Ziel

Dat was wel even slikken toen ik vanmorgen de Gooi en Eemlander opensloeg waarin ik de integrale versie van mijn column PLEIN dacht aan te treffen. Het schrijven van (satirische/kritische) stukkies is een één van m’n favoriete bezigheden. Als freelancer timmerde ik er ooit mee aan de weg. En in mijn jeugdige overmoed schopte ik het zonder al te veel pretenties zowaar tot vijf bundeltjes. In het schemergebied van fictie en werkelijkheid gooi ik graag stenen in ogenschijnlijk rimpelloze vijvers met de illusie dat de lezer daardoor misschien ook af en toe met andere ogen naar die vijver kijkt. Belletje trekkend, soms stevig op tenen staand, mag ik op z’n tijd graag irriteren. Ik hoop een lach te weeg te brengen, op z’n minst een glimlach. Ontroeren mag ook. En het houdt me van de straat, zullen we maar zeggen.

Toen ik in de plaatselijke en regionale pers las dat de gemeente Gooise Meren van zins was dat obscure Bussumse spoortunneltje ter hoogte van de Nassaulaan naar onze overleden illustere plaatsgenoot Wim de Bie te vernoemen, braken bij mij de vliezen. Wat een blamage.

Mij zie je niet op een trekker met stront de A10 bestormen. Vastplakken met superlijm, het nieuwe demonstreren, is niet mijn ding. De massale Vredesdemonstratie in Amsterdam op 21 november 1981 was zo ongeveer m’n laatste wapenfeit. Tegenwoordig slijp ik m’n pennetje.

Ik ging er maar eens goed voor zitten en punnikte een strakke column bij elkaar die ik op m’n weblog en Facebook plaatste. Want ik wil best gelezen worden. Zo is het ook wel weer. Resultaat: een groot aantal enthousiaste reacties. Gezien de couleur locale en actualiteitswaarde misschien iets voor de G&E?  De columns in dit dagblad, waarvan sommige wat mij betreft wel wat meer peper in hun reet kunnen gebruiken, wekken de indruk de sluitpost van de begroting te zijn.

Het was te lang voor een ingezonden stuk, kreeg ik te horen. Maar daar verzon de chef wel wat op. Resultaat: een redactioneel stuk waarin ik min of meer als actievoerder word neergezet. En erger nog: dat de ziel uit m’n zorgvuldig geconstrueerde column had gehaald. Ik moest het doen met een paar aardige, risicoloze citaatjes. Dat ik, de alternatieven voor dat tunneltje overziend, een  straat genoemd naar onze schuins marcherende prins met een naziverleden van stal haalde, zal met het oog op de naderende Koningsdag vermoedelijk niet in goede aarde zijn gevallen. Dat kost abonnees. Maar zulke speldenprikjes horen bij een column. Toch?

Soeverein

Jaime

Pling

Het empathisch vermogen in mijn Vestingstraatje kent amper grenzen. De stemming is er sowieso helemaal top. De jaarlijkse door onze Vera perfect geregisseerde straatbarbecue in de majestueuze, door mijn buurman Herman listig geconstrueerde, stormbestendige partytent geniet een reputatie die door de rest van Naarden kwijlend van de jaloezie gadegeslagen wordt. Een sacrale beleving. Op zomerse dagen worden regelmatig de tuinstoelen de Beijert ingesleurd voor een spontane happening waarbij het gerstenat overvloedig vloeit. En als klap op de vuurpijl gaan we op zaterdag 30 december massaal aan de oliebollen, appelflappen en glühwijn. ‘Verbinding’ is in deze tijd waarin men elkaar regelmatig om niks de hersens in slaat een begrip dat in onze buurtgemeenschap meer dan waar gemaakt wordt. Kortom, niks mis.

Toch kent empathie z’n grenzen. Een bonte stoet pakketbezorgers neemt bijna dagelijks bezit van onze habitat. Online bestellen is in. En als je niet thuis bent omdat je de pegels moet verdienen: geen nood. We nemen met alle liefde de bolcommetjes en andere ongein voor elkaar onder onze hoede. Daarover schreef ik al eens eerder.  

Door Wout weet ik alles van ze

In betere tijden wilden die pakketjongens bij afwezigheid nog wel eens een  briefje in de bus gooien, op welk adres ze je bestellinkje geparkeerd hebben. Maar daar begint aardig de klad in te komen. Paniek dus. Maar godezijdank hebben we daarvoor de straat-app waarin je je verdriet kwijt kunt. ‘Heeft iemand een pakje aangenomen bestemd voor nummer…?’

En dan breekt de pleuris uit. Een volledige dag lang dendert er een eindeloze optocht berichtjes m’n telefoon binnen waarin mijn lieve empathische buren met de hand op het hart verzekeren dat zij je pakketje NIET hebben. Maar dat was toch niet de vraag? Compleet gestoord word ik er van.

Het feest van de Sint nadert met rasse schreden. Ik vrees de komende weken een ware tsunami aan NIET-appjes. Voor mijn zielenrust heb ik maar een last-minute vakantie aan de Rode Zee geboekt. Steek die appjes maar in je reet.

Opschepper

Taal

Plasje

Het was even slikken toen ik onlangs als regelmatige invaller bij het maatschappelijk gezien riant gearriveerde mannentennisgroepje tijdens de nazit moest vaststellen dat hun politieke voorkeur een verontrustende vlucht genomen heeft. Drie verstokte liberalen (daar kan ik nog wel mee door één deur) vonden dat hun VVD aan de leiband van dat perfide D66 te ver naar links opgeschoven was.(..) Reden om zich onvervaard in de armen van de Baudetdissidenten (en vooruit, doe er nog maar een verbleekt restantje Pim bij) van Eerdmans te storten. Ja21? Nee toch?

Dat biertje na afloop in een gezelschap van Forumaanhangers zou me iets te veel van het goede geweest zijn. Dan moesten ze voor mij maar een ander zoeken. Erger dan Ja21 mocht het toch echt niet worden. De rabiate teksten die met luider stemme over het tennisterras geventileerd worden doen mij regelmatig naar adem snakken. Besmuikt kijk ik om me heen: voor je het weet word je door verontrust meeluisterende clubgenoten over dezelfde kam geschoren worden. Over het klimaat komen we nog wel tot een vorm van consensus. Maar zodra zaken als stikstof (hoezo probleem?) of vluchtelingen (die bootjes terugduwen, de Middellandse Zee op en dat volk gewoon laten verzuipen?) op de agenda komen, scheiden onze wegen. Mijn minderheidsstandpunten worden meewarig afgedaan als lulkoek. En toen ik zonder blikken of blozen te kennen gaf dat het zwaar ruftende boreale omvolkingsdoucheputje Ongehoord Nederland dat z’n obscene paranoia verkoopt als gezond verstand, wat mij betreft met onmiddellijke ingang uit het publieke bestel geflikkerd dient te worden, waren de rapen helemaal gaar. Deze linkse rakker moest het begrip openheid nog maar eens opzoeken in het woordenboek.

Omdat ik een beetje moe word van die bierkaai snij ik om de atmosfeer te zuiveren af en toe maar ’s een luchtig onderwerpje aan waarvan ik vermoed dat ik me er geen buil aan kan vallen: de Avondshow van Lubach, of Even tot hier zouden toch wel door hun ballotage komen? Maar ook op het terrein van de satire kan ik geen potten breken. Pure afzeiktelevisie.

Onlangs deed ik de heren het boekje Sander en de Brug, vijf voorstellen voor een eerlijker Nederland, van de hand van één van m’n favoriete Volkskrantcolumnisten Sander Schimmelpenninck cadeau. Niet dat ik het in alles eens ben met deze scribent. Maar hij zet je wel aan het denken. Ik keek reikhalzend uit naar hun commentaar. Dat viel bij nader inzien nogal magertjes uit. Zonder significante inhoudelijke argumenten werd Sander afgefakkeld.

Deze week kwamen ze keihard terug. Nadat ik dinsdag jl. weer ’s opgetrommeld was voor een invalbeurtje, kreeg ik bij de afdronk onder algemeen gegniffel een recente Telegraafcolumn van Ronald Plasterk (die om voor mij onverklaarbare redenen nog steeds doorgaat voor een vertegenwoordiger van mijn sociaal-democratische bloedgroepje) overhandigd. Met diens carrière in de wetenschap is niks mis. Maar toen hij z’n harses boven het maaiveld van het glibberige pad van de politiek uitstak werd het de hoogste tijd om de rayonhoofden te alarmeren. Het enige wat me van die loopbaan is bij gebleven, is zijn prominente narcistisch getinte aanwezigheid op een homoboot tijdens de Gay Pride. Met hoed. Als goedmakertje mag hij tegenwoordig wekelijks zijn dubieuze plasjes afscheiden in de Chocoladeletterkrant. Gemakzuchtige bagger waarmee hij geheel in de lijn van dit periodiekje een vrolijk partijtje mee zwatelt in het Kaag-bashen dat langzamerhand enigszins obsessieve proporties begint aan te nemen. Het is dringen op de apenrots. Maar ook over Ongehoord Nederland heeft deze stukjesschrijver wel wat te berde te brengen. In z’n sneue bijdrage D66 vindt de vrije pers ingewikkeld neemt hij het met een warm pleidooi voor een pluriforme publieke omroep op voor het donkerbruine clubje van Arnold Karskens. De publieken mogen wat hem betreft onduidelijke of abjecte zaken als feiten presenteren. En zo lang er, volgens Ronald,  in die sector zonder problemen verkondigd wordt dat Jezus na drie dagen is opgestaan uit de dood, kan Arnold z’n gang gaan (..). Een duidelijker geval van appels en peren kan ik zo gauw niet bedenken.

De historicus Willem Frijhoff bedacht ooit de term omgangsoecumene. Hij bedoelde daarmee de dagelijkse vreedzaamheid ondanks grote (geloofs)verdeeldheid. Wat mijn tennisclubje betreft heb  ik die oecumene van Willem volledig verinnerlijkt. Met dat wekelijkse potje is overigens helemaal niks mis. Dat dan weer wel.

Rechts

Premier

Kast