Bestuurskracht

We kunnen er dan wel massaal door inwoners gesteunde petities tegen aan gooien, als de fusiegeile provincie Noord-Holland z’n zin doordrijft, hebben we op commando maar door hun perverse hoepels te springen.
Nog maar koud zijn onze nog immer irritant jeukende fusiewonden gelikt of we worden al weer een nieuw masterplan in gerommeld.
Vette schijt aan de gemeenteraadsverkiezingen van 2018.
Toch een prima moment om ons als bewoners uit te spreken over dit soort ongein, zou je zeggen.
De Haarlemse kraamkamer van ellende heeft in z’n schier onuitputtelijke schaamteloosheid aangekondigd nota bene vlak voor die verkiezingen z’n macabere plannetjes over al weer een nieuwe herindeling er door te gaan jassen.
En dan valt er gewoon niks meer te kiezen.
Wat die grotere  bestuurskracht betreft beschikken we natuurlijk over een lichtend Haags voorbeeld. Een kissebissend clubje krijgt dat knarsende motorblokje maar niet aan de praat.

De week van de koning en de keizer

Eeuwig zonde dat m’n moeder zaliger ooit die bevalling van mij niet heeft weten te rekken tot 28 april.
Ik was  zielsgraag bij dat smikkel- en smulfestijn in Het Paleis geweest.
Een eigentijds bamboevoorgerechtje gevolgd door een stevige onbesproken steak uit het land van Videla op een bedje van uitgeprocedeerde authentieke Syrische Baba Ghanouj. Ingevlogen door Julio Poch himself die op voorspraak van Willy voor een paar dagen z’n enkelbandje mocht inleveren. Maakte er graag een ommetje voor langs Damascus. Besloten met de massale horlepiep onder het zingen van ‘Lang zullen WE leven’.
Met dat wereldvreemde koningshuis heb ik niet zo veul. Zal wel komen omdat ik in m’n jongste Soestdijkse jeugd elf jaar lang gewapend met een bosje treurige snijbloemen naar dat defilé geschopt werd.
Maar die mening ben ik aan het nuanceren.
Niet zozeer door het tv-babbeltje dat de Majesteit deze week had met Wilfried.
Een royale kans om definitief af te rekenen met z’n jetset-verleden.
En er kan ook een streep door ‘beetje dom’.
Iedereen ging er van uit z’n dak.
De mens achter de monarch, zeg maar.
In een tijd waarin dubieuze volksmenners grote bevolkingsgroepen tegen elkaar opzetten, de verlossende Haarlemmerolie waar de zwijgende meerderheid naar snakt.
Zo’n Koningsdag benadrukt dat nog maar weer eens.
Blijven dus.
Voorlopig.
Bovendien: landen met een vergelijkbare poppenkast marcheren als een tierelier.
De week ook van de zakkenvullers. Aangevoerd door de Crematiekeizer, de zoveelste VVD-coryfee, en nog wel de voorzitter van dat clubje, die zo z’n eigen ideeën heeft over het vrijemarktmechanisme.  Altijd weer fascinerend hoe dat soort fijnbesnaarde typjes z’n hevig besmeurde straatje meent schoon te kunnen vegen.
Inclusief Noord-Koreaanse/Trumpiaanse schoffering van de pers.

Reuze benieuwd of de  faux pas van de patatliberaal die eigenlijk gewoon Hennie heet, komende week nog door de eloquente bovenmeester Mark onder het tapijt te moffelen valt. Z’n partijgenoten Mark Verheijen, Frans Weekers, Fred Teeven, Ivo Opstelten en Ard van der Steur werden in de opmaat van hun politieke val immers al even enthousiast door hem verdedigd.

Schluss ermee

Hoeveel keer had ze er als liefhebbende moeder niet alles wat ze aan empathie bezat ingestopt?
Die jaarlijkse rituele verplaatsing van de rotzooi ter gelegenheid van de verjaardag van Willy?

Met Gijs, haar eerste, was het allemaal nog nieuw.
En ook wel leuk eigenlijk.
Janine bezweek moeiteloos voor z’n staalblauwe kijkers en het verbale offensief dat al weken van te voren werd ingezet.
Al z’n vriendjes mochten van thuis.
En het had eerlijk gezegd ook wel wat. Je kind op z’n eigenste kleedje met koopwaar op het Naardense marktplein.
Niels installeerde hem er ’s morgens voor dag en dauw.
Samen met de andere vaders.
Had hun suv tenminste ook nog een functie.

Niet te kort wat er zo door het jaar heen aan overtollig en afgedankt spul naar de zolder verdwijnt.
Leve de consumptiemaatschappij.
En gewapend met een plastic bekertje koffie en een aarzelend eerste oranjebittertje samen met de andere jolige vaders en moeders een beetje toezicht houden was geen overbodige luxe.
Voor je het wist verhuisde je zuurverdiende haardroger of staafmixer voor een appel en een ei naar de iets te hongerige Oranje klandizie.

Met Pien, de tweede, was het ook nog wel te pruimen.
Meiden hebben weer een geheel eigen benadering van zo’n feestelijke Marktplaats.
Zelfgebakken taart.
Liters aangelengde limonadesiroop.
De keuken, waar ze met haar vriendinnen uitgebreid te keer ging was ieder jaar weer een slagveld.
En met haar dwarsfluit, hadden ze haar tenminste niet voor nop drie jaar lang naar les gejaagd, wist ze zo’n Koningsdag een extra dimensie te geven.
Gillend van de lach lieten ze na een paar uur de handel de handel en maakten eindeloze rondjes op de nooit of te nimmer weg te rammen stoomtrein.

Bij Tess kwam de klad er in.
Een nakomertje.
Een compromiskindje.
Maar wat heet compromis?
Kort na haar geboorte hield Niels het allemaal voor gezien en trok van de ene op de andere dag in bij Saskia. De bij nader inzien weinig principiële BOM-moeder van een vriendje van Gijs. De spijtoptant met wie Janine nota bene na af loop van haar eerste Koningsdag nog uitgebreid café Demmers was ingedoken om het samen met de andere pappa’s en mamma’s uitgebreid op een zuipen te zetten.

Met Niels was trouwens ook z’n Sport Utility Vehicle van het tuinpad verdwenen. Een uitermate vervelend detail.
Maar liefst vier keer was Janine op en neer gefietst om de opkomende tranen van verdriet bij Tess te deppen.

En daar stond ze dan.
Alleen.
En hopelijk voor de laatste keer.
Niels, Saskia en al die andere vrolijke ouders waren in geen velden of wegen te bespeuren.
Het was toch te hopen dat Tess in het kielzog van haar oudere broer en zus die al een paar jaar ‘die kinderachtige  vrijmarkt’  hadden ingeruild voor het betere amusement dat wat meer aansloot bij hun puberwensen, volgend jaar ook haar heil elders zou zoeken.

Om twee uur hield ze het voor gezien.
Geweldige zaken had dochterlief bepaald niet gedaan.
Die paar luizige euro’s, die ze al honderd keer had nageteld, lagen mijlenver onder haar iets te optimistische begroting.
De teleurstelling droop van haar gezichtje.
-Hierzo.
Janine pulkte een biljet van vijftig euro uit haar portemonnee.
En twee losse euro’s.
– Ga jij maar vast een lekker ijsje uitzoeken bij De Ster.
-Ik ruim dit wel even op.
-Kom er zo aan.

Met een resoluut gebaar trok ze de plaid met stukgelezen boekjes en overjarig speelgoed aan de vier punten omhoog en donderde de handel van haar dochter even later in de container achteraan het plein.
Restvuil.
Schluss ermee.

foto: Fred Blaas

Erica op reis door Naarden

Hoe pluriform wil je de plaatselijke pers hebben? De drukinkt van de paginagrote, voortkabbelende  interviews in Naarder Nieuws met waarnemend burgemeester Albertine van Vliet en twee wethouders, onze Naardense coryfeeën van weleer Miriam en Marleen, was nog maar koud opgedroogd of daar hadden we de G&E die waarachtig een forse steen in de ogenschijnlijk rimpelloze vijver van de Gooise Meren gooide.
Zeg maar: de tevredenheid van Naarder Nieuws (wél prachtige foto’s van de dames trouwens) dat zich doorgaans manifesteert als de kritiekloze spreekbuis van de gemeente versus de gepeperde analyse van G&E’s Alexander Poort.
Van de schamele rapportcijfertjes van onze meisjes vliegt het schaamrood je plaatsvervangend naar de kaken. Ze liggen zwaar onder vuur, als je Poort mag geloven.
We gaan ze helpen.
Een burgerinitiatief dus.
De participatie is immers een hot item? En wat let ons om de dames, te beginnen bij Miriam, vanuit Naarden Vesting maar ’s een stimulerend kontje te geven. Een ambitieus plan van aanpak om het toerisme dat in haar portefeuille vegeteert de broodnodige boost te geven. Want er is op dat terrein weinig of niets tot stand gebracht.
Het toerisme in Naarden, wel te verstaan. Want met het door Albertine zo hartstochtelijk bepleite maar behoorlijk illusoire ‘Gooise Meren gevoel’ wordt het natuurlijk nooit wat.
‘Moetjes’ zijn zelden succesvol, zo leert de geschiedenis.

