Blauw moet je in het écht ervaren

Er sluipen wel eens dagen door mijn medialandschap waarop ik vertwijfeld het liefst naar de pil van Drion zou willen grijpen. Zo die al bestaat natuurlijk. Decennia lang zat ik kennelijk te pitten bij ontwikkelingen in de kunst die er toe deden. Die met de beste wil van de wereld maar niet wilden landen in mijn ontoereikende denkraam.
Totale verwarring dus.

DWDD van maandag. Een van de weinige babbelprogramma’s die ik als het enigszins kan niet oversla. Dat de razendsnelle Matthijs omstreeks etenstijd z’n verbale diarree op ons loslaat maakt dat trouwens wel zo makkelijk. Vorige week woensdag nog was er alle reden tot gepaste vrolijkheid. In een aflevering waarin de niet van het beeldscherm  te rammen pensionado Mart Smeets voor de zoveelste keer meer dan uitgebreid z’n zoveelste wereldvreemde basketbalverhaaltje mocht afdraaien dat zelfs voor  een pur sang sportliefhebber als ik een brug of wat te ver gaat, ging er nog veel meer mis. Een jongen met een gitaar was na twee regels de tekst van z’n chanson kwijt. Jongens met gitaren zingen doorgaans met een geplaagde gelaatsuitdrukking alsof ze stevig in hun broek gescheten hebben. Toppertje in dit genre is Huub van der Lubbe (de Dijk).  En ook dit knaapje trok alles uit de kast om dat beeld te bevestigen. M’n favoriet Nico Dijkshoorn was hier dusdanig van in de war dat hij even later in z’n gesproken column de aanwezige Oranjeprins Constantijn voor een prinses versleet. Wat dat betreft is er ook altijd gezeik met die Oranjes.
Moet allemaal kunnen.
Tot zo ver kan ik het allemaal nog wel een beetje plaatsen.
Maar dat ging gisteravond helemaal mis.

Jasper, de zoveelste good-looking telg uit de Krabbé-dynastie mocht onder groot enthousiasme van Matthijs helemaal los gaan op de kunstenaar Yves Klein die iets met de gepatenteerde kleur blauw  gehad schijnt te hebben. De opa van Jasper, de kunstenaar Maarten Krabbé liep ik midden jaren ’60  tijdens een stageperiode  op een mavo in Amsterdam tegen het lijf . Was een absolute vernieuwer in het tekenonderwijs voor kinderen. Kon er wat mij betreft onvergetelijk over vertellen. Via de onafscheidelijke soulmate van wijlen  onze sjoemelprins Bernhard, pappa Jeroen, die ik straks bijzonder graag als spreker zie optreden bij m’n uitvaart, komen we dan uit bij die Jasper.
Als kenners over beeldende kunst spreken, zwijgt de leek in alle talen.
In diezelfde jaren ’60 hadden we ooit op zondagavond ene Pierre Jansen. Deze broodmagere magiër slaagde er op wonderbaarlijke wijze in om ons gezin dat qua kunst moeiteloos tot de barbaren gerekend kon worden, een half uur lang aan de beeldbuis te kluisteren.
Kunst voor arbeiders verklaard.
De welbespraakte, gepassioneerde Jasper kan er ook wat van. Performance als kunst. Vrouwen inzetten als levend penseel. Het immateriële gebruiken om een schilderij te maken. Ik kon het allemaal nog net volgen.
Maar bij het exposé over de kleur blauw (‘die je eigenlijk alleen in het écht kan ervaren’) haakte ik af. Evenals trouwens de Turks-Nederlandse tafeldame Fidan Ekiz  en adhd-cabaretier Jochem Myjer. (Heeft die jongen z’n naam veranderd?)

In het op DWDD aansluitende reclameblokje van de STER belandde ik weer met beide benen op de grond. Twee paar rimpelige bejaardenbillen stortten zich, gesponsord door telefoongigant Ben, na een overmoedig en link aanloopje van een steigertje in de plons.
Het immateriële op listige wijze gebruikt voor een commercieel spotje.
Ook kunst.

De waan van de dag

Het  is bijna dagelijks een feestelijke bende bij de late night babbelavondjes. Henk Krol, het geriatrische wonderkind van 50Plus zaagt bij Pauw en Jinek gewapend met zakjapanner eigenhandig de laatste poten onder z’n toch al wrakke stoel vandaan. Jan Roos (VNL) die met een volstrekt onbegrijpelijke arrogantie de normen en waarden op tafel legt wordt, geconfronteerd  met z’n eigen dieptreurige televisiehumor, terecht genadeloos gefileerd. Zelfs z’n uitspraken over de kerstbomen die bij de HvA niet meer geplaatst werden om de moslims niet onnodig te provoceren, blijken  inmiddels helemaal uit eigen duim afkomstig. En dan hebben we natuurlijk ook nog die lispelende Erdogan-fan Kuzu die met droge ogen beweerde dat Nederlandse artsen onze emigranten eerder de pijp uit laten glijden.
Achter ‘eigen volk eerst’, moeten we in dit geval dus wat vraagtekentjes zetten.
Gelukkig zijn er nog fatsoenlijke media die aan fact checks doen, zodat de dagelijks opborrelende waanzin af en toe een halt toegeroepen wordt.

De feiten over de Drentse CvdK, Tichelaar (PvdA) mogen er inmiddels ook zijn. Het gaat in dit geval weliswaar om slechts een paar duizend euri die z’n schoonzus zus mocht verdienen. Maar toch. Het kan natuurlijk voor geen meter. Terecht dat ie aftreedt.
Zou trouwens zo maar een verkiezingsstunt van de wanhopige sociaal-democraten kunnen zijn die met het afbranden van hun straatvechter Samson een strategische blunder van de eerste orde begingen waar ze niet meer over heen dreigen te komen.
Onmiddellijk na het zoveelste incident met corrumperende VVD-ers (inclusief een veroordeling tot een gevangenisstraf) stegen de liberalen in de peilingen met maar liefst twee zetels.
Dat moeten wij toch ook kunnen, moeten ze bij het clubje van Asscher gedacht hebben.
De zondebok was gauw gevonden.
En nou maar kijken of het werkt.

Daar kon je gif op innemen

Er was, o ironie,  een nieuwe directeur voor nodig om uiteindelijk de ware realiteitszin te laten doorbreken. Het Vestingmuseum verhuist niet. En dat is voor de verandering nou ’s geen fake news. Vijf jaar is er een ontzettende partij afgeouwehoerd. Om allerlei redenen was het natuurlijk een doodgeboren kindje, die verplaatsing naar Bastion Oranje. Zonder subsidies is zo’n investering gewoonweg van de gekke. Dat zag jan en alleman al jaren. En dan hebben we het nog niet eens over die van de pot gerukte, wereldvreemde argumenten die er voor zo’n verplaatsing aangesleept werden. Want wat is er eigenlijk zo mis met de huidige locatie? Als je via de Doorbraak de vesting binnenrijdt, heeft deze attractie een uitstraling die hij bij de Utrechtse Poort never zou krijgen. Op een afstand van honderd meter beschikt het museum bovendien over een riante parkeergelegenheid (Nieuw Molen). Stukken handiger dan de omgeving van het Bastion waar je die heilige koe echt met geen mogelijkheid kwijt kunt.
De bescheiden huidige collectie in een veel te grote, peperdure jas?  Om dat zaakje rendabel te maken heb je zo’n 60.000 bezoekers per jaar nodig (nu 25.000). De focus ligt nu op een fikse opknapbeurt. Er is heel wat achterstallig onderhoud. En ook qua programmering trekt de ambitieuze nieuwe baas een aardig blik met ideeën open.
Buitengewoon sneu voor de verenigingen die met het oog op die onverkwikkelijke plannenmakerij bij voorbaat het veld moesten ruimen. Die zullen het allemaal ongetwijfeld knarsetandend aanzien.
En welke functie gaat de Gele Loods krijgen? De ideale locatie voor een Cultureel Centrum. De initiatiefgroep daarvoor heeft daarvan moeten afzien en is inmiddels zeer tevreden met de voormalige Hoed. De contractbesprekingen daarvoor verkeren in een afrondende fase. Als alles naar verwachting verloopt dan opent De Mess na een fikse opknapbeurt in de zomer haar poorten.

