Verlabradoodlelisering en nog erger van het Rembrandtkwartier

Toen de laatste Amerikaanse volksleider met presidentiële allure ooit overwoog voor z’n kids zo’n Australische ras-strontmachine naar het Witte Huis te halen, stond de telefoon bij de officiële fokkers meteen roodgloeiend.
Uiteindelijk zag Barack er van af. Het werd een Spaanse waterhond.
Maar de toon was gezet.
Iedereen wilde opeens zo’n kruising tussen een koningspoedel en een labrador.

In ons land werd die doodle op slag een dingetje toen Yvon Jaspers, het kakelende Boer-Zoekt-Vrouw-orakel, haar heuse exemplaar Tommy in beeld schoof.
Een compleet gekkenhuis.

Via Marktplaats kun je zo’n scheefgefokt beestje  tegen een soepel tariefje scoren. Maar wil je een officieel gecertificeerde huisvriend met stamboom in die sector dan tik je toch al gauw een eurootje of 2000 neer. Vooral populair ook vanwege het feit dat ie hypoallergeen zou zijn.
Gelul.
Nooit bewezen.
Als je je chronisch tranende ogen, gesnif en huiduitslag een beetje onder controle wilt hebben kun je in feite veel beter gaan voor een onvervalste labrador.

In het Naardense Rembrandtkwartier waar men door de bank niet op een eurootje meer of minder kijkt, breek je je poten over dit statussymbool. Na de in die contreien mateloos populaire SUV zo ongeveer hét bewijs dat je het maatschappelijk helemaal gemaakt hebt.
Als bijvangst doet zich een ander opmerkelijk verschijnsel voor.
De hele wijk een labradoodle?
Maar dan ook meteen maar door de dames allemaal een bijpassend uitlaatuniform aangemeten.
Spijkerbroekje. Een achteloos gefabriceerde scheur ter kniehoogte strekt tot aanbeveling. Daar boven een wit overhemd waarover bij voorkeur een zwart jasje gedragen wordt.
En gympies natuurlijk.
Het liefst de good old Stan Smith.
Adidas met het blauwe of groene lipje op de hiel.
Gewapend met het fecaliënzakje loopt dat zo lekker weg.

Advertenties

De exen van Erik

Naardens sprookje, niet eens zo ver bezijden de waarheid

Klokslag zes uur schoven ze hun gemaksautootjes over de ruime oprit naar de garage van het fraaie pand aan een van de toonaangevende lanen van het Naardense Componistenkwartier. De Corsa van Annelies, het Twingootje van Margreet en het Pandaatje (met hoge instap) waarmee Jetty zich door het leven worstelt.
Bumper aan bumper, strak achter de al even bescheiden Suzuki van Sofie.
Als het ware om hun jarenlange verbondenheid nog eens extra te benadrukken.
De dag van het jaarlijkse sacrament van solidariteit.
Vrouwen met een synoniem verleden als raakvlak.
Een reinigingsritueel.
Gastvrouw Sofie stond al handenwrijvend en breed grijnzend in de deuropening. Ze had er duidelijk zin an. De door haar trawanten aangeleverde royale voorraad hapjes en drankjes, iedereen had z’n stinkende best weer gedaan, werd vlotjes afgevoerd naar de keuken. Waarna in de riante living weldra de eerste kurken al van de fles gingen.
Geen inleidende formaliteiten. Gewoon regelrecht back to business as usual.

Vriendinnen zou je ze amper kunnen noemen. Geen gezamenlijke bakvis- of dispuutsherinneringen. Nooit samen langs de lijn gestaan bij hun naar eeuwige roem dorstende kroost op een Goois hockeyveld.
Door een toeval bijeengebracht dat ooit had geleid tot deze jaarlijkse ritus.
Hoewel, toeval?
Alle vier ex van Erik.
Een ogenschijnlijk onopvallende employé op een accountantskantoor  wiens vaardigheden zich niet beperkten tot prozaïsche cijfertjes.  Bij nader inzien een vrouwenverslinder van het zuiverste water.
Natuurlijk veel te jong getrouwd met Margreet, z’n openingsscalp. Ze was nog maar koud zwanger van haar eerste toen hij z’n relationele horizon al brutaal meende te kunnen verleggen.
Een jong ding van kantoor  viel als een blok voor z’n onschuldige bruine kijkers en zwoele, empathische babbels.
Stelde niks voor, verzekerde hij Margreet toen ze het ontdekte.
Er was heel wat masseerwerk voor nodig om het huwelijksbootje weer enigszins op koers te krijgen. Maar toen ze een aardig eind op streek was in een tweede zwangerschap kwam ze er bij toeval achter dat ie het al maanden hield met Annelies. Van de Corsa. Die er geen idee van had dat ze haar ziel en zaligheid  vermorst had aan een scharrelende huisvader in spé wiens penopauze zich rijkelijk vroeg aandiende.
Voor Margreet was de maat vol. Drie keer mag dan pas scheepsrecht zijn, met z’n tweede escapade had Erik haar tolerantiegrens ruimschoots overschreden.
Scheiden dus.
Een beetje sterven.
Maar blijven is vaak voorgoed insluimeren
Met het bijbehorende gelazer ook.
Onder andere over de onontkoombare  alimentatie waar de onverbeterlijke prijsneuker niet zo voor te porren was. En ook de zwaar teleurgestelde Annelies die veel te laat in de gaten had gekregen wat voor onbetrouwbaar vlees ze in de kuip had, gaf hem de bons.

Om een lang verhaal kort te maken: Zonder scrupules stortte Erik zich in een volgend avontuur waarin Jetty de gelukkige was. Die er na drie jaar de brui aan gaf nadat ze ontdekte dat hij er nog drie simultane liefdesnestje op na hield.
Erik, een schaker op vier borden.
Logistiek gezien trouwens een nogal gecompliceerde klus. Pure topsport. Binnen een straal van tien kilometer vier affaires uit elkaar houden vereist een zorgvuldige planning. Het kon dan ook niet anders dan dat ie tegen de lamp liep.
Z’n constructie viel op een gegeven moment niet meer bij elkaar te liegen.
Exit Jetty dus.
En Sofie, één van de drie andere slachtoffers.

De jaarlijkse happening van de exen van Erik waarbij de dames beurtelings de organisatie voor hun rekening nemen, kwam er natuurlijk niet zonder slag of stoot. Daarvoor hadden ze stuk voor stuk te veel in elkaars vaarwater gezeten.
Alle aanvankelijke wederzijdse onlustgevoelens, soms vijandigheid,  hebben inmiddels plaatsgemaakt voor tevredenheid over  hun leven na de dood.
Vast programmapunt in hun catharsis vormde lange tijd de dartwedstrijd.
Duizenden pijltjes hebben ze gierend van het lachen en met toewijding in die uitvergrote kop van ‘m gejast. Vooral z’n ogen mochten zich verheugen in een mateloze populariteit bij de dames.
En ook het ganzenbord, vervaardigd door de creatieve Annelies,  zorgde vaak tot ver  in de kleine uurtjes voor pure opwinding. Gewapend met de dobbelsteen (kan het symbolischer?)  werden de hordes van vijfentwintig bizarre hoogtepunten uit het leven van Erik  met rode, blauwe, gele en groene pionnetjes weggetikt.
Een put was er niet bij.
Elk lustrum, en daar hebben ze er toch al gauw een stuk of drie van achter de kiezen, wordt volgens traditie uitbundig gevierd in de sprookjesambiance van de Efteling.
De allegorische smeltkroes van magie, illusie en fantasie.
Waar vooral lang een gelukkig geleefd wordt.
De bezweringsformules waarmee ze hem de vreselijkste ziektes toewensten hebben helaas hun uitwerking gemist.
Ach laat ook maar.
En het idee om hem ritueel in z’n BMW naar de bodem van de vijver langs de Beethovenlaan te duwen ligt ook al ver  achter ze.
Een mens wordt milder.

Een doodenkele keer wordt ie nog wel eens gesignaleerd op de vrijdagse koopavond in de Bussumse Nassaulaan, schichtig wegduikend achter z’n laatste verovering.
Ene Debbie.
Duidelijk van een onbestemde , grauwe derde garnituur.
Zeker niet van het niveau Annelies, Margreet, Jetty of Sofie.
En ook dat stemt tot tevredenheid.
De unanieme opluchting dat ze van hem af zijn is het onverwoestbare bindmiddel.
Het zijn dolle avonden.
Proost!

Kraantje Lek bij de buren

Met intensieve veehouderij heeft De Boerderij in Huizen geen ruk van doen.
Met Cultuur des te meer.
Er is veel gedoe om het sympathieke theatertje bij de buren, volbloed dochter van SPANT!
Om z’n broek op te houden moet het Cultureel Centrum zelfstandig geld zien te verdienen. Want van de inkomsten uit het theater en het kunstcafé kon de schoorsteen na het gedeeltelijk dichtdraaien van de subsidiekraan niet roken. Die centjes werden de laatste jaren opgehoest door er naast de bestaande culturele activiteiten een evenementenlocatie van te maken. Bedrijfsborrels, bruiloften en partijen.
Over de ‘overlast’ die dat oplevert klagen sommige omwonenden.
Het Huizer college van B&W gaat die feestjes schrappen.
De Boerderij dient alleen in gebruik blijven als theater en locatie voor sociaal-culturele activiteiten.
DIE FINANCIËLE TEGENVALLER GAAT DE GEMEENTE HUIZEN COMPENSEREN MET EEN JAARLIJKSE SUBSIDIE VAN 72.000 EURO.
De komende drie jaar komt er nog eens een riante fooi bovenop van respectievelijk 22.000, 14.000 en 7.000 euro.
Daar moet toch een knappe broek van op te houden zijn, zou je zeggen.
Als tegenprestatie dient de Boerderij veertig theatervoorstellingen en andere sociaal-culturele evenementen te organiseren.
EEN GEMEENTELIJKE SUBSIDIE VOOR HET NIET ORGANISEREN VAN EVENEMENTEN…. dus.

Ons spiksplinternieuwe, met geen rooie cent gesubsidieerde en volledig op vrijwilligers draaiende Naardense Podium DeMess (niet voor bruiloften en partijen) kan er alleen maar van dromen.
Het opknappen van het gebouw kostte de privé-initiatiefnemers een knappe smak geld. Tel daarbij op de huur en een flinke partij vaste lasten en we komen dit jaar tot een bedrag dat aardig in de buurt komt te liggen van wat onze Huizer cultuurbroeders ELK JAAR toucheren.
Over  speeltuin gesproken.
NB: sinds de opening op 6 september heeft de Mess tot alleen al het eind van 2017 maar liefst 33 (..) zwaar culturele evenementen in de aanbieding.
Ons hoor je niet zeuren.
En over het ophouden van broeken gesproken: Wij gaan voor riemen en bretels waarin we zwaar hebben geïnvesteerd.
Zuur is het wel
Of hadden we onze toko toch een kilometer of acht verderop uit de grond moeten stampen?

What’s in a name?

Wie noemt zijn theater nou deMess?
Dat is toch vragen om ellende?
Hebben de jongelui zich meer dan een jaar het schompes gewerkt om in de Vesting Naarden  een uniek theatertje uit de grond te stampen, komen ze met een naam op de proppen waarmee ze eigenlijk al bij voorbaat hun doodvonnis over zich afroepen.
En dan kunnen ze wel apetrots verklaren dat MESS historisch een meer dan verantwoorde keuze is (in een grijs verleden was dit gebouw immers een officierskantine), MESS betekent niets meer en niets minder dan gewoon ROTZOOI.
Wat een uitdaging!

Die toko is nu bijna vier weken open. De velen die zich al hebben laten verleiden tot een bezoek, kunnen niet anders vaststellen dan dat het er allesbehalve een rommeltje is. Een geweldige, gevarieerde en verrassende programmering met uitstekende artiesten in een professionele setting. Knus (75 stoelen). Parkeergelegenheid voor de deur. Vooraf, in de pauze en na afloop kun je je in een uitstekende  ambiance (MESSCAFÉ) laven aan een ruim assortiment sapjes en licht-alcoholische versnaperingen. Zelfs de bitterbal doet deze week z’n intrede.
Hoezo rotzooi? dus.

Nu we het toch over namen hebben: dat de lokale politieke partij Hart voor BNM (Bussum Naarden Muiden) niet staat te juichen bij het idee dat muurbloempje Weesp ons (hoezo volksraadpleging?) binnenkort wellicht ook door de strot geperst wordt, mag duidelijk zijn.
Je kunt niet eindeloos je naam blijven aanpassen aan de grillen van de hoge heren.
Hart voor B&W (+NM) dan maar?
Als cynische hommage aan het College?

