Nemen de Chinezen deMess over?

Gedachten op vrijdagmorgen

Leuk, dat Fotofestival Naarden.
Dagelijks dwalen de fotofreaks, al of niet gewapend met hun Canon, Nikon, Sony, Leica of hoe hun geavanceerde speeltjes ook mogen heten, door onze Vestingstad, hongerig op zoek naar hun favoriete Dutch Masters & Marvelous Misfits.
Wij hebben er ook in deMess een paar wandjes mee gevuld.
Fraaie plaatjes, dat moet gezegd worden
Een beetje weinig, vinden sommige bezoekers.
Gelijk hebben ze.
We hebben een warm bad voor ze laten vollopen.
Onze vrijwilligers die ze in ploegendiensten bij wijze van service een maand lang desgewenst volgieten met koffie, thee of andere versnaperingen staan van 10.00 tot 18.00 op scherp. Het fotovolk kan daarnaast de afgepeigerde slenterbenen voor een welverdiende time out tot rust laten komen op ons comfortabele, zonnige terras.
Het levert soms stof tot boeiende gesprekken op die, zeker op de stille ochtenden waarop je achter onze wallen een kanon kunt afschieten, het wat saaie corveewerk van onze vrijwilligers in ieder geval nog enige fleur geven.

Vanmorgen schoof een groepje Chinezen naar binnen.
Chinezen?
En dan ben je tegenwoordig op je hoede.
Niks tegen de Chinees als mens natuurlijk.
Maar met alle opgeklopte verhalen in het achterhoofd over de vanuit Peking verordonneerde tactiek om diep in de haarvaten van de westelijke wereld te penetreren met hun karrenvrachten Yuan-flappen (CNY) bekijk je ze toch onwillekeurig met andere ogen. Complete havensteden (het Griekse Piraeus) hebben ze al in bezit. De Russische maffia die de Spaanse oostkust al jaren domineert, wordt er stap voor stap verdreven. Antwerpen en Rotterdam mogen voor het ergste vrezen.
En als we niet uitkijken zetten ze binnenkort de kroon op hun werk met de introductie van het 5G-netwerk van hun nieuwste kindje Huawei, waarmee ze op geraffineerde wijze de ultieme grip krijgen op ons sociale verkeer.

Wat moet je als eenvoudige medewerker van deMess denken van de opmerkelijke en hardnekkige belangstelling voor het reilen en zeilen van ons unieke Podium, die één van de zonen van Xi Jinping die zich van het groepje losmaakte, in meer dan perfect Engels aan de dag legde?
In Peking weten ze alles van culturele revoluties.
Is nu de beurt aan ons culturele leven?
Onze Stichting met ANBI-status die onlangs nog door een plaatselijke wethouder als summum van vrijwilligerswerk de hemel in geprezen werd maar waarvoor met de beste wil van de wereld geen substantiële gemeentepecunia’s opgehoest kunnen worden, houdt maar ternauwernood z’n eigen broek op.
Met Chinese Yuans zou je de broodnodige lucht krijgen.

Gaat niet gebeuren.
DeMess blijft gewoon deMess
Let op uw saeck.