Toerisme in Naarden dus.
Nou beginnen we 2017 sowieso niet al te voortvarend. Vanwege een opknapbeurtje gaat de plaatselijke VVV een maandje op slot. Maar als Niels en z’n maten het verpieterende meubilair van de helaas gesneuvelde boekhandel Comenius (eeuwig zonde) eenmaal naar de Utrechtse Poort gesleurd hebben, schiet het al behoorlijk op. En wees eerlijk, de uit toeristisch oogpunt bezien weinig courante maand januari leent zich daarvoor het best.
Nee, we gaan het heel anders doen.
Publiciteit in de popi-jopi-sfeer.
Zappend door onze publieke zenders, stuit ik regelmatig op één van onze nationale boegbeelden, de rondborstige positivo Erica die op kosten van onze ouwelullenzender MAX (stukken minder dynamisch dan haar naamgenoot in de Formule I) exclusief voor ons met haar spreekwoordelijke enthousiasme door eeuwenoude culturen toert. De sportcoryfee van weleer heeft (wat ga jij doen als je gepensioneerd bent?) haar zaakjes op d’r ouwe dag prima voor elkaar.
Die Erica moeten we voor ons Naardense karretje spannen.
Als de sodemieter maar ’s op de koffie bij MAX-baas Jan Slagter. Die moet toch te porren zijn voor een low budget uitzendinkje dat onze vestingstad definitief op de kaart zet?
Erica die zich zonder scrupules in een korjaal laat hijsen om in het gezelschap van  onze gekleurde rijksgenoten kraaiend van enthousiasme de Surinamerivier af te zakken, krijgen we waarachtig toch wel in zo’n schuit van onze Vestingvaart? Er zijn toch wel een paar schaars geklede autochtone Naardense schonen te vinden die onder supervisie van schipper Lex Maat het authentieke decor willen vormen voor een niets verhullende promocruise door onze grachten? Inclusief ter hoogte van het Vestingeiland een adembenemende observatie van een copulerend  stelletje zeldzame ijsvogels? De gevederde vrienden die we, ondanks dat ze ons keer op keer in het vooruitzicht worden gesteld, met de beste wil van de wereld maar nooit in het vizier krijgen?
Eenmaal afgemeerd in de Nieuwe Haven gaat het gezelschap in de hoeven voor een stadswandeling  (dat wordt trouwens nog wel even een dingetje voor de volumineuze presentatrice). Onder leiding van Henk Schaftenaar die onze bijna zeven eeuwen plaatselijke historie op subtiele wijze voor de grijze duiven van omroep MAX uit de doeken doet. En dat kan deze keer dus gewoon in het Nederlands, zonder ondertiteling.
Eindigend aan een statafel op het terras van café Demmers waar ze zich onder het genot van een typisch lokaal vestingbittertje uit en te na laat bijpraten over het fenomeen Divorced City.  Daar gaat zij als ervaringsdeskundige ongetwijfeld een nummertje van maken.
Moe maar tevreden schuift het gezelschap uiteindelijk aan in een plaatselijk etablissement voor een keur aan typisch Naardense gerechten die ze na al het gehannes in Myanmar, Swaziland, Kalimantan en Sulawesi weer ouderwets met mes en vork naar binnen mag jagen.

Een week later de follow up in het keutelprogramma TIJD VOOR MAX waarbij de Naardense volkszanger Bart Roelofs met Johan Hoogeboom aan de vleugel voor de passende muzikale omlijsting zorgen.

Dit had Miriam natuurlijk ook allemaal zelf kunnen bedenken.
Ik zou zeggen: doe er wat mee.

Linda en de onderbroeken

Maandag 5 december.
Temperatuur: rond het vriespunt.
Plaats: De Wallen bij Promers, Naarden vesting.
De fotoshoot door de LINDA mocht er zijn.
Sinterklaas, gehuld in slechts een schamel slipje, galoppeerde te paard over de wallen.
Ik heb me laten vertellen vanwege de promotie van een onderbroekenmerk in de volgende LINDA.
Het kan echter net zo goed een practical joke van het glimblaadje zijn.
Maar die ouwe moet het verdomd koud hebben gehad.
Een half uur lang voor het goede doel in je niksie in de vrieskou.

Geen aprilgrap dus

In de plaatselijke pers en in de social media deze week de nodige ophef over een nieuw gemeentewapen voor de Gooise Meren.
Gemeentewapen?
Godzalmebewaren. Wat een treurnis toch weer.
Het zal me toch werkelijk aan m’n reet roesten.
Altijd gedacht dat er voor een stad een heraldisch verleden nodig was om  zo’n dingetje te mogen voeren.
Iets met bulderende kanonnen en een hoop dooien.
Uit m’n onderwijstijd herinner ik me nog haarscherp dat ik van een pukkelig knaapje het pistool  confisqueerde  dat wel verdomd veel gelijkenis vertoonde met het courante Russische schiettuig waarmee een beetje moslimterrorist tegenwoordig goeie sier maakt. Waarop ik als reactie kreeg: ‘Twee uur geschiedenisles en je weet dat je niet zonder kunt.’
Ik bedoel maar.
Geweld is van alle tijden.
Maar er moet potverdorie toch wel op z’n minst een flinke partij plaatselijk bloed gevloeid hebben, wil het überhaupt tot zo’n wapen komen.
Als in ons grijze verleden de wonden gelikt waren, en wij weten in Naarden wel zo ongeveer waar we het over hebben, knutselde men tot ieders tevredenheid zo’n symbolisch en meestal foeilelijk gedrochtje in elkaar.
Qua lelijkheid lijken de beide keuzemogelijkheden voor de Gooise Meren ruimschoots aan de strenge eisen te voldoen. Moet pijn doen aan de ogen van een beetje eigentijdse vormgever die z’n vak serieus neemt.
Het enige wat er nog aan schort bij zo’n 1-jarig fusiegedrochtje is dat roemruchte verleden.
We mogen, als je een blozende Jelmer Kruyt mag geloven,  pro forma in de periferie van de besluitvorming nog wat meekeutelen over de details. Wil je er nog een kroon van bladeren en twee parels bij? Iets meer geel?  Laat het vooral weten.  En als doekje voor het bloeden valt er voor de ‘bloedgroep’ Muiden ook nog best wat binnen te slepen.
Alle moeite kunnen we ons trouwens besparen want over een jaar of wat worden we geheid weer ingelijfd in een nog groter gemeentelijk knip- en plakwerkje en dan begint de hele ellende weer van voren af aan.
Regeren blijft toch een beetje vooruitzien.
Onze Naardense vlag schijnen we van onze geoliede gladiatoren voorlopig nog te mogen laten wapperen.
Een genereus gebaar. Blij toe.
Onlangs huldigden we hier nog een Olympische kampioen met plaatselijke roots.  De gemeentelijke legpenning ging aan z’n wilskrachtige neus voorbij. Want ook die schijnt nog in de maak te zijn.
Hadden we er daar op het Stadskantoor nog niet een paar van liggen?
De macht van de verzamelde onbenulligheid kent amper grenzen.

Open

Met openingen onderhoud ik al jaren een liefdevolle relatie. En al helemaal als het om die van onze Naardense Open Monumentendag gaat.
Half twaalf is kennelijk een tijdstip waarop je je met de grootst mogelijke moeite tussen de klamme lappen vandaan kunt rukken. Zeker als je amper bekomen bent van een  zinderende, van de nodige alcoholica vergeven, gondelvaart op zaterdagavond,  De kekke badges van de organisatoren overheersten. De opengereten wonden die  het recente schoorsteenbrandje bij de met elkaar over de vestingkeien rollebollende monumentenjongens en -meisjes had aangericht, waren gelikt.
Ze waren helemaal klaar voor hun jaarlijkse kunstje. De intieme tegenhanger van het flinterdunne culturele geweld dat Bussum drie dagen in z’n greep heeft. Het verrassende koperensemble van ons onvolprezen vendel trouwens ook, dat voor een buitengewoon aardige muzikale omlijsting zorgde. Nu nog een inspirerend peptalkje van wethouder Miriam en het nostalgische feestje kon los.
Voor de jongste generatie moet dat evenwel, net als onlangs bij de huldiging van onze gouden Rio-ganger, op een bittere teleurstelling uitgelopen zijn. De standaard openingszin van onze  gelegenheidsburgemeester ‘Beste mensen, jongens en meisjes’ suggereert in ieder geval een treurige tweedeling die ondubbelzinnig aangeeft dat de jeugd nog een fikse proeve van bekwaamheid heeft af te leggen voordat ze definitief ingelijfd kan worden in de mensheid.
Eerst maar even de slechte berichten: de met veel tamtam aangekondigde opendraaing van de historische kraanbrug van Fort Ronduit konden we, ondanks dat de SMB alle hulp had toegezegd, wel shaken.
Om veiligheidsredenen.
Van de wal in de sloot dus.
De loco had ter compensatie een brisante verrassing voor ons in petto: het tot op heden nogal mysterieuze Bastion Oranje zou op deze dag voor het eerst geopend zijn.
Maar om nou te zeggen dat dat vestingwerkje bij nader inzien een echte open indruk wekte: nou nee!

foto: Erik-Jan Geniets