Partir c’est mourir un peu

Zaterdag a.s. valt definitief het doek voor de kleinste en met afstand leukste AH-vestiging van Nederland. Appie Naarden Vesting.

De laatste stuiptrekkingen kenmerken zich door een overweldigende belangstelling. De maaltijdsalades, piepers, Griekse yoghurt en andere leeftocht zijn al weken amper aan te slepen. De solidariteit van naar gemak en sociaal contact hunkerende omwonenden spat er van af. Vanwege de verbouwing van Grote Broer aan de Amersfoortse Straatweg zagen we tot voor kort bovendien nogal wat ‘volk van buiten’ dat z’n grutterswaren  kwam scoren. Dikke PC Hooft-tractors en ander Vestingvreemd ongerief stoomden op richting de Marktstraat en spuugden een bont scala aan kooplustigen uit. Enigszins bevreemd en geamuseerd aangestaard door de vaste klandizie. De weldoorvoede feminiene tsunami had vaak een bepaald niet kinderachtig repertoire aan noten op haar zang.

In een wolk van Roja parfum en gehuld in een simpele Claudia Sträter verpakking zag ik vorige week nog een aan lager wal geraakte douairière zich uit haar cabriootje pellen (‘je kunt hier verdomme nergens je auto kwijt’). Waarna zich meteen al een tweede, stuitende barrière aandiende: Maar liefst twee treetjes (wat een schande) moest ze beklimmen om het absolute Walhalla van Divorced City binnen te komen. Nog mazzel dat ze niet over de uitsmijter van dienst, die volumineuze St Bernardhond van de buren, hoefde te klimmen.  

Sorry, haar boodschapjes kon ze inderdaad niet scannen. En in onze qua assortiment enigszins beperkte steunwinkel was het ontbreken van kiloknallers en lucratieve gezinsverpakkingen wat haar betreft een niet te pruimen smet op het Zaanse blazoen. Toen geen van onze zich in het zweet zwoegende blauwe dames van de harde kern te porren bleek om een batterij aan lege flessen uit haar achterbak te tillen, was de boot helemaal aan. Uit pure balorigheid flikkerde ze de volledige voorraad asperges in haar winkelmandje (jammer, als dat op je menu stond), griste hier en daar nog wat hoogstnoodzakelijkst uit de rekken en sloot mokkend aan in het bescheiden rijtje voor de kassa. Parbleu, slechts twee kassa’s???

Onder een aarzelend opklaterend applaus verliet ze het pand. Op weg naar het parkeerbonnetje onder haar ruitenwisser. Waarna wij ons als habitués welgemoed wijdden aan onze corebusiness. Het hield inderdaad niet over aan keuzemogelijkheden. Maar wij grepen al die jaren onder toeziend oog van onze immer dienstbare en goedgemutste Judith, Gitty en Elly tenminste nog blind onze vermicelli, koffie, boerenbruin en afgeprijsde aardbeien uit de vertrouwde schappen. We gaan ze missen.

Blij

De traditionele jaarlijkse verplaatsing van alles wat een huishouding aan overtolligs te bieden heeft naar de vrijmarkt op het Naardense Promersplein ter gelegenheid van de viering van de verjaardag van onze koning neemt langzamerhand professionele vormen aan. Wilden de plastic vuilniszakken met gediskwalificeerd speelgoed en afgedankte huisraad enige jaren geleden nog simpel achter op de fiets naar het Naardense Promersplein gepeddeld worden, na de intrede van de bakfiets hebben nu de bestelbusjes hun intrede gedaan. Ze stomen bij het krieken van de dag in slagorde op naar het vers geasfalteerde plein. Een uurtje later gevolgd door de scherp ogende beroepsjongens uit het Rifgebergte en Anatolië voor wie dit soort markten de ‘place to be’ is om als eersten alles wat van waarde is te scoren. Maar dan komt het zinderende Oranje kinderfeest ook op gang. Dat heeft beslist niet te lijden onder de afbladderende reputatie van ons koninklijke feestvarken.

Achteloos surveillerend in de periferie van het handeltje van dochterlief houdt de bakfietsvader uit de Naardense Schilderswijk de regie over haar commerciële handel en wandel. De meeste van de zolder geplukte koopwaar mag geen naam hebben. Maar die gedateerde staafmixer en vers gereinigde magnetron kunnen echt niet voor een appel en een ei weg. Dat prijskaartje wil hij nog wel even overeind houden. Als die tot op de draad versleten multifunctionele spelletjesdoos voor anderhalve euro van eigenaar dreigt te verwisselen, oogt het meisje wat zuinigjes. Bij nader inzien kan ze er maar moeilijk afscheid van nemen.

En ook de musici in de dop blazen hun bescheiden partijtje weer dapper mee. Wekenlang had het bedeesde gitaarmeisje op haar zolderkamertje de blaren op haar vingers geoefend om samen met haar vriendinnetje het zorgvuldig gerepeteerde zangrepertoire voor het toegestroomde Oranjevolk op de keien te gooien. Je hebt geen idee hoeveel liedjes je met drie akkoorden de baas kunt. Even verderop krassen drie schattige meisjes (muziekjongens zijn in geen velden of wegen te bekennen) voor de vierde keer het aloude ‘Vader Jacob’ weg op hun viool. Als die verrekte Pluvius roet in het eten dreigt te gooien, springen de mamma’s bij met de paraplu.

Een vitale rol is weggelegd voor de massaal toegestroomde ouders. Grofweg kun je deze nep-CEO’s  in twee categorieën indelen. De debutanten, de zielsblije pappa’s en mamma’s uit de kakelverse gezinnetjes die er jarenlang naar uitgekeken hebben om hun kleuterkroost (en zichzelf) de dag van hun leven te bezorgen. Hun uitgelatenheid kent amper grenzen. Daarnaast heb je natuurlijk de doorgewinterde diehards. Met drie opgroeiende kinderen hebben ze door de jaren heen een expertise opgebouwd die klinkt als een klok. Maar bij de derde koter begint de sleet er aardig op te komen. Het is mooi geweest. Somber ogend zie je ze denken: hopelijk is het de laatste keer. Daartegen valt zelfs door het vrolijke muziekvendel Nardinc dat om elf uur het feestgedruis binnen marcheert, niet op te toeteren.

Hallo-momenten

Hij leert het nooit, het afsteken van een inspirerend kerstboodschapje. In tegenstelling tot z’n suffe concurrent in het Vaticaan las ie de jaarlijkse plichtpleging niet van een papiertje maar van de autocue. Wat ie precies gezegd heeft? Geen idee. Vanaf z’n eerste woorden ging al m’n royaal opgespaarde energie zitten in het volgen van de twee harken die iedere klemtoon in z’n verhaal een extra dimensie moesten geven. Hallo zeg! Is er in ons hele land nou écht geen adviseur te vinden die iets kan doen met die lamlendige koninklijke ledematen? Klusje voor Rudolf Spoor die ooit ‘de traan’ gevoelvol onze huiskamers in regisseerde? Over harkerigheid gesproken.

Teleurgesteld vluchtte ik met Loes, mijn logéhond voor een week, naar de Naardense wallen. Loes werd ooit door cabaretsoulmate-zaliger uit een door en door corrupt Oost-Europees land liefdevol naar Nederland gehaald waar ze een paar maatjes groter bleek dan voorgespiegeld. Ze loopt hier als vluchteling-met-status inmiddels blakend van geluk een jaar of acht mee waarin ze af en toe bij mij geparkeerd wordt. Tot wederzijds genoegen, kan ik zeggen. De wandeltochtjes tussen de regenbuien door hebben na tien jaar iets aan hun oorspronkelijke dynamiek moeten inboeten. We concentreren ons dus maar op het registreren van de mogelijk te verwachten hallo-momenten, een hobby die het intermenselijk verkeer anno 2023 in kaart moet brengen. De één spaart suikerzakjes (gebeurt dat nog?). Of postzegels. Of legt languissant een legpuzzel van 1000 stukjes bij mekaar. Ik heb die zeldzame en wellicht lichtelijk gestoorde preoccupatie voor de wijze waarop toevallige passanten (het liefst wildvreemden, bekenden vallen buiten mijn bescheiden sociologische onderzoek) elkaar bij het passeren bejegenen. De corona-epidemie was wat dat betreft een gouden tijd. Als toerfietser mocht ik vaststellen dat toen nagenoeg iedere tegenligger zich (uit solidariteit?) ruimhartig ontpopte tot mijn goedgemutste medemens. En ik kan als periodieke man-met-hond, dwalend over de vestingwallen, in deze tijd van verharding en het oppoken van tegenstellingen, niet anders dan constateren dat er als het aan de hondenbezitters ligt, absoluut nog hoop voor ons is. Ik lul wat af. En dan heb ik het niet over die joggers die met een blik op oneindig (of loerend op hun hartslagmeter) hun grenzen aan het verleggen zijn. Of die verdwaalde musicus (of schrijver?) in onbestemde wapperkleren die mij niet nodig heeft in zijn ongetwijfeld hogere sferen. Het vleesgeworden sprookje dat eigenaren gaandeweg hun leven steeds meer op hun  hond gaan lijken. Hij loopt met een Engelse bulldog.

Absolute koploper in de wereld van vervreemding is de treurtrut in joggingoutfit die, alles en iedereen negerend, met een eeuwig bloedchagrijnig smoel haar minuscule kuttenlikkertje amechtig over het Vestingpad voortsleurt. Als de elektrische bakfiets naast de Kapitein G.A. Meijerweg geparkeerd staat, weet ik dat het kassa is. En dan slaat onwillekeurig mijn rijke fantasie op hol. Na zo’n 35 jaar heeft het leven bij lange na niet voldaan aan de hooggestemde verwachtingen. Het huwelijk blijkt een slopende sleur. De bijbehorende seks een zielloos verplicht nummer. Als zwoegende bakfietsmoeder levert ze de koters dagelijks routineus af bij een plaatselijke basisschool. En ze mag zich dan wel met uiterste inspanning in de medezeggenschapsraad, de ouderraad en god mag weten wat voor inspraakorganen nog meer ge-elleboogd hebben, dat vwo-advies van de oudste gaat het niet worden. En kom daar maar eens mee aan bij de buren in haar Naardense Schildersbuurt. Jarenlang trainde ze zich het lazarus bij de plaatselijke hockeyclub maar voor het pretentieuze eerste team is ze te licht bevonden. Waarom heeft ze gvd die studie niet afgemaakt? Zoiets ongeveer.

Maar ze heeft toch een hond. Dat weer wel.

Pling

Het empathisch vermogen in mijn Vestingstraatje kent amper grenzen. De stemming is er sowieso helemaal top. De jaarlijkse door onze Vera perfect geregisseerde straatbarbecue in de majestueuze, door mijn buurman Herman listig geconstrueerde, stormbestendige partytent geniet een reputatie die door de rest van Naarden kwijlend van de jaloezie gadegeslagen wordt. Een sacrale beleving. Op zomerse dagen worden regelmatig de tuinstoelen de Beijert ingesleurd voor een spontane happening waarbij het gerstenat overvloedig vloeit. En als klap op de vuurpijl gaan we op zaterdag 30 december massaal aan de oliebollen, appelflappen en glühwijn. ‘Verbinding’ is in deze tijd waarin men elkaar regelmatig om niks de hersens in slaat een begrip dat in onze buurtgemeenschap meer dan waar gemaakt wordt. Kortom, niks mis.

Toch kent empathie z’n grenzen. Een bonte stoet pakketbezorgers neemt bijna dagelijks bezit van onze habitat. Online bestellen is in. En als je niet thuis bent omdat je de pegels moet verdienen: geen nood. We nemen met alle liefde de bolcommetjes en andere ongein voor elkaar onder onze hoede. Daarover schreef ik al eens eerder.  

Door Wout weet ik alles van ze

In betere tijden wilden die pakketjongens bij afwezigheid nog wel eens een  briefje in de bus gooien, op welk adres ze je bestellinkje geparkeerd hebben. Maar daar begint aardig de klad in te komen. Paniek dus. Maar godezijdank hebben we daarvoor de straat-app waarin je je verdriet kwijt kunt. ‘Heeft iemand een pakje aangenomen bestemd voor nummer…?’

En dan breekt de pleuris uit. Een volledige dag lang dendert er een eindeloze optocht berichtjes m’n telefoon binnen waarin mijn lieve empathische buren met de hand op het hart verzekeren dat zij je pakketje NIET hebben. Maar dat was toch niet de vraag? Compleet gestoord word ik er van.

Het feest van de Sint nadert met rasse schreden. Ik vrees de komende weken een ware tsunami aan NIET-appjes. Voor mijn zielenrust heb ik maar een last-minute vakantie aan de Rode Zee geboekt. Steek die appjes maar in je reet.

-30%

Haar metallic BMW iX M60 ter waarde van zo’n slordige anderhalve ton had ze geparkeerd voor het pandje waar good old Jelle Ehlhard (voor al uw restauratieklussen) decennialang resideerde te midden van z’n antiquiteiten. Z’n professioneel opgelapte vestingbankjes genoten ooit internationale belangstelling.

Het betrof overduidelijk een haastklusje want de motor kon wel even stationair blijven draaien. Gewapend met haar Louis Vuitton boodschappentasje met een straatwaarde (ik heb het gecheckt, van mij geen feitenvrije lulkoek) van 1853 euri elleboogde ze zich hardhandig langs mij heen het vestingstedelijke steunwinkeltje van Appie binnen, dat vanaf dat moment bezwangerd werd met haar overweldigende, uiterst penetrante stemgeluid dat onvervalste Goois kak verried. De tijd had haar overduidelijk duchtig te grazen genomen. Van de milde frisheid van limoenen had ze al ruimschoots afscheid genomen. Daar viel zelfs met haar Bronzed Beach Liquid Highlighter niet tegen op te boksen. En de onontkoombare midlife-vetjes werden gladgestreken door een Marlies Dekkers-ondergoedconstructie die door haar exclusieve Peter Hahn tricotjurkje schemerde. Aan bescheidenheid deed ze niet. Vermoedelijk iets in het narcistisch spectrum. De clientèle, acht in getal, zocht in ware doodsverachting een goed heenkomen.

Ik werkte mijn bescheiden boodschappenlijstje af en liet geroutineerd mijn wekelijkse maaltijdsalade en het bakje met twee haringen (mét ui) in mijn winkelmandje zakken. Foute boel. Ik was aan de beurt. Volledig in haar kracht staand eiste ze op hoge, overspannen overgangstoon mijn grutterswaren op. Want ik bleek in mijn onschuld de laatste, met 30% afgeprijsde, dus zwaar aan de datum zijnde artikelen voor haar nuffige neus weggekaapt te hebben. Nou ben ik niet zo alert op dat soort dingen. En als ik nou te maken had gehad met een betreurenswaardig slachtoffer van de economische crisis had ik zonder meer m’n spulletjes afgestaan aan de noodlijdende medemens. Maar in dit geval hield ik m’n poot stijf. Dat gingen we dus niet doen. Wat dacht ze wel?

Er viel een geladen stilte. Waarna ik vilein informeerde of het niet tijd werd om haar heil eens te zoeken bij de Voedselbank? Bij de frisdranken en het brood steeg een klaterend applaus op.

Zak

Bejaarde

Huidpijn

Beginnerscursus

Spontaniteit