Vanuit m’n slaapkamerraam

Dat listige lantaarntje lag al enige jaren werkloos ergens onderin de kast. Gebruikte ik ooit bij presentaties om op grote schermen m’n induttende gehoor bij de les te houden door met een rood pijltje aan te geven waar we ook al weer gebleven waren met m’n boeiende exposé.
Die tijd van presentaties hebben we langzamerhand wel gehad. Het apparaatje heeft echter sinds kort een nieuwe functie gekregen.
Een overijverig vrijwilligersgroepje werkte zich afgelopen zaterdag uit de naad om fase III van de voltooiing van ons terras een boost te geven. Na de rustieke lantaarnpaal en het plaatsen van een paar fraaie boompjes met uitgekiende grondverlichting was het de beurt aan het planten van een piepjonge rode beukenhaag rond ons terrein. Zeg maar: een natuurlijke markering van ons erf dat zich langzamerhand ontwikkelt tot een waar plaatje.
Want de jeu de boules baan (die nog wat aangestampt moet worden) hoort er ook bij.
De sociale functie van onze Buurtmess, weet je wel?
In afwachting van de ingebruikname heeft een enkele hondenbezitter er helaas al een bestemming aan menen te moeten geven die niet helemaal strookt met onze diepdoordachte plannetjes.
Bello deponeert er namelijk naar hartenlust en uiterst comfortabel z’n dampende bruine jongens.
Het verplichte schijtzakje is in geen velden of wegen te bekennen
Wonen op een steenworp afstand van Podium deMess heeft z’n voor- en nadelen.
Vanuit m’n slaapkamerraam aanschouw ik dagelijks met gerechtvaardigde trots en genoegen ons megaproject. Betrapte ik toch gaandeweg een duistere lenteavond het baasje van zo’n Bello die z’n trouwe viervoeter er schaamteloos z’n ding liet doen.
Overdag loopt het zo’n vaart niet vanwege de sociale controle maar in het donker gaan de remmen kennelijk zonder scrupules los.
Toen herinnerde ik me dat lantaarntje waarvan de priemende rode lichtstraal, zo blijkt nu, de honderd meter tot deMess moeiteloos overbrugt. Geschrokken sleurde de betrapte eigenaar van het hondje z’n heftig tegenstribbelende huisdier de wallen op.
Hij zal het voortaan wel uit z’n hersens laten, vermoed ik.
Zo niet, dan zou het zomaar kunnen dat hij de fecaliën een volgende keer in z’n brievenbus terug vindt.
Een oud, niet bijster sympathiek, maar beproefd middel.
RAISE THE RED LANTERN.
Dat was trouwens ooit een mooie film.

Ook hier te lezen: http://demess.nl/vanuit-mn-slaapkamerraam/

Gooise Meren en de cultuursubsidies

Alexander Luiten, onze Gooise Meren wethouder die o.m. economie, sport, cultuur, toerisme en subsidiebeleid in z’n portefeuille heeft, mocht onlangs bij wijze van kennismaking uitgebreid los gaan in het Naarder en Bussums Nieuws.
Hij is een nieuwe ster aan het Gooise firmament. Althans, als wethouder. Jarenlang de meer dan duidelijk aanwezige fractievoorzitter van de plaatselijke liberalen. De hoogste tijd voor een paginavullend ‘diepte-interview’ dus. Zodat we we wat beter snappen wat voor vlees we in de kuip hebben.
Pikant detail: de plaatselijke media fotograferen onze politieke kopstukken immer op het bruggetje achter het gemeentehuis. Dat zal wel een beetje met gemakzucht te maken hebben. Vlak naast de deur. En zo’n rustiek overspanninkje doet het altijd prima op een plaatje .
We nemen tenminste maar even aan dat we het niet direct moeten zoeken in de symboliek. Want met het bouwen van bruggen door onze vroede Gooise Meren vaderen is het traditioneel een nogal moeizame affaire.
Over de diepte in het interview kun je twisten. Echte stevige oneliners die de opmaat voor een krachtig beleid betekenen, zijn er amper te ontdekken.
Maar we schuiven toch meteen naar de punt van onze stoel bij het nogal zinnenprikkelende citaat waarmee het artikel opent.
‘ We moeten initiatieven van inwoners niet in de weg staan’.
Hoe positief wil je het hebben?
In dit verband is de passage waarin Alexander z’n superieure licht laat schijnen over cultuur en subsidiebeleid wél zo interessant.
NN: De gemeente heeft een behoorlijke post, zo’n 2,6 miljoen euro, aan subsidies voor verenigen e.d. te verdelen, los van de subsidies voor sportclubs.
Bij wie komt dat geld terecht?
A.L. : ‘Allereerst vind ik dat mensen zelf initiatief moeten nemen, waarbij de gemeente dan de rol heeft om zaken, waar mogelijk, te faciliteren. Een mooi voorbeeld is theater deMess in Naarden. Dat is een initiatief van vrijwilligers die daar veel tijd, energie en enthousiasme in hebben gestoken. Het belangrijkste in ons subsidiebeleid is dat de subsidie altijd een sluitpost moet zijn. De vereniging, of het initiatief, moet zelf de broek kunnen ophouden. Als het nodig is draagt de gemeente een steentje bij, maar dat moet niet de basis zijn. En de club moet aannemelijk kunnen maken dat ze ook voor verbinding met andere organisaties zorgt.’

