ze al in bezit. De Russische maffia die de Spaanse oostkust al jaren domineert, wordt er stap voor stap verdreven. Antwerpen en Rotterdam mogen voor het ergste vrezen.
En als we niet uitkijken zetten ze binnenkort de kroon op hun werk met de introductie van het 5G-netwerk van hun nieuwste kindje Huawei, waarmee ze op geraffineerde wijze de ultieme grip krijgen op ons sociale verkeer.

Wat moet je als eenvoudige medewerker van deMess denken van de opmerkelijke en hardnekkige belangstelling voor het reilen en zeilen van ons unieke Podium, die één van de zonen van Xi Jinping die zich van het groepje losmaakte, in meer dan perfect Engels aan de dag legde?
In Peking weten ze alles van culturele revoluties.
Is nu de beurt aan ons culturele leven?
Onze Stichting met ANBI-status die onlangs nog door een plaatselijke wethouder als summum van vrijwilligerswerk de hemel in geprezen werd maar waarvoor met de beste wil van de wereld geen substantiële gemeentepecunia’s opgehoest kunnen worden, houdt maar ternauwernood z’n eigen broek op.
Met Chinese Yuans zou je de broodnodige lucht krijgen.

Gaat niet gebeuren.
DeMess blijft gewoon deMess
Let op uw saeck.

Vanuit m’n slaapkamerraam

Dat listige lantaarntje lag al enige jaren werkloos ergens onderin de kast. Gebruikte ik ooit bij presentaties om op grote schermen m’n induttende gehoor bij de les te houden door met een rood pijltje aan te geven waar we ook al weer gebleven waren met m’n boeiende exposé.
Die tijd van presentaties hebben we langzamerhand wel gehad. Het apparaatje heeft echter sinds kort een nieuwe functie gekregen.
Een overijverig vrijwilligersgroepje werkte zich afgelopen zaterdag uit de naad om fase III van de voltooiing van ons terras een boost te geven. Na de rustieke lantaarnpaal en het plaatsen van een paar fraaie boompjes met uitgekiende grondverlichting was het de beurt aan het planten van een piepjonge rode beukenhaag rond ons terrein. Zeg maar: een natuurlijke markering van ons erf dat zich langzamerhand ontwikkelt tot een waar plaatje.
Want de jeu de boules baan (die nog wat aangestampt moet worden) hoort er ook bij.
De sociale functie van onze Buurtmess, weet je wel?
In afwachting van de ingebruikname heeft een enkele hondenbezitter er helaas al een bestemming aan menen te moeten geven die niet helemaal strookt met onze diepdoordachte plannetjes.
Bello deponeert er namelijk naar hartenlust en uiterst comfortabel z’n dampende bruine jongens.
Het verplichte schijtzakje is in geen velden of wegen te bekennen
Wonen op een steenworp afstand van Podium deMess heeft z’n voor- en nadelen.
Vanuit m’n slaapkamerraam aanschouw ik dagelijks met gerechtvaardigde trots en genoegen ons megaproject. Betrapte ik toch gaandeweg een duistere lenteavond het baasje van zo’n Bello die z’n trouwe viervoeter er schaamteloos z’n ding liet doen.
Overdag loopt het zo’n vaart niet vanwege de sociale controle maar in het donker gaan de remmen kennelijk zonder scrupules los.
Toen herinnerde ik me dat lantaarntje waarvan de priemende rode lichtstraal, zo blijkt nu, de honderd meter tot deMess moeiteloos overbrugt. Geschrokken sleurde de betrapte eigenaar van het hondje z’n heftig tegenstribbelende huisdier de wallen op.
Hij zal het voortaan wel uit z’n hersens laten, vermoed ik.
Zo niet, dan zou het zomaar kunnen dat hij de fecaliën een volgende keer in z’n brievenbus terug vindt.
Een oud, niet bijster sympathiek, maar beproefd middel.
RAISE THE RED LANTERN.
Dat was trouwens ooit een mooie film.

Ook hier te lezen: http://demess.nl/vanuit-mn-slaapkamerraam/