Ad

Hoeren

Beleving

Als er naast dat afschuwelijk verminkte ‘delen’ toch één woord is waar ik regelmatig bosbrand van in m’n liezen krijg, dan toch wel van het woord BELEVING.
Op de woonboulevard ga je tegenwoordig voor de ultieme zitbeleving of interieurbeleving. Een leven lang laat ik me periodiek knippen. Maar dat schijnt bij lange na niet genoeg te zijn. Haarbeleving, daar draait het om. Met collega’s slobberde ik in m’n werkzame leven veertig jaar lang heel wat bakkies pleur weg bij de koffieautomaat. Amper gestopt moet ik begrijpen dat ik dat helemaal verkeerd deed. Het koffiemerk Selecta wil me doen geloven dat het garant staat voor de ultieme koffiebeleving. Een passend koffieconcept voor iedere sector op de werkvloer.
Gewoon ordinair een spare rib schroeien op de buurtbarbecue? Kom op zeg! Waar blijft de beleving?
In een aantal niet te tellen restaurants waar je vroeger gewoon een biefstukje kon wegknagen, gooien ze het over een gans andere boeg. Het zijn belevingsvreetschuren geworden.
De ballonvaartenexploitant die we afgelopen zomer in de arm namen om een stel bevriende echtelieden ter gelegenheid van hun veertig jarige verbintenis via een ballonvaart over hun habitat te jagen, gooide niet zomaar de trossen los. Hij deed het voor niet minder dan een vluchtbeleving. Ronkte z’n kleurige folder.
Er worden zelfs hier en daar al belevingsawards uitgedeeld.

Bij het plaatselijke sufferdje deze week een maar liefst 12 pagina’s tellende bijlage waarin onze nieuwste aanwinst DE TINFABRIEK uitgebreid los gaat. Ze zijn daar helemaal klaar voor de business van morgen.
Onder andere een blije Willem Jan en Tineke van der Burg van Volvo Buitenweg komen aan het woord om hun verhuizing naar de overkant met een big smile toe te lichten.
Ik citeer:
‘……Dit levert enerzijds omzet op maar trekt ook bezoekers die normaal gesproken ons bedrijf niet zouden bezoeken. Zij kunnen nu Volvo op een bepaalde manier beleven‘.
Ik heb zo’n jaar of vijftig aanzienlijk bescheidener karretjes afgereden. En liep de deur bij Willem Jan en Tineke nooit plat. Maar wellicht de hoogste tijd om mezelf aan het eind van de rit maar eens te verwennen met een heilige koe van de plaatselijke Volvo-dealer.
Ik wil ook wel eens ‘beleven’.
En vooral dat ‘op een bepaalde manier’ maakt me rete-nieuwsgierig.

WANDELEN WINKELEN EN WOKKEN

Dat was bij het openslaan van NaarderNieuws wel even slikken vandaag.
ONDER ONS is een bloedstollende rubriek die ons wekelijks  via een serie uitgekiende, vrijmoedige  vragen een  superieur inkijkje geeft in  het brisante privéleven van aan de weg timmerende plaatsgenoten. Bij de eerste vraag sloeg de teleurstelling meteen al  genadeloos toe:  WAAR IN NAARDEN KOM JE GRAAG?
Catherine verzorgt al enige tijd samen met haar compaan Patrick MacKaaij maandelijks een succesvolle TALK&MUSIC show in deMess waarmee ze haar carrière weer een enorme boost heeft gegeven.
Maar nee. Eigenlijk banjert Kaatje liever over de wallen, neust wat in één van de vele leuke (kleding)winkeltjes en prikt een vorkje weg in onze plaatselijke restaurantjes.
En deMess dan?
Op donderdag 20 september, wanneer ze onze burgervader HAN TER HEEGDE en makelaar (en sponsor van deMess) LIESBETH AMENT in haar show ontvangt, willen we er haring of kuit van hebben.

Jelmer Mark en Donald

Dat het Amerikaanse volk zich een narcistische mafkees als president heeft laten aannaaien, is een zaak van de yanken zelf. Dat die druistige Donald zich bediende van o.m. het netwerkje van Mark Zuckerberg (Facebook) was evenwel een uitermate slimme zet. Dat moet je hem nageven.
Onze Naardense Jelmer heeft in ieder geval niet zitten pitten.
Wat Donald kan kan ik ook, moet ie gedacht hebben.
Maar het gaat me toch een paar bruggen te ver als Jelmer via datzelfde Facebook me keer op keer persoonlijk komt lastig vallen met z’n zogenaamde democratische campagnebabbeltjes.
Agressieve campagnetechnieken waar ik niet om heen kan.
En niet van gediend ben.
Ik wil eigenlijk niet reageren op dit soort ongein. Te meer daar ik me voor deze gelegenheid heb laten strikken (ik ga voor het eerst van m’n leven vreemd) om bij de lokale concurrentie als lijstduwer een steentje bij te dragen. En dan loop je al gauw het risico van dubieuze motieven en belangenverstrengeling verdacht te worden.
Maar nu hij het zelfs flikt om niet alleen mijn Facebookpagina maar ook mijn persoonlijke activiteitenagenda op agressieve wijze te bevuilen, is de maat vol.
In m’n Oudejaarsconference, eind december in de Mess, maakte ik als cabaretier op satirische wijze gehakt van de lokale politiek. Iedereen kreeg een beurt. Ook over Jelmers sneue manier van democratie bedrijven had ik een aardig itempje. Ik zal je, om niet al te veel populistische olie op het vuur te gooien, de inhoud besparen.
De GDP-waarheid die simpel door te prikken is heeft er voor gezorgd dat mijn satirische woorden inmiddels vlees geworden zijn. Ik zat er goed beschouwd niet zo ver naast.
Bij het lijsttrekkersdebat, vorige week in het Bussumse gemeentehuis, stelde ik tot m’n verrassing vast dat z’n collegae ‘Polletje Kruyt’ kennelijk niet al te serieus nemen. Daar vielen woorden (ze zijn niet van mezelf) als ‘ prostituee van de Gooise Meren, je kunt met hem alle kanten op, waait met alle winden mee’.
Maar op Facebook is hij in ieder geval de ongekroonde koning.
En dat telt tegenwoordig.
Hij gaat z’n gang maar
Maar wel opzouten van mijn pagina!

Mocht je echt met de handen in het haar zitten, welk vakje er woensdag a.s. rood gekleurd moet worden, dan heb ik, als je dan tóch voor lokaal gaat,  misschien wel een tip. Niet meer dan dat.
Geheel vrijblijvend natuurlijk.
Lijst 6. Persoonlijk vind ik die nummer 1 een hele goeie.

Het avondje van Andreas

Als je eigenlijk niet zo bar veel, zo niet niks, te melden hebt, zoek je het maar in populistisch geneuzel, moet de immer goedgemutste lijsttrekker van 50Plus in de Gooise Meren, Andreas van der Schaaf, gedacht hebben.
Zijn povere quasi-cabareske bijdragen aan het lijsttrekkersdebat van woensdagavond in het gemeentehuis waarover hijzelf in ieder geval een immens gevoel van tevredenheid etaleerde, maakten een wat armetierige indruk.
Eén ding moet je hem na geven: het systeem van werken had ie goed bestudeerd. Waardoor hij zich telkens op slimme wijze in de spotlights wist te manoeuvreren.
De door de wol geverfde presentator Gijs Wenink, directeur van de Debatacademie, was ingehuurd om het feestje in de Bussumse raadszaal te leiden.
Hij had gekozen voor het Lagerhuismodel.
Maar liefst tien stellingen, stuk voor stuk (hier en daar subtiel gewijzigde) items uit de plaatselijke Stemwijzer werden aan onze negen volksvertegenwoordigers ( drie vrouwen op Vrouwendag) voorgelegd. Die zich vervolgens, al naar gelang hun standpunt, links of rechts op het podium dienden op te stellen om dit toe te lichten.
De opgewonden standjes van de Valkeveense schommels en draaimolens schitterden trouwens door afwezigheid. Hadden het vermoedelijk te druk met het annuleren van hun wereldvreemde kortgedingetjes.

Wat Andreas nou precies van al die moeilijke stellingen vond werd gaandeweg de avond steeds onduidelijker. Maar hij zorgde er wel voor elke keer een minderheidsstandpunt in te nemen zodat ie soms moederziel alleen op de flanken een relatief ongehoorde hoeveelheid spreektijd opeiste.
De achilleshiel van het model, zo werd al snel duidelijk.
Die verdeling van de spreektijd was sowieso al een groot probleem voor de gelouterde Gijs. Sommige referenten die waarachtig wel wat inhoudelijks te melden hadden en daarmee meerdere malen de handen van de toeschouwers op elkaar kregen, stonden van tijd tot tijd wat te verpieteren langs de zijlijn.
Die subtiele wijzigingen in de oorspronkelijke stellingen van de Stemwijzer (woorden als moeten, regelmatig etc. schelen een flinke slok op een borrel) zorgden trouwens ook wel voor de nodige verwarring. Waardoor sommige sprekers af en toe (terecht) verkasten van de Ja- naar de Nee-kant of omgekeerd.
Zonder meer interessant was de woordenbrij die Maarten Balzar (D66) nodig had om de opmerking van zijn wethouder tijdens het Politiek Café in de Naardense Mess van zondagmiddag (minder sprekers die daardoor uitgebreid aan de bak konden en mét betrokkenheid van het aanwezige publiek) te nuanceren.
Deze kreeg immers de afgeladen Mess over zich heen toen ie zich in een zwak moment liet ontvallen dat Gooistad er wat hem betreft zonder meer aan zit te komen. Een discussie, zo die er al komt, die volgens Balzar pas op z’n vroegst over een jaar of tien gaat spelen.
Waarmee dat bandje ook geplakt was.
Bij het zoveelste tragi-komische intermezzootje van Andreas hield ik het na vijf kwartier voor gezien.
Mijn kopje thee was het duidelijk niet.
Ik was wel toe aan een sigaartje en een bakkie.
Thuis bij de livestream, ons technologische wonderkind, dan maar.
Maar dat kreeg ik helaas (wederom) niet aan de praat.
Doe ik iets verkeerd?
Zo’n digibeet ben ik nou ook weer niet…….

 

Zorgen

Als een prominente Nederlander of iemand die daar zielsgraag voor doorgaat het loodje legt, moet de betreffende coryfee op passende wijze uitgeluid worden. Daar zijn we goed in.
De plek bij uitstek daarvoor is DWDD. Het dagelijkse babbelprogramma dat ons in de uitloop van de warme prak weer even op alle gevoelige thema’s bijpraat. Je kunt er je nieuwste muziekalbum of theatervoorstelling promoten. En komt je kakelverse literaire oprisping door de ballotage van de redactie en schopt het ’t bij de doordraaiers tot boek van de maand dan ben je spekkoper.
Bij het verscheiden van ‘onze’ Mies was er afgelopen week een illuster gezelschapje opgetrommeld om deze icoon, op wie ook ik in mijn jonge jaren heimelijk verliefd was, op passende wijze uit te zwaaien.
Dat verdiende Mies.
Vaste verschijning te midden van de necrologiespecialisten was onze nationale uitluider Jeroen Krabbé. Ten prooi aan de grootste innerlijke twijfels die hij minutenlang met ons deelde (wie was hij eigenlijk wel om zo maar aan te schuiven bij de Freken en de Marc-Marie’s?) had hij de knoop uiteindelijk door gehakt.
Hoezo twijfels?
Hoewel hij ergens tussendoor weliswaar quasi bescheiden lispelde ‘Maar het gaat niet over mij’, grijpt deze ijdeltuiterige adonis al sinds mensenheugenis nagenoeg iedere gelegenheid aan om te benadrukken dat ie, gezien z’n diepe vriendschappen met jan en alleman, eigenlijk onmisbaar is in dit soort situaties.
Helder op m’n netvlies staat onder andere nog immer het schaamteloze en genante gekoketteer met z’n unieke relatie met onze prinselijke prijsneuker. Een vriendschap waar je met de kennis van nu misschien maar beter niet zo trots op kunt zijn.
Maar als de camera’s snorren is geen zee Jeroen te hoog.
Intussen maak ik me ernstig zorgen.
Wat als Jeroen uiteindelijk zélf de pijp uit gaat?
Wie komt er dan publiekelijk met een batterij anekdotes een traantje wegpinken bij Matthijs?

Ik bied me aan.
Heb hem een paar keer ontmoet. Althans we verkeerden in dezelfde ruimte.
Een gezonde basis lijkt me, voor een diep doorleefde empathische bijdrage waarmee ik de talkshow van de man die niet te porren was om de kwijnende Late Night van Umberto over te nemen, net dat tandje meer meegeef
En dan natuurlijk meteen maar, we pakken even goed door, als Tafelheer.
Ik ben er klaar voor.
Hoe oud is Jeroen eigenlijk?