Dat eigen initiatief is natuurlijk iets wat diep in de genen van de ware liberaal verankerd zit. Luiten sleept ons Podium deMess in Naarden er bij als briljant exempel bij z’n betoog. Inderdaad in Naarden is in een jaar tijd een unieke toko uit de grond gestampt. Een indrukwekkende, zeer ambitieuze programmering van meer dan honderd, zeer gevarieerde voorstellingen in een geweldige locatie die bij wijze van spreken ‘steen voor steen’ is opgebouwd door een contingent vrijwilligers. Dankzij de tomeloze inzet van die zestig vrijwilligers, en niet te vergeten de steun van een aantal gulle sponsoren, kan deMess net uit de rode cijfers blijven. Dus met die broek zit het wel snor. Daar hoor je ze in Naarden ook niet over klagen. Als er trouwens één plaatselijke organisatie is die van wanten weet als we het hebben over het maken van die broodnodige verbinding met de omgeving (nota bene één van de kernpunten van de missie), dan deMess wel.
Luiten heeft helemaal gelijk als hij stelt dat subsidie niet de basis moet zijn. Daar zit deMess misschien ook helemaal niet op te wachten. Want dan zou het wel eens gedaan kunnen zijn met de onafhankelijkheid. Maar als je weet welke duizelingwekkende bedragen er gemoeid zijn met de financiële steun (die aanzienlijk verder gaat dan facilitering) aan plaatselijke culturele instellingen (Spant!!, dat natuurlijk moet blijven) dan kun je achter het vooralsnog achterwege blijven van steun aan deMess wel wat vraagtekens zetten.
Maar wie weet wat de nabije toekomst nog in petto heeft voor het Naardense initiatief.
Bescheiden zijn de Messambities, ondanks de beperkte middelen, tot op heden bepaald niet. Maar aan de horizon liggen nog wel wat plannetjes die men er graag zou willen verwezenlijken.

De minister uit hetzelfde clubje die over onze nationale cultuur waakt, is in z’n corebusiness bepaald geen hardloper. Die beweerde onlangs nog met droge ogen dat ie voor het eerst van z’n leven in het Amsterdamse Concertgebouw was bij de uitvaart van de populaire burgemeester Eberhard van der Laan……..
Laten we hopen dat Luiten wat meer met cultuur heeft.
Liberalen en de cultuur.
Het blijft een dingetje.

foto: Naarder Nieuws

 

Beleving

Als er naast dat afschuwelijk verminkte ‘delen’ toch één woord is waar ik regelmatig bosbrand van in m’n liezen krijg, dan toch wel van het woord BELEVING.
Op de woonboulevard ga je tegenwoordig voor de ultieme zitbeleving of interieurbeleving. Een leven lang laat ik me periodiek knippen. Maar dat schijnt bij lange na niet genoeg te zijn. Haarbeleving, daar draait het om. Met collega’s slobberde ik in m’n werkzame leven veertig jaar lang heel wat bakkies pleur weg bij de koffieautomaat. Amper gestopt moet ik begrijpen dat ik dat helemaal verkeerd deed. Het koffiemerk Selecta wil me doen geloven dat het garant staat voor de ultieme koffiebeleving. Een passend koffieconcept voor iedere sector op de werkvloer.
Gewoon ordinair een spare rib schroeien op de buurtbarbecue? Kom op zeg! Waar blijft de beleving?
In een aantal niet te tellen restaurants waar je vroeger gewoon een biefstukje kon wegknagen, gooien ze het over een gans andere boeg. Het zijn belevingsvreetschuren geworden.
De ballonvaartenexploitant die we afgelopen zomer in de arm namen om een stel bevriende echtelieden ter gelegenheid van hun veertig jarige verbintenis via een ballonvaart over hun habitat te jagen, gooide niet zomaar de trossen los. Hij deed het voor niet minder dan een vluchtbeleving. Ronkte z’n kleurige folder.
Er worden zelfs hier en daar al belevingsawards uitgedeeld.

Bij het plaatselijke sufferdje deze week een maar liefst 12 pagina’s tellende bijlage waarin onze nieuwste aanwinst DE TINFABRIEK uitgebreid los gaat. Ze zijn daar helemaal klaar voor de business van morgen.
Onder andere een blije Willem Jan en Tineke van der Burg van Volvo Buitenweg komen aan het woord om hun verhuizing naar de overkant met een big smile toe te lichten.
Ik citeer:
‘……Dit levert enerzijds omzet op maar trekt ook bezoekers die normaal gesproken ons bedrijf niet zouden bezoeken. Zij kunnen nu Volvo op een bepaalde manier beleven‘.
Ik heb zo’n jaar of vijftig aanzienlijk bescheidener karretjes afgereden. En liep de deur bij Willem Jan en Tineke nooit plat. Maar wellicht de hoogste tijd om mezelf aan het eind van de rit maar eens te verwennen met een heilige koe van de plaatselijke Volvo-dealer.
Ik wil ook wel eens ‘beleven’.
En vooral dat ‘op een bepaalde manier’ maakt me rete-nieuwsgierig.

Moet Jochem me over de streep trekken?

Het zal toch al gauw een jaar of 65 geleden zijn dat ik m’n laatste vis aan de haak sloeg.
Een populaire hobby.
M’n overbuurman Klaas bijvoorbeeld, lust er wel pap van. Maar sinds het verscheiden van z’n makker Jan met wie hij duizenden uren in een bootje op de vestinggracht doorgebracht moet hebben, is de klad er aardig in gekomen.
Vissen. Ik heb er niks mee. Dat eindeloze getuur naar die dobber. En mocht ik dan sporadisch beet hebben dan zag ik er met m’n fijngevoelige natuur als een berg tegen op om het betreurenswaardige beestje van m’n haakje te krijgen, dat meer dan eens diep in z’n strot zat.
Maar ieder z’n meug natuurlijk.

Allerlei instanties lijken zich ernstige zorgen over deze pensionado te maken.
Ben ik de doelgroep van een groot complot?
Of het gerichte campagnes zijn? Ik heb langzamerhand bange vermoedens.
Regelmatig vallen er bont geïllustreerde missives op m’n deurmat die me bijvoorbeeld willen doen geloven dat wij, Naardense ouderen, meer moeten bewegen. Het liefst onder deskundige leiding van een coach. Het vormt zelfs onderdeel van gemeentelijk beleid. Olga, die op tv voor dag en dauw de grijze plaag door een stalinistisch fitnessprogramma jaagt waarover diep is nagedacht, is kennelijk voor mij niet genoeg.
Ik voel me amper aangesproken met m’n 5000 jaarlijkse fietskilometers en twee ochtenden ouwelullentennis per week bij de TV Naarden.

Onder leiding van empathische zorgmedewerkers klaverjassen of, godbetert nog erger, bingoën in een buurtcentrum? Met eens per jaar een inspirerend, gezamenlijk schoolreisje per bus naar de Keukenhof?
Prachtig dat het bestaat.
Mij niet gezien.
Nog niet.

Haaks op dit soort ongein staat trouwens weer een ander soort flyers.
Stukken zorgelijker vind ik die steeds hardnekkigere folders van uitvaartverenigingen waar ik periodiek mee belaagd word.
Kennelijk zit ik met al m’n personalia in de kaartenbak van deze branche.
Tellen ze daar m’n dagen af?
Ik ben er nog niet aan toe.

Terug naar het vissen.
Vandaag werd ik verblijd met het decembernummer van het VISBLAD. Een speciale editie. Dat speciale is me niet helemaal duidelijk. Even snel gegoogeld op de website van onze sportvissers: op de omslag van ieder periodiekje dat ze maandelijks moeiteloos vol metselen met een ongekende partij visvertier, staan immer MANNEN (..) die apetrots hun vangst aan de wereld tonen.
En ik snap al helemaal niet waarom de eer, dit periodiekje te mogen ontvangen, uitgerekend MIJ te beurt valt. Hebben ze, in een ultieme poging mij over de streep te trekken, m’n vakbroeder Jochem afgedrukt, die toch écht wel wat anders aan z’n hoofd heeft dan deze flauwekul?
Sodemieter toch op.
Kom mijn agenda maar ’s bekijken.

Mr. Anke de Wijn heeft geen antwoorden

Voor wie mijn publicaties over het Naardense familiedrama gevolgd heeft, heb ik hier de laatste update.
In mijn vorige bijdrage viel te lezen dat ik een klacht ingediend heb over mr. Anke de Wijn bij de deken van de Orde van Advocaten n.a.v. haar dreigbrief die ik onlangs ontving.
De Wijn heeft hierop mogen reageren.
Een pover verhaaltje. Inhoudelijk commentaar geeft ze niet.
De kras in haar van leugens doorspekte grammofoonplaat is opmerkelijk.
Vandaag mijn commentaar opgestuurd naar de Deken van de Orde van Advocaten.
Op de te verwachten uitspraak van de Deken kan ik uiteraard niet vooruitlopen. Maar wat mij betreft wordt het een gevalletje voor het Tuchtcollege.
Daar ligt trouwens nog een andere klacht tegen deze advocaat.
We wachten af.
Voor de belangstellenden volgt hieronder de tekst van mijn tweede brief aan de deken: 

Naarden, 12 september 2018
Betreft: klacht tegen mr. A. de Wijn, advocaat te Rijsenhout

Weledelgestrenge mevrouw,

Het weerwoord van mr. De Wijn ontvangen.
Een merkwaardige openingszin, mag ik wel zeggen, waarvan de betekenis mij als niet-jurist ten enen male ontgaat.
Wat ik wél begrijp is dat zij de ontvankelijkheid van mijn klacht  betwist.
Wel biedt ze in haar slotregels genereus haar excuses aan voor het onjuiste gebruik van mijn naam.  Een detail in mijn betoog dat geen deel uitmaakt van mijn klacht.
Het accentueert slechts haar slordigheid.
Maar leidt daarmee op subtiele wijze de aandacht af van mijn werkelijke klacht waar ze inhoudelijk niet op in gaat (..) en die ik hier dus nogmaals herhaal.

1.Mr. De Wijn heeft haar brief in eerste instantie gestuurd naar de redactie van NaarderNieuws.
De strekking ervan is dermate grievend voor mij dat ik dit niet anders kan uitleggen dan dat zij zich, omdat haar epistel in handen van derden  – nota bene de plaatselijke pers- is gevallen, hiermee schuldig maakt aan het toebrengen van  reputatieschade. En dat terwijl mijn publicaties volledig gebaseerd zijn op feiten. Iets waar ik mr. De Wijn in de afgelopen drie jaar niet op heb kunnen betrappen.
Zij heeft zich inmiddels geëxcuseerd bij die krant.
Maar het kwaad is geschied.

2.Mr. De Wijn maakt nergens waar welke nou precies de leugens zijn waar ik me van zou bedienen. Vervolgens mag ze in haar verweer dan wel opmerken dat het slechts een voorstel (onderstreept) van haar was om mijn publicaties van m’n blog te halen, in werkelijkheid hebben we hier te maken met een regelrechte bedreiging.

Immers, hoe moet ik de volgende passages interpreteren?

-ik meld u dat u met uw Blog bereikt dat zowel uw vriendin (??) als haar advocaat extra in de problemen komen.

Maar vooral: (ik citeer)
-Naast de kleine onkostenvergoedingen van uw cabaretvoorstellingen met Madelon Kroes ga ik er voor het gemak van uit dat u een AOW inkomen hebt. Ik zou het betreuren dat ik degene ben die u in de komende maanden op kosten ga jagen wegens schade door laster, uw valsheid in geschrift en impertinente beledigingen.
 

Dit kan ik niet anders uitleggen dan als: Haal die publicaties van uw blog, anders sleep ik u voor de rechter.

Wat me naast haar voortdurende ‘Trumpiaanse’ verdraaiing van de feiten verder buitengewoon stoort is de suggestieve wijze waarop mr. De Wijn  keer op keer een onjuist beeld probeert op te roepen van mijn  relatie met Famke Kroes. Maar liefst drie keer spreekt ze over ‘mijn vriendin’.
In mijn eerste reactie heb ik deze relatie en de achtergrond van mijn publicaties, die gebaseerd zijn op meer dan uitvoerig gecheckt feitenmateriaal, afdoende uitgelegd.

In haar verweer tegen mijn klacht legt De Wijn er nog een schepje bovenop. Onomwonden meldt zij dat ik mijn nogal onthullende onderzoeksresultaten gepubliceerd heb ‘op verzoek van F.L.Kroes uit Naarden’.
Haar zoveelste aperte leugen.

Overigens, mocht mr. De Wijn haar dreigement hard willen maken dan kijk ik er naar uit om voor de rechter op basis van mijn harde bewijsvoering eindelijk duidelijk te mogen maken wie zich gedurende de afgelopen drie jaar  in werkelijkheid schuldig heeft gemaakt aan leugens, laster, valsheid in geschrifte, impertinente beledigingen en (jazeker) poging tot aanzetten van meineed.

Ik vraag me trouwens af wat de rechtbank er van vindt dat De Wijn,  ondanks dat de basis voor deze treurige gang van zaken (de aanklacht wegens mishandeling), tot twee aan keer toe (inclusief hoger beroep, artikel 12) door de rechter verworpen is, persisteert in haar beschuldiging en het eindeloos voeren van volslagen onbegrijpelijke, kansloze rechtszaken

Mevrouw De Wijn heeft, nog even los van de hier gemelde bedreiging en het veroorzaken van reputatieschade,  haar beroepsgroep op flagrante wijze in diskrediet gebracht.
Ik heb er de onomstotelijke bewijzen voor in handen.

Hoogachtend,

Frans Muthert

Eerdere publicaties in chronologische volgorde:
https://fransmuthert.wordpress.com/2018/04/15/met-je-water-naar-de-dokter/
https://fransmuthert.wordpress.com/2018/04/15/bestaat-er-nog-recht/
https://fransmuthert.wordpress.com/2018/04/29/hoe-betrouwbaar-is-mr-anke-de-wijn/
https://fransmuthert.wordpress.com/2018/08/18/mr-anke-de-wijn-is-echt-van-het-padje-af/

Mr. Anke de Wijn is écht van het padje af

Naardens familiedrama blijft maar voortwoekeren

IK MAAK JULLIE ALLEMAAL KAPOT
waren de woorden van de crimineel met een gediagnosticeerde, ernstige persoonlijkheidsstoornis (in mijn geanonimiseerde bijdragen over deze affaire consequent BINK genoemd).
Plaats van handeling: de uitspraak inzake de scheiding van de Naardense ANNA.
Hij voegde weldra de daad bij het woord.
In mei 2015, tijdens de korte huwelijksreis van zijn ex Anna met haar nieuwe partner ontvoerde Bink met medeweten van Veilig Thuis en de plaatselijke politie de jongste van haar drie kinderen.
Motief? Mishandeling van de kinderen door Anna.
Een flagrante leugen
Drie jaar later en 16 door hem aangespannen (en allemaal verloren) rechtszaken verder stellen we vast dat
-De Officier van Justitie heeft geoordeeld dat Bink de vermeende mishandeling door Anna (de aanklacht van Bink) ‘niet heeft kunnen bewijzen’. Ook in hoger beroep (artikel 12) werd deze aanklacht afgewezen.
Een understatement voor: Bink liegt.
Kortom, Bink maakte zich schuldig aan laster, reputatieschade en een flinke portie emotionele schade bij het gezin van Anna, haar familie en vrienden.
Laster kreeg een wel een buitengewoon ernstig tintje omdat hij, voordat de rechter zich over dit geval had kunnen buigen, ook een brief naar de werkgever van Anna stuurde waarin hij haar beschuldigde van mishandeling.
Wat je aanvankelijk nog ‘onttrekken aan het ouderlijk gezag’ kon noemen, werd daarmee een ordinaire ontvoering. Een delict. En dus strafbaar.
Afijn, je kunt het allemaal nalezen in mijn eerdere publicaties.
(zie de literatuuropgave onderaan)
Binnen ons rechtssysteem kun je ongelimiteerd doorprocederen. Zeker als je je je zoals Bink geheel kunt bedienen van een advocaat op toevoeging. Waar hij trouwens geen recht op heeft. Maar dat is één van de vele andere losse eindjes in deze affaire.
De rechtbank is, terecht, verplicht iedere aanklacht in behandeling te nemen. Helaas lijkt daardoor in dit geval het zicht op het grote verband waarbinnen deze procedures plaatsvinden, zoek te raken.
Mijn publicaties plaatsen alles in het enig juiste perspectief.
En de impact daarvan is ten hemel schreiend.
Over de misdadige handel en wandel van Bink heb ik langzamerhand voldoende gepubliceerd. Ik ben wel zo ongeveer klaar met hem. Bovendien heb ik niet de expertise in huis om iemand met een persoonlijkheidsstoornis aan te spreken op z’n al of niet aanwezige geweten.
Alles wijst er op dat ie van plan is door te gaan met kansloos procederen.
DAT MOET STOPPEN. MAAR WIE GAAT DAT DOEN?
Ik heb besloten er alles voor in het werk te stellen. Tot het gaatje.
Het recht zal zegevieren.