Bij de plannen die er ontvouwd worden missen we echter een niet onbelangrijk aspect dat Oscar Hefting toch maar even moet meenemen.
Was het niet de vorige directeur die ooit verzuchtte dat het weren van de touringcars uit de vesting zo ongeveer de doodsteek voor z’n toko was?  Er waren toch contracten met busmaatschappijen die boordevol enthousiasme een bonte verzameling doelgroepen afleverden? Ze hebben er een dikke punt achter gezet. Was er een jaar of tien geleden  niet een plaatselijke verkeerscommissie die dit heikele punt aansneed en adviseerde om een uitzondering te maken voor die touringcars.  Nieuw Molen is toch een prima plek? De streekbussen knorren over een beperkte afstand van 200 meter langs de binnenste wallen. Via de Doorbraak (50 meter) of de Amsterdamse straatweg (100 meter) zullen die paar touringcars voor het museum het verkeer toch niet ontwrichten? Misschien moet de oprit wat aangepast worden. Maar als we met z’n allen vinden dat we ons Vestingmuseum de plaats moeten geven die het verdient, dan is dat een offertje van niks.

foto: Naarder Nieuws

Over dichte mist, humor en extra koffiepauzes

Een nietszeggend vragenhalfuurtje. Een waarachtig interessante motie over hoe Gooise Meren met onze centjes omgaat bij een onbegrijpelijk uit de klauw gelopen brugproject verdwijnt in een ondoordringbare procedurele mist.
Nee, van de plaatselijke politiek wordt een mens vooralsnog niet vrolijk.
Vanwege de bouwperikelen aan de Brinklaan speelt het feest van de democratie zich tijdelijk af in het Naardense stadhuis bij mij om de hoek. Een toneelstukje waartoe ik me afgelopen tijd maar liefst twee keer liet verleiden. Het respect voor de (vooral) jongens en meisjes die namens ons allemaal veel energie en tijd steken in het politieke handwerk begint aardig af te bladderen.
De opmaat naar het weinig verheffende schouwspel viel deze week te lezen in de G&E. Maarten Balzar (van coalitiepartij D66) spande verslaggever Alexander Poort voor z’n karretje van ontevredenheid. Waarom de snoeiharde kritiek op de ‘Naardense’ wethouders zo nodig in de krant moest en niet op de plaats geventileerd werd waar die hoorde, de gemeenteraadsvergadering, is me een raadsel. Is de verkiezingsstrijd hier ook al ontbrand? Want Balzar liet de gelegenheid niet onbenut om er meteen maar een stuk wereldvreemde partijpolitieke tevredenheid over z’n eigen (wegens bloedarmoede uit Enkhuizen gesleepte) wethouder aan vast te plakken.

Een qua lengte uitstekende geregisseerd vragenhalfuurtje bleek een pro forma aangelegenheid. De immer breed glimlachende wethouder Van Meerten blonk bij de beantwoording uit in een, althans voor mij, tenenkrommende wolligheid. Alle bevraagde processen liepen nog. Daar konden op dit moment geen mededelingen over gedaan worden.
Jan Franx, die 365 dagen per jaar zorgvuldig een chocoladekleurige schedel conserveert, bakte ze geheel in die lijn ook helemaal bruin mbt de vragen over de klantgerichtheid van Gooise Meren. Het volk mort. Hoezo lange wachttijden bij het loket? Op maandagochtend, het gewraakte tijdstip, hoeft men volgens hem niet langer dan gemiddeld veertien minuten duimen te draaien. Hij kan de lachers dan wel op z’n hand krijgen met een grap over de wachttijd bij z’n kapper(..), wij weten beter. En ook bij telefonische vragen is het soms geen haar beter. Een kennis deponeerde vier dagen geleden haar probleem. Ze zou terug gebeld worden. Niets meer van gehoord. En dat kun je toch niet allemaal op het conto van een verbouwing schrijven?