Inburgeren in Naarden

Is de veelbesproken inburgering van onze nieuwkomers een succesnummer? Daarover lopen de meningen nogal uiteen. Van rechts tot links.
Onze blonde Mozart bijvoorbeeld vindt ’t in het kader van z’n uiterst bedenkelijke vreemdelingenhaat allemaal maar onzin. Om de doodeenvoudige reden dat hij de grenzen eigenlijk alleen maar potdicht wil.
En dan is inburgeren geen issue.
Maar ook de rechtgeaarde vaderlander die over een wat socialer hart beschikt, slaat soms steil achterover van de scheefgroei op dit terrein. Vaak het gevolg van soms onbegrijpelijke regelgeving en ambtelijk geknutsel.
Een schoondochter van vrienden, een import Française, woont al een jaar of tien in Nederland. Beheerste onze taal na drie jaar op een niveau waar menige autochtone landgenoot een puntje aan kan zuigen. Voorlees- en huiswerkmoeder op de basisschool van haar kinderen. Moet voor haar internationale bedrijf regelmatig tolken en geeft in haar schaarse vrije tijd lessen Nederlands aan vluchtelingen. Kan helemaal uit haar dak gaan van Nederlandstalig cabaret. De haarscherpe nuances van onze satire, die soms een pittig referentiekader veronderstellen, haalt ze er naadloos uit.
Maar diende zich, om het benodigde papiertje binnen te slepen, wel te onderwerpen aan een Noord-Koreaans inburgeringsregime waar haar de tranen spontaan van uit de ogen spatten.
Ze gaf die pijp aan Maarten. En terecht.

Voor de gein op internet ’s een paar inburgering oefenexamens schrijfvaardigheid gemaakt.
Uit nieuwsgierigheid.
Fact checks dus.
Daar wordt een mens niet vrolijk van.
Meestal een paar prima praktische openingsitempjes over het elementair invullen van formulieren etc, waarna er een waar inferno losbarst van een treurigheid waarmee je werkelijke alle kanten uit kunt.
Ook qua vooroordelen. Want daar weten we als Nederlanders wel raad mee
Lees en huiver:

–Achmed is op school. De lessen zijn afgelopen. Daarom……
Wat willen ze horen bij het Ministerie van OCW? Het aardigste zou natuurlijk zijn dat onze troetelmarokkaan voortvarend aan z’n huiswerk gaat. Maar wat als ie in z’n vrije tijd een lucratief wiethandeltje drijft? Of als populaire treitervlogger voor de Zaanse Plus het verzamelde koopvolk graag tot diep in de Nederlandse botten schoffeert?
Gaat ie natuurlijk nooit aan zo’n suf Ministerie verklappen, dat misschien wel warme banden onderhoudt met de AIVD.

–Mesut moet een opdracht maken. Hij wil de laptop aanzetten. Maar …..
Hij zal ‘m na ampele overwegingen wel in z’n rugzakje laten glijden. Zo’n kans krijgt ie nooit meer. Die tweehonderd euri zijn op de zwarte markt gauw verdiend.

-De fiets van Aziza is kapot. Ze wil graag een nieuwe. Dus…..
Jatten natuurlijk!

Nee, veel liever tillen we die inburgering vandaag voor de gelegenheid maar eens naar het micro-niveau van de plaatselijke aanpassing aan de woonomgeving.
Er blijkt wat normen en waarden betreft in Naarden nog een wereld te winnen.
Een aimabele en uiterst bescheiden Naardense uit de Cattenhagestraat parkeerde onlangs haar auto (een twintig jaar oud erfstuk van haar moeder met emotionele waarde) aan de Nieuwe Haven.
Dat doet ze al jaren.
Hemelsbreed vijftig meter van haar huis.
Moet kunnen zou je zeggen.
Wij doen daar in onze vesting niet lullig over.
Wie schetst haar verbazing toen er, op het moment dat ze ’s morgens om kwart voor negen wilde instappen, uit een nabijgelegen (tijdelijke? huur)woning een zwaar schuimbekkende nieuwkomer stormde die een ongekend repertoire aan verbaal geweld los liet op de totaal verbouwereerde vrouw. Wekte de indruk haar het liefst met auto en al de plomp in te willen duwen.
-Beloof me dat je dat rotautootje van je hier NOOIT meer neerzet!!
En toen ze geen aanstalten maakte dit ter plekke te beloven:
-Als ik dat kreng hier weer zie staan, ram ik ‘m helemaal in elkaar. Om te beginnen gaan je ramen er uit. En denk er om, ik ben een schooier die zich aan z’n woord houdt!!
Om die woorden kracht bij te zetten trapte hij bij wijze van introductie van de aanstaande vijandelijkheden al vast achteloos een spiegel van haar voertuig.

Op het politiebureau werd het proces-verbaal nauwgezet ingetypt door de dienstdoende functionarissen. En nu maar hopen dat het schandalige episteltje niet al te lang op de stapel blijft liggen.

Hebben we dit jaar voor het laatst kunnen genieten van de nostalgische vlootschouw in de haven? Is het straks gedaan met de met afstand mooiste intocht van Sinterklaas ? Met zo’n snuiter aan de Nieuwe Haven moeten we het ergste vrezen.
Een inburgeringcursusje ‘Naardense Normen en Waarden’ om hem op onze rails te krijgen, lijkt geen overbodige luxe.
Bij wijze van Intake om te beginnen drie vragen die z’n elementaire kennis van het lokale wel en wee testen. Meerkeuzevragen. We trekken hem het vel niet over de oren.
Haalt hij hierbij geen 100% dan kan ie meteen opsodemieteren.
Alle drie goed? Dan mag ie aanschuiven voor een vervolgonderzoekje. Haalt hij daarbij een coulante score van 51% dan is een zorgvuldig samengestelde commissie, geselecteerd uit de plaatselijke fine fleur aan kraaien bereid hem verder te begeleiden op weg naar een succesvol burgerschap Naarden.
We volgen hem met argusogen.

De INTAKE:

1.De directeur van de Grote Kerk is:
a. Han ter Heegde
b. Erik Klein Woolthuis
c. Liesbeth Ament
d. Marlo Reeders

2.Voor een krokant patatje kun je je vervoegen bij
a. de toko van Van Baal
b. de toko van Gerda
c. de toko van Julia
d. de toko van Juffertje in ’t Groen

3.deMess is
a. de bovenverdieping van Jelle
b. het afvalcontainercomplex op het Ruijsdaelplein
c. het nieuwe theater op datzelfde plein
d. het politieke gekrakeel rond die vermaledijde fusie met Weesp

NB: En als m’n ramen er komende week uit gaan dan weet ik waar ik de dader moet zoeken.

Onbekend en toch bemind

Om 14.00 uur reden ze voor: twee penetrant naar diesel ruftende bussen waaruit de vier hoofdrolspelers en een geluidstechnicus van WIES EN DE LIEFDE rolden. Wies zélf lichtelijk sniffend. Niet helemaal okselfris vanwege een opkomend griepje. Maar wel een bikkeltje, zou later blijken. Want tijdens de voorstelling was daar weinig van te merken. Sterker nog, je vroeg je  als toeschouwer verbaasd af hoe fraai het dan wel geklonken zou hebben als ze 100% was geweest. Maar misschien leerde ze op het conservatorium de techniek om dit soort ongemakken op te vangen.
Drie uur lang opbouwen, sound checken en inzingen. Routineklus die met een opvallende blijmoedigheid werd volbracht. Wies, een middag lang nippend aan geneeskrachtige kruidenthee, werd door haar attente mannen een beetje uit de wind gehouden. En passant repareerden de boys nog een snaartrommel. Om half zeven tijd voor de inwendige mens. Catering van deMess, verzorgd door onze bloedeigenste Carine.

WIES EN DE LIEFDE, wereldberoemd in Bergen-Binnen en omgeving bestaat naast Wies Kavelaar (zang, gitaar,mondharmonica, percussie…en tekst) uit Wouter Mooy (gitaar, zang), Ton Nieuwenhuizen (bas, contrabas, zang) en Andries Eleveld (drum, percussie, zang). Voor de techniek reist sinds kort de kersvers afgestudeerde Pim mee.

Liefde voor de muziek

Elkaar gevonden in de liefde voor de muziek uit de jaren 60/70. Via deze inspiratie en hun eigen muzikale bagage waarop ze hun eigen Pop-poëzie plakten, speelden ze een programma dat je twee uur lang op de punt van je stoel wist te houden.
Jaren 60/70 muziek? Jazeker. En dan te bedenken dat in ieder geval Wies en Wouter, zo schat ik in, nog geboren moesten worden.
Een lekkere sound. Close harmony klinkt alleen goed als het ook echt lekker close is. En dat was het. Prima op elkaar afgestemd. Wies zingt over landschappen, helden, verre bestemmingen, mannen, vrouwen. De dood ook. Over een vriend die van wie ze onlangs afscheid moesten nemen. Prachtig nummer.

Van kwaad tot erger
sloeg hij af
’t verkeerde pad in
waar hij niet zag
dat alle bomen mensen waren
waar hij om gaf
Maar niets meer deed ertoe
zijn dagen moe
verdwaald in zorgen
altijd morgen
altijd morgen

De liefde

En natuurlijk De Liefde: de halte die altijd weer terugkeert op de route. De motor die WEDL draaiende houdt. Uitstekende Nederlandstalige teksten die, en dat is ook wel eens  een verademing, het niveau Jan Smit verre overstijgen en naadloos fitten met de muziek. Uitstekend verstaanbaar ook. Pure noodzaak in dit genre.
Jij bent er eigenlijk nooit helemaal
en ik herken het vluchten want dat doen we soms allemaal
maar zo hard als jij weg rent houdt niemand je bij
dus begraaf je gewoontes en rust uit bij mij

Dienst in deMess. Och, dan schuif je maar even aan. Het smaakte naar meer. Dus na de pauze weer van de partij. Op dat stoelpuntje dus. Mooie plaatjes ook door de fraaie belichting in deMess. Zo’n contrabas van Ton maakt het beeld helemaal compleet. Virtuoos gitaarwerk van Wouter. Uitstekend ondersteund door Andries op drums. Een onverwachte en verrassende zaterdagavond die niet meer kapot kon. WIES EN DE LIEFDE moet komend jaar nog maar ’s in de herhaling in deMess. Ze verdienen een uitverkochte zaal! Bergen- Binnen is veel te klein voor ze.

Theater op wielen

WIES EN DE LIEFDE toert al vanaf 2016 in een omgebouwde Franse stadsbus door het land. Zeg maar: het eerste ‘groene’ theater op wielen. Kan ongeveer vijftig toeschouwers kwijt.  Die bus willen ze trouwens milieuvriendelijk maken. Elektrisch dus. Daarvoor kun je via hun website http://www.wiesendeliefde.nl doneren.
Of die twee dampende Mercedesbussen ook nog aan de beurt komen, is vooralsnog onbekend.

Wildplassen

Negentig euri moet de hevig verontruste Geerte Piening van de rechter neertikken. Dat waren er oorspronkelijk 140. Dus ze mag d’r handjes nóg dichtknijpen.
Gelijk kreeg ze trouwens wel met haar proefballonnetje.
Een duur plasje.
Openbare urinoirs zijn mondjesmaat weggelegd voor onze stiefmoederlijk bedeelde vrouwen.
Een geldkwestie.
In de vesting Naarden komt iedereen met een volle blaas desgewenst uitstekend aan z’n trekken. De plaatselijke horeca heeft kamer 100 behoorlijk op orde. En bij grote evenementen (de Matthaeus) springen we empathisch bij met een batterij mobiele dozen.
Maar ook de low budget toerist voor wie een bezoekje aan de horeca wat aan de begrotelijke kant is, kan prima aan z’n gerief komen. Zo ongeveer in de nog immer gestaag uitdijende achtertuin van de notoire Naardense querulant Erik M (nog even en het bescheiden parkeerplaatsje annexeert ie ook) staat immers een redelijk comfortabel openbaar gebouwtje, waarin je ongelimiteerd los kunt gaan.
Het aantal kommervol hunkerende Chinezen, Jappen en Tsjechen dat in hoge nood per abuis aanklopt bij het pal ernaast gelegen spiksplinternieuwe Cultuurcentrum deMess is intussen niet meer op de vingers van twee handen te tellen.
Na de recente ingrijpende verbouwingen beschikt deMess voor haar theatergasten over een uiterst riante toiletsectie met genderneutrale uitstraling.
De creatie Messieurs/Messdames mag er zijn.
Maar ook aan de gehandicapte medemens is uiteraard gedacht.
Het invalidentoilet (Plas des Invalides) is een regelrecht pronkstukje.
Misschien moet dat commercieel maar ’s uitgebuit worden.
Stichting deMess heeft zich flink in de schulden gestoken om dit unieke project van de grond te tillen. Het succesvolle Benefietconcert betekende aanzienlijk meer dan een doekje voor het bloeden.
Een gepeperd plastariefje voor passanten met hoge nood en de Stichting moet in een jaar tijd toch behoorlijk uit de brand zijn, zou je zeggen.
Ik wil als vrijwilliger wel een paar uurtjes per week achter dat schoteltje zitten.