Reden om de focus definitief te verleggen naar zijn (pro deo) advocaat, mr. Anke de Wijn uit Rijsenhout die zich vol enthousiasme voor zijn strontkarretje laat spannen.
In een vorige bijdrage ‘Hoe integer is mr. Anke de Wijn?’ formuleerde ik mijn vermoedens nog min of meer in vraagvorm. Met de kennis van nu zet ik er een dik uitroepteken achter.
Mevrouw De Wijn is volledig de kluts kwijt. Heeft puur maling aan de uitspraken van de rechter en persisteert op basis van de opeenstapeling van leugens van haar cliënt in de ene misser na de andere. En ik houd haar als zodanig hoofdverantwoordelijk voor de ellende die zich in drie jaar torenhoog heeft opgestapeld.
Mijn publicaties spreken boekdelen.

Deze week werd er een nieuw hoofdstuk toegevoegd, waarmee ze ook mij binnenzoog in de door haar veroorzaakte ellende. De Wijn gelastte me in een meer dan treurig briefje (dat ik om begrijpelijke reden hier helaas niet kan publiceren), m’n artikelen van m’n weblog te halen.
Dat ga ik uiteraard niet doen.
Sterker nog, ik heb een officiële klacht tegen haar ingediend bij deken van de Orde van Advocaten.
Mevrouw de Wijn maakt zich in haar missive schuldig aan reputatieschade richting mijn persoon, intimidatie en driedubbele bedreiging
Mevrouw De Wijn wil oorlog.
Ik ben er klaar voor.
Want we laten onze rechtsstaat niet naar de gallemiezen helpen door een van het padje geraakte advocaat die alle elementaire justitiële en fatsoensnormen aan haar laars lapt.

Hieronder mijn antwoord aan mevrouw De Wijn, waaruit een attente lezer tussen de regels door wel zo ongeveer kan opmaken wat de denigrerende en buitengewoon onprofessionele strekking van haar brief was en aan welke bedreigingen en intimidatie ze zich schuldig maakte. Redenen waarom ik de klacht bij de Orde van Advocaten deponeerde.
Franz Kafka draait zich al drie jaar om in z’n graf.
Wordt vervolgd.

Mijn publicaties:
https://fransmuthert.wordpress.com/2018/04/15/met-je-water-naar-de-dokter/
https://fransmuthert.wordpress.com/2018/04/15/bestaat-er-nog-recht/
https://fransmuthert.wordpress.com/2018/04/29/hoe-betrouwbaar-is-mr-anke-de-wijn/

Naarden, 17 augustus 2018

Mevrouw A. de Wijn,

Ik weet niet of u zich tot mij richt en of ik eigenlijk wel moet reageren. Want anders dan de aanhef van uw brief doet vermoeden is mijn werkelijke naam Frans Muthert. En niet Murther. Zorgvuldigheid staat bepaald niet hoog in uw vaandel.
Zullen we het voor u maar houden op dhr Muthert? Wel zo professioneel.
Maar een kniesoor die daar op let.

Het valt niet mee om als niet-jurist in een paar woorden te reageren op uw missive met significante Donald Trump trekjes. Mijn waarheidsvinding (iets waar ik u in drie jaar niet op heb kunnen betrappen) simpeltjes afdoen met termen als ‘fake’ en ‘leugens’ geschreven door een ondeskundige ‘boze teenager’ riekt naar de perverse strategie waarvan die Amerikaanse president zich keer op keer bedient als hij de persvrijheid om zeep probeert te helpen.
U moet een fan zijn.
Een uiterst bedenkelijk briefje, mag ik wel zeggen. Niet in de laatste plaats vanwege de badinerende, zo niet beledigende toon die u regelmatig aanslaat.

Voor de duidelijkheid: Mijn artikelen zijn louter een privé-initiatief. Geboren uit diepe verontwaardiging over de wijze waarop u op basis van leugens en bedrog van uw cliënt morrelt aan de wortels van onze rechtsstaat. Niemand heeft me er om gevraagd. De Anna uit mijn bijdragen is niet mijn vriendin. Ze is de dochter van mijn cabaretpartner/vriendin. Omdat laatstgenoemde aan een ernstige vorm van kanker lijdt, treden we al enige tijd niet meer op. Dus van de ‘kleine onkostenvergoedingen’ waarvan u op zo’n subtiele wijze rept, is geen sprake . Wel houd ik u medeverantwoordelijk voor de desastreuze impact die uw beschamende handelwijze heeft op de mentale gesteldheid van mijn vriendin.

Voor de factchecks met betrekking tot de juridische gang van zaken heb ik inzage gevraagd in de stukken van betrokkene. Mijn artikelen die een samenvatting zijn van een 100 pagina’s tellend dagboek dat ik bijhield, zijn een getrouwe weergave van de feiten die ik geconstateerd heb. Wellicht heb ik me ergens vergist in het aantal rechtszaken dat u namens uw cliënt verloren hebt (waren het er 14, 15,16?). Maar verder moet u maar eens aantonen waar ik me niet aan de feiten houd. Ik heb daarnaast de onthullende en nogal onthutsende eindverslagen van Veilig Thuis, de Raad voor de Kinderbescherming en Jeugdzorg gelezen. Daar zou ik als ik uw cliënt was niet vrolijk van worden. In feite blijft er geen spaan van hem heel. Moeder Anna heeft met een rapport met negens en tienen niet voor niets eenhoofdig gezag toegewezen gekregen. Het verweer van uw cliënt: ‘Alle instanties tot en met de politie spelen onder één hoedje’ is natuurlijk ronduit een lachertje. Hij is het enige echte slachtoffer. Ik heb het fenomeen ‘ziekelijk narcisme’ nog maar eens bestudeerd en zie frappante gelijkenissen.
Om de rechtsgang niet te verstoren heb ik mijn bijdragen pas onlangs gepubliceerd. Want hoewel alle beschuldigingen en eisen die u namens uw cliënt aanvoerde door de rechter afgewezen zijn, bent u kennelijk van zins (tegen beter weten) gewoon door te procederen. De schoorsteen in huize De Wijn moet ook roken, zullen we maar zeggen. En dat is een zeer ernstige zaak. DIT MOET STOPPEN. ZO SNEL MOGELIJK!
U heeft zich voor het karretje laten spannen van een cliënt met een inmiddels gediagnosticeerde ernstige persoonlijkheidsstoornis die leugen op leugen stapelt. Resultaat: Drie jaar ellende, een door de ontvoering zwaar getraumatiseerd kind etc., waar ik u mede verantwoordelijk voor stel.
Vindt u het gek dat ik ernstige twijfels heb over uw integriteit?

De namen in mijn bijdragen zijn gefingeerd. Het liefst had ik de ware namen opgevoerd. Maar ik heb begrepen dat ik me in dat geval juridisch op glad ijs begeven zou hebben.
Uw cliënt zou met z’n criminele cv’tje normaliter in onze rechtsstaat, los van een paar fikse schadeloosstellingen, zomaar een stuk of zes aanklachten aan z’n broek moeten krijgen.

U wilt dat ik m’n verhalen die dus volledig geanonimiseerd zijn, verwijder van m’n blog?
Geen haar op m’n hoofd die daar aan denkt.
Het wordt de hoogste tijd dat het recht, dat mede door uw toedoen zwaar onder druk staat, zegeviert.

Afgezien van de beledigende toonzetting van uw brief wil ik u nog even wijzen op het toebrengen van reputatieschade (één van uw favoriete hobby’s) richting mijn persoon waar u zich en passant aan schuldig maakt.
Uw treurige verhaaltje is, zo ontdekte ik tot mijn niet geringe verbazing, immers (ook) gericht aan NaarderNieuws, een plaatselijk huis-aan-huis-blad.
Schandalig. Geen idee wat u daarmee beoogt.

Tot slot
Op grond van de door u veroorzaakte onverteerbare reputatieschade én de laatste alinea van uw brief, waarin sprake is van een amper verhulde, driedubbele bedreiging, heb ik inmiddels een klacht tegen u ingediend bij de Deken van de Orde van Advocaten.

En doe me een lol. Mocht u van plan zijn me ooit nog eens lastig te vallen met dit soort ongein, gooi dan een volgende keer uw briefje even door de spelling- en grammaticacontrole.
Deze ‘boze teenager’ krijgt als oud-docent Nederlands pijn in z’n ogen van uw broddelwerkjes.

Frans Muthert