Tom

Badend in het zweet schrok ik wakker uit m’n droom. Het kan niet aan de drank gelegen hebben die nog wel eens verantwoordelijk wil zijn voor onrustige, geestverruimende vergezichten. Op een of andere manier bevond ik me tijdens mijn REM-slaapje  in de grensoverschrijdende gastvrije badkuip van Jack van Gelder. Afgezien van het feit dat deze sneue schreeuwlelijk (DENNIS BERGKAMP, DENNIS BERGKAMP, DENNIS BERGKAMP, DENNIS BERGKAMP!!) bepaald niet tot mijn favorieten behoort, geef ik, als er dan toch gebadderd moet worden, al een leven lang de voorkeur aan het andere geslacht. Op latent aanwezige homo-erotische fantasieën heb ik me nooit kunnen betrappen. Volgens recent onderzoek zit het overigens wel snor met de seksbehoeften van 70+-ers. Daar kunnen de jongeren nog een puntje aan zuigen. Wat betreft de rol van Jack in de NOS-Sport affaire, ik weet het gewoon niet. Al heeft hij zelf mondjesmaat wel een paar zwaar gebagatelliseerde voorvalletjes toegegeven.

Maar Tom Egbers?

Een week lang verkeer ik in een staat van opperste verwarring naar aanleiding van het Volkskrantverhaal. Dat ie wel eens een scheve schaats gereden had, was bekend. Dat gaat ons trouwens niks aan. Maar ik kon me nauwelijks voorstellen dat Tom er eentje zou zijn in de categorie Jeroen Rietbergen, Ali B en Marco Borsato.

Trial by media?

Vrijdagavond werden we uit de droom geholpen bij Khalid waar een zichtbaar aangeslagen Egbers z’n verhaal deed dat op meer dan details nogal afweek van wat de Volkskrant ons wilde doen geloven. Het feit alleen al dat ie de ballen had om daar te zitten, pleitte in z’n voordeel. Daar zat geen man die z’n straatje wilde schoonvegen. Hij stond er op om mensen die vinden dat ze door hem te kort zijn gedaan in een éen op éen gesprek recht in de ogen te kunnen kijken.

Er zal écht wel het een en ander mis zijn met de werkcultuur op de vloer van NOS-Sport. Daarvan  moet een gedegen  onderzoek de harde feiten maar boven tafel zien te krijgen. Daar kan dan op passende wijze de bezem door. En als blijkt dat die Tom vrijdagavond een potje keihard heeft zitten liegen, dan mag ie wat mij betreft hangen.

Maar ik geloof hem.

Mams

Voorzichtig nippend aan de whisky begon ik me gaandeweg de uitslagenavond ernstig zorgen te maken. Niet over mijn onschuldige wolkje dat zich redelijk handhaafde in het tomeloze geweld van de boeren. En al helemaal niet over het donkerbruine boreale dwaallicht Baudet dat, in een zoveelste hopeloze poging om als intellectueel over te komen, vanuit z’n beschimmelde doucheputje wederom een van de pot gerukt, fascinerend droevig verhaal hield dat op geen enkele manier spoorde met z’n desastreuze uitslag. Ach, en dat de grote gladstrijker Mark op het verkeerde paard gewed had met z’n links-rechts verkiezingsslogan? Eigen schuld, dikke bult. Nee, het was de gemoedstoestand van de ‘moeder van’ wier schrale Britse gelaatstrekken me ernstig zorgen baarden. Elke keer dat er overgeschakeld werd naar het kolkende boerenfeestlokaal in Bathmen waar Mams niet week van de zijde van haar flamboyante euforische dochter, bleef zij op hardnekkige wijze wat verweesd voor zich uit staren. De langsflitsende exitpolls konden me op een gegeven moment gestolen worden, evenals de hijgerige analyses en dat voorspelbare gescharrel langs de vele verliezers die hun wonden likten. Nee, die moeder wilde ik zien! Maar godezijdank brak om een uur of elf ook bij haar de zon door.

Bril

Knuffelstage

Reetveter

De manshoge spiegels langs de wanden van de riante optrekjes in mijn favoriete Rode Zee resort zijn nogal confronterend. En nopen tot gepaste bescheidenheid. De tand des tijds slaat ongenadig toe. Deze pensionado kan er tegenwoordig om glimlachen. Je hoort mij niet mopperen. Niet iedereen heeft die realiteitszin in z’n pakket. Wat te denken van de dame die vandaag, voorzien van een originele reetveter, pontificaal het strand betrad. Geen probleem uiteraard, ware het niet dat het hier geen jonge blom betrof maar een specimen van mijn generatie, ik schat al gauw een jaartje of 65/70. Haar entree die onder een bijna achteloze maar flinterdunne poging tot souplesse een onmiskenbare bejaardenmotoriek verried was niettemin indrukwekkend. Je moet maar durven. Een rimpelig goudrenetje dat net te lang op de fruitschaal had gelegen. Op haar rechterbil was ter verhoging van de feestvreugde ook nog ’s een veelkleurig vlindertje getatoeëerd. Moet voor de tattoo-jongens nog een hele klus geweest zijn om die schubvleugelige een beetje strak op het woestijnlandschap van haar achterdeel te printen. Ze plofte neer bij twee onschuldige oer-Hollandse vertegenwoordigers van de Grijze Plaag die prompt compleet in de stress schoten. Zelden mensen zo in verwarring gezien toen Alida in vijf minuten tijd, verstaanbaar voor een ruim publiek, met veel gevoel voor dictie drie keer het woord neuken in de mond nam. Publiek waar bij de meerderheid, schat ik zo in, de orgaskraan vermoedelijk al jaren hermetisch gesloten zal zijn.

Ik zou liegen als ik zou zeggen dat de gedachte aan dat N-woord me onberoerd laat maar deze rimpelige nymfomane treurigheid tussen de klamme lappen gaat me toch een fors aantal bruggen te ver. Reden om me, mocht ze de aanval openen, te verschuilen achter de onneembare vesting van m’n e-reader. De herinnerde soldaat, de literaire pageturner van Anjet Daanje.

Tijdens de eerste wereldoorlog wordt achter de Belgische frontlinie een soldaat gevonden. Niet gewond maar hij weet niet wie hij is. Men brengt hem naar een gekkenhuis. Vier jaar na de oorlog zet de directeur een advertentie in de krant in de hoop op die manier familie te vinden. Zijn vrouw heeft acht jaar op hem gewacht en wanhopig naar hem gezocht. Ze neemt hem tegen het advies van de artsen mee naar huis waarna zich een adembenemend drama ontwikkelt. Een roman over het begrip identiteit. De hoofdpersoon heeft geen herinneringen van voor 1918. Hij moet zich zien te redden zonder het houvast van het verleden.

Andere soep dan de identiteit van die sneue reetveter.

Brayka Bay Red Sea, februari 2023

Chat gpt

Emancipatie

Welgeteld 325 gram weegt de denderende gratis baksteen die de plaatselijke carnavalsvereniging afgelopen weekend door mijn brievenbus douwde. De jaarlijkse semi-glossy, de 57^e jaargang al weer, in het zadel gehouden door maar liefst 75 adverteerders, ademt een indrukwekkend portie huisvlijt. Boordevol onmisbare informatie waar de 600 Naardense notoire zuipschuiten, bevrijd van de corona-ellende, reikhalzend naar uit hebben moeten zien. Inclusief een traditionele partij zouteloze, oubollige wist-u-datjes. Te fraai om linea recta bij het oud papier te kwakken. Volksvermaak van beneden de rivieren dat in ieder geval stukken onschuldiger oogt dan de tenenkrommende feestjes van de seksistische corpsballen in Groningen, Leiden en Amsterdam met hun hoeren en sperma-emmers. Hoewel? Om nou te zeggen dat de ware emancipatie doorgedrongen is tot de louter door het ouwejongensnetwerk gedomineerde carnaval-apenrots, nou nee. De gender-discussie is geen issue. Om over androgynie maar helemaal te zwijgen. De dames zijn al 57 jaar lang veroordeeld tot anonieme achterhoedegevechten. Nooit eens een Prinses Carnaval.  Zelfs de uiterst eervolle  functie van adjudant is niet voor ze weggelegd. Ja, de vijfkoppige naaiploeg, een begrip dat vanuit carnavalperspectief ogenschijnlijk vatbaar lijkt voor een overdