Kezen

Je kunt de troep waar je van af wilt natuurlijk bij wijze van sneu boerenprotest op de snelweg flikkeren. Maar het kan anders. En leuker.

Lies en Piet, twee meer dan krasse tachtigers vonden het de hoogste tijd om de bezem maar eens door de kelder en zolder van hun Naardense vestingwoning te halen. Weggooien is voor velen een schier onneembare horde. Verhuizen biedt doorgaans dé gelegenheid om je te ontdoen van de in tientallen jaren opgestapelde zooi waar je niet meer naar omkijkt. Maar verkassen zit er bij onze pensionado’s niet meer in. Ja, tussen zes planken. Maar daar ziet het, gezien hun taaie gestel bij lange na niet naar uit. Met een partijtje containers binnen handbereik ligt de soepele oplossing voor het grijpen. Er is echter een klantvriendelijke tussenweg.

Vorige week werd op het bankje voor hun pandje de eerste lading door Lies uitgestald. Gratis meenemen (behalve het bankje) vermeldde de bijgaande uitnodiging. Weldra was het een drukte van belang rond de potjes, pannetjes, schalen en andere overtollige en gedateerde huisraad. Het leidde zelfs tot een ware veldslag tussen twee hongerige koopjesjagers die allebei hun zinnen gezet hadden op een simpel kaasplankje waarvan je je bij de Hema voor het schamele bedrag van twee euri al eigenaar kunt noemen. Maar als het voor nop is, wil je er als rechtgeaarde Hollander wel voor op de vuist. Het werd een heel gedoe om de zaak te sussen. De treurige traan van het zigeunermeisje was overigens al na vijf minuten vertrokken.

Vandaag de tweede sessie. Die schalen vlogen de deur uit. En ergens in Naarden Vesting zit op dit moment vermoedelijk een verstokte liefhebber met de leesbril op de fok met rooie konen het raadselachtige interieur van de Ravensberger puzzle (duizend stukjes) bij elkaar te vogelen.

Over hoe het na 64 jaar echtelijk geluk gesteld is met het dampende seksleven van Lies en Piet tasten we in het duister. De vergevorderde leeftijd van het bejaarde echtpaar stemt tot gepaste bescheidenheid. Vermoedelijk reden om na ampel beraad uiteindelijk het Keezenspel maar de deur uit te doen. Veel plezier er mee.

Dankwoord

Er zijn dweilen van boeken en 1000-volt-boeken. Breek me de bek niet open. Op een of andere manier moeten ze tegenwoordig zo nodig allemaal uitgeluid worden met een dankwoord aan een batterij lieden die een vitale bijdrage hebben geleverd aan de totstandkoming. Nu kan ik me daarbij van alles voorstellen als het gaat om een indrukwekkende baksteen als Revolusi van geweldenaar David van Reybrouck. Wat onze zuiderbuur in vijf jaar aan nauwgezette research pleegde om deze monumentale eye-opener tot stand te brengen rechtvaardigt zo’n woord van dank.

Stukken problematischer werd het bij het werkje van een kennelijke verveelmevrouw dat ik afgelopen week toevallig handen kreeg. Wat ik er van vond? Afgaande op het ronkende dankwoord moest het wel een regelrecht meesterwerkje betreffen. Aan diep meelevende tekstredacteuren, kritische meelezers , stilistische adviseurs die bereid waren haar taal te zuiveren, noem maar op, geen gebrek. Zelfs het schier eindeloze geduld van troetelhuisdier Bello kreeg een beurt.

Het is dringen op de apenrots van de literaire afwerkplek waar menigeen z’n pretentieuze harses boven het maaiveld uitsteekt en wegdrijft op de golven van de zelfoverschatting. Literaire muzak, salontafelproza, esoterische nachtmerries waarvoor, tot m’n niet geringe verbazing, ook nog ’s een uitgever te strikken valt. Naam en rugnummer noem ik in dit geval maar niet. Op pagina 5 begon het grote gapen al. Toen had ik de eerste traan van het zigeunermeisje al te pakken. Weldra gingen de sluisdeuren helemaal open. Onbegrijpelijke perspectiefwisselingen, mistige hoofdstukstructuren, typografische raadsels (hoezo deskundige raadgevers?) en een stuk of vijf taalfouten (..), met oneindige zorg opgetekend door een menopauzerende theemuts. De ongetwijfeld ten hemel schreiende  afloop heb ik niet afgewacht. Iets te veel Wibra en Zeeman. In comateuze toestand haakte ik af op bladzijde 45.