En dan het dossier The Bridge.
Hart voor BNM had het drama rond de werkzaamheden aan de brug op de Oud-Blaricumerweg in kaart gebracht. Gewapend met een zakjapannertje werd er op een tegenwoordig mateloos populair A4-tje een rekensommetje gemaakt waaruit bleek dat we inclusief arbitragezaak maar liefst 338.000 euri aan gemeenschapsgeld over die brugleuning gesodemieterd hebben. En dan kan Theo Fambach (D66) wel roepen ‘dat zo’n bedrag binnen de marge valt’, het blijft een onverteerbare blunder. Een paar vraagjes, een motie, richting het College moesten duidelijkheid verschaffen, waarna de Raad zich er in haar controlerende functie uitgebreid over zou kunnen buigen.
Franx kondigde tot veler verrassing een extern onderzoek aan naar de juridische gang van zaken, de rol van de gemeente, van de aannemer en van de Antheagroep. Zodat er van het echte controleren voorlopig geen spaan terecht komt. Indiener van de motie Marieke Munneke-Smeets (Hart voor BNM), gesteund door Jelmer Kruyt (lijst Kruyt) en Lars Voskuil (PvdA) was not amused.

Gelachen wordt er ook op z’n tijd. Popi-Jopie Arno Haye (50-Plus) is immer goed voor de komische noot. Nu de inhoud nog. Maar als het aan hem ligt verruilt ie, als we hem in de plaatselijke pers mogen geloven, binnenkort Gooise Meren voor Den Haag waar ie met voorkeurstemmen zielsgraag ingelijfd wil worden in het landelijke clubje van die treurige volksmenner Henk Krol. (Als iemand met zo’n sjoemelverleden het woord pensioen in z’n mond neemt, grijp je toch ter plekke vertwijfeld naar het infuus ?)
Maar minstens zo geestig is het optreden van Han van Wees. De man die nooit onder stoelen of banken stak niet echt raadsambities te hebben maar het inmiddels geschopt heeft tot nota bene het fractievoorzitterschap van Gewoon Gooise Meren, het weglopersclubje van René Sweijen. Wat in de praktijk betekent dat hij de door René bij elkaar getypte tekstjes mag voorlezen. Een voorleeskampioen zal ie nooit worden want bij ieder woord dat buiten het bestek van het modale jargon valt, begint ie tot aan z’n haarwortels te zweten. En stel hem tussentijds vooral geen lastige vragen want dan raakt ie de weg helemaal kwijt.
Hét moment voor menigeen om op de gang maar ’s een bakkie koffie te scoren.
Met gevulde koek.

Cynisch

Als bescheiden vrijetijdscolumnist volg ik met buitengewone belangstelling mijn vakbroeders in de (plaatselijke) media. Zo ook de Bussumse (..) scribent Gérard Buhr in het Naarder (..)Nieuws.
Gérard moet een aardige man zijn. Dat kan bijna niet anders.
Risicoloos wekelijks gekeutel in de marge van pagina 2 dat naadloos past onder het voor mij immer onbegrijpelijke weerbericht. Wie schetst mijn verbazing wanneer  ik vandaag van de meester zelf moet vernemen dat hij een cynicus is. Sterker nog: hij schrijft zelfs spottend. De overtreffende trap van cynisch dus
Zo lang cynisme geen levenshouding is, vind ik het prima te pruimen. Ik ben er een fan van en bedien me, als ik onverteerbare scheefgroei aan de kaak wil stellen, zélf ook regelmatig graag van die zurige stijlfiguur. Na de aanzienlijk mildere ironie immers de meest extreme vorm van spot.
Ik ben blijkbaar hard toe aan een bijspijkercursusje Nederlandse taal. Want als ik  Gérard mag geloven is spot dus nóg een stukkie erger.
En even later nog een spijker op laag water: ik weet wel wat hij in het vervolg van z’n eerste alinea bedoelt maar als lezer krijg je onwillekeurig toch sterk de indruk dat ook de beveiligingscamera lacht om iets wat in zijn ogen niet deugt.
Mijn dag kan in ieder geval niet meer kapot.

Lokale tv op z’n smalst

Het mag duidelijk zijn: iemand die dorst naar het ultieme inzicht in het conflict binnen de Gooise Ouderen Partij moet z’n heil zeker niet zoeken bij het lokale Gooi-TV.
Kom, dacht meester-interviewer Ruud Bochardt, laat ik maar eens aan de boom schudden. Die onderste steen moet tenslotte boven.
Niks daarvan dus.
Zelden zulk  journalistiek broddelwerk gezien.
Wat een treurigheid. Geen enkele opbouw in de vaak onzorgvuldig gestelde vragen waardoor er nergens sprake kan zijn van een logische lijn. Gemiste kansen ook. Er vallen daarnaast nogal wat namen van mensen die alleen voor insiders gesneden koek zijn. Regelmatig duikt bijvoorbeeld ook ene Piet op die totaal niet te plaatsen is.
Media hebben de taak om  de achtergronden van het nieuws te duiden voor het ‘grote’ publiek. Waarna de kijker in dit geval z’n conclusies kan trekken. Na twintig minuten blijft de argeloze toeschouwer echter in complete verwarring achter.
Dat de twee kemphanen  Sweijen en Kwekkeboom niet samen aan tafel te krijgen waren, is na wat er allemaal gebeurd is nog wel te begrijpen. Maar het was  wellicht de enige manier om de noodzakelijke duidelijkheid boven die tafel krijgen. Dan maar twee afzonderlijke nietes-welles gesprekken waarvan geen chocola te maken valt.
Sweijen, die zichzelf afgelopen jaar volstrekt ongeloofwaardig heeft gemaakt, wordt met fluwelen handschoentjes aangepakt en mag op zijn manier ongestoord wat aankeutelen over zijn ambities en de dieper liggende oorzaken van het conflict. Een erg overtuigende indruk maakt z’n warrige en zurige verhaal niet. En de Kwekkeboomvariant komt door de matige regie van de vragensteller vervolgens ook maar moeilijk uit de verf.
Misschien was het handig geweest van Bochardt, die z’n huiswerk dus maar slecht gedaan heeft, als hij om te beginnen maar ’s afgetrapt had met de hamvraag:
Meneer Sweijen, u bent nu binnen een jaar met veel tamtam bij achtereenvolgens twee partijen weggelopen waarmee u de toch al zo breekbare  geloofwaardigheid van de lokale politiek  ernstige schade heeft toegebracht. Dat roept vragen op. Legt u eens uit?
Waarna de interviewer messcherp tot de kern van de zaak zou kunnen komen.
Intussen kan de geïnteresseerde kijker wel fluiten naar die onderste steen.

Erica op reis door Naarden

Hoe pluriform wil je de plaatselijke pers hebben? De drukinkt van de paginagrote, voortkabbelende  interviews in Naarder Nieuws met waarnemend burgemeester Albertine van Vliet en twee wethouders, onze Naardense coryfeeën van weleer Miriam en Marleen, was nog maar koud opgedroogd of daar hadden we de G&E die waarachtig een forse steen in de ogenschijnlijk rimpelloze vijver van de Gooise Meren gooide.
Zeg maar: de tevredenheid van Naarder Nieuws (wél prachtige foto’s van de dames trouwens) dat zich doorgaans manifesteert als de kritiekloze spreekbuis van de gemeente versus de gepeperde analyse van G&E’s Alexander Poort.
Van de schamele rapportcijfertjes van onze meisjes vliegt het schaamrood je plaatsvervangend naar de kaken. Ze liggen zwaar onder vuur, als je Poort mag geloven.
We gaan ze helpen.
Een burgerinitiatief dus.
De participatie is immers een hot item? En wat let ons om de dames, te beginnen bij Miriam, vanuit Naarden Vesting maar ’s een stimulerend kontje te geven. Een ambitieus plan van aanpak om het toerisme dat in haar portefeuille vegeteert de broodnodige boost te geven. Want er is op dat terrein weinig of niets tot stand gebracht.
Het toerisme in Naarden, wel te verstaan. Want met het door Albertine zo hartstochtelijk bepleite maar behoorlijk illusoire ‘Gooise Meren gevoel’ wordt het natuurlijk nooit wat.
‘Moetjes’ zijn zelden succesvol, zo leert de geschiedenis.

Toerisme in Naarden dus.
Nou beginnen we 2017 sowieso niet al te voortvarend. Vanwege een opknapbeurtje gaat de plaatselijke VVV een maandje op slot. Maar als Niels en z’n maten het verpieterende meubilair van de helaas gesneuvelde boekhandel Comenius (eeuwig zonde) eenmaal naar de Utrechtse Poort gesleurd hebben, schiet het al behoorlijk op. En wees eerlijk, de uit toeristisch oogpunt bezien weinig courante maand januari leent zich daarvoor het best.
Nee, we gaan het heel anders doen.
Publiciteit in de popi-jopi-sfeer.
Zappend door onze publieke zenders, stuit ik regelmatig op één van onze nationale boegbeelden, de rondborstige positivo Erica die op kosten van onze ouwelullenzender MAX (stukken minder dynamisch dan haar naamgenoot in de Formule I) exclusief voor ons met haar spreekwoordelijke enthousiasme door eeuwenoude culturen toert. De sportcoryfee van weleer heeft (wat ga jij doen als je gepensioneerd bent?) haar zaakjes op d’r ouwe dag prima voor elkaar.
Die Erica moeten we voor ons Naardense karretje spannen.
Als de sodemieter maar ’s op de koffie bij MAX-baas Jan Slagter. Die moet toch te porren zijn voor een low budget uitzendinkje dat onze vestingstad definitief op de kaart zet?
Erica die zich zonder scrupules in een korjaal laat hijsen om in het gezelschap van  onze gekleurde rijksgenoten kraaiend van enthousiasme de Surinamerivier af te zakken, krijgen we waarachtig toch wel in zo’n schuit van onze Vestingvaart? Er zijn toch wel een paar schaars geklede autochtone Naardense schonen te vinden die onder supervisie van schipper Lex Maat het authentieke decor willen vormen voor een niets verhullende promocruise door onze grachten? Inclusief ter hoogte van het Vestingeiland een adembenemende observatie van een copulerend  stelletje zeldzame ijsvogels? De gevederde vrienden die we, ondanks dat ze ons keer op keer in het vooruitzicht worden gesteld, met de beste wil van de wereld maar nooit in het vizier krijgen?
Eenmaal afgemeerd in de Nieuwe Haven gaat het gezelschap in de hoeven voor een stadswandeling  (dat wordt trouwens nog wel even een dingetje voor de volumineuze presentatrice). Onder leiding van Henk Schaftenaar die onze bijna zeven eeuwen plaatselijke historie op subtiele wijze voor de grijze duiven van omroep MAX uit de doeken doet. En dat kan deze keer dus gewoon in het Nederlands, zonder ondertiteling.
Eindigend aan een statafel op het terras van café Demmers waar ze zich onder het genot van een typisch lokaal vestingbittertje uit en te na laat bijpraten over het fenomeen Divorced City.  Daar gaat zij als ervaringsdeskundige ongetwijfeld een nummertje van maken.
Moe maar tevreden schuift het gezelschap uiteindelijk aan in een plaatselijk etablissement voor een keur aan typisch Naardense gerechten die ze na al het gehannes in Myanmar, Swaziland, Kalimantan en Sulawesi weer ouderwets met mes en vork naar binnen mag jagen.

Een week later de follow up in het keutelprogramma TIJD VOOR MAX waarbij de Naardense volkszanger Bart Roelofs met Johan Hoogeboom aan de vleugel voor de passende muzikale omlijsting zorgen.

Dit had Miriam natuurlijk ook allemaal zelf kunnen bedenken.
Ik zou zeggen: doe er wat mee.