Leesclubje

Maar ik zeg u dat al wie naar een vrouw kijkt om haar te begeren, in zijn hart al overspel met haar gepleegd heeft. Mattheüs 5: 27-28

Op weg naar de plaatselijke bibliotheek liet ik m’n onlangs aangeschafte stadfiets (met het oog op de toekomst mét lage instap en voorzien van een, jawel, eigentijds kratje) na de stoplichten op de Naardense Lambertus Hortensiuslaan relaxed freewheelend afzakken. In haar obscene schoonheid besloot een overmoedige bakfietsdame ter hoogte van de drankwinkel van Appie  tussen de luid claxonnerende automobielen door (hoezo verkeerslichten?) met ware doodsverachting de straat over te schieten. Op weg naar de brievenbus, zo bleek. Met die auto’s liep het nog goed af. Het levenseindecentrum C’est la Vie even verderop had er net zo makkelijk een klantje bij kunnen krijgen. Ik moest echter op het fietspad met m’n expertise van doorgewinterd toerfietser een halsbrekende manoeuvre van stal halen om aan een ernstige calamiteit te ontsnappen.

Daar stonden we dan. Met het verse commotiezweet op het voorhoofd duwde ze schuldbewust haar missive door de sleuf van PostNL, in afwachting van mijn ongetwijfeld naderende  vernietigende commentaar. Was het vanwege haar indrukwekkende verschijning dat ik me na een zorgvuldig gedoseerde pauze beperkte tot een zouteloos: ‘Hebben wij geen e-mail?’ De lichte verwarring duurde slechts een paar seconden, waarna er een ontwapenende lach doorbrak: ‘Neem je moeder in de maling. Ik weet wel wie je bent. Ik lees je stukkies. Probeer je hier een beetje stof op te doen voor weer zo’n zurig lokaal verhaaltje?’ Dat zou inderdaad zo maar kunnen. Maar het ijs was inmiddels behoorlijk gebroken. Als genereus goedmakertje moest het incidentje wat haar betreft maar even afgedronken worden. De dichtstbijzijnde gelegenheid was het vijfhonderd meter verderop gelegen etablissement Archibald (voor mij nog altijd Cecil).

Bij de koffie met feestgebak bleken we na de inleidende schermutselingen een gedeelde leeshobby te hebben. Fictie als eredienst aan de verbeelding. Sinds de corona-uitbraak jas ik er zo’n twee jongens per week door.

Wat ik nu terug ging brengen naar de bieb? Sander Kollaard: Uit het leven van een hond, De kraamhulp van Esther Verhoef, Yvonne Keuls over haar jaren met Hella Haasse, Renate Dorrestein: Dagelijks werk, en de nieuwste van Pieter Waterdrinker: Biecht aan mijn vrouw. Aan variatie bij mij geen gebrek.

Bij de laatste titel slaakte Julia een verrukt kreetje: ‘dat lag ook op haar stapeltje’, zoals dat tegenwoordig in kringen van de boekenbijlageverslinders van de NRC en de Volkskrant heet. ‘Gewoon daar laten liggen’, adviseerde ik haar. Een overschat boek. Viel in weerwil van het opgeklopte gezwatel in die bijlagen wat mij betreft een flink partijtje tegen. En mocht het er toch onverhoopt van komen dan hoopte ik dat zij me ooit uit de droom zou kunnen helpen wat betreft die titel. Ik heb in driehonderd bladzijden met de beste wil van de wereld niet kunnen ontdekken om wat voor biecht (als ik,  grootgebracht in een zwaar-calvinistisch keurslijf, tenminste begrijp wat een biecht is) aan zijn vrouw (ook Julia trouwens) het allemaal draaide. Nee dan toch maar stukken liever die scherpzinnig geschreven bundel van Renate Dorrestein, met afstand het aardigste wat ik de laatste tijd verslond. Als m’n kersverse vriendin die binnen twee weken zélf even aan het Wilhelminaplantsoen inleverde, kon ze ‘m wat mij betreft meteen meekrijgen.

Na de tweede dubbele espresso besloten we als aspirant-leesclubje, en gewoon voor de gezelligheid, tot een vervolgafspraak. Volgende week. Zelfde tijd en plaats.

Zoenen deden we nog net niet bij het afscheid. Ze rekende wel op een column.

Bij deze.

Boer zoekt Vrouw

Analfabeet

Weggaan

Deconfiture

Opgelost

Semantiek

Een dag na publicatie van deze column ging Paulien Cornelisse er in de Volkskrant nog eens dunnetjes en scherpzinnig overheen.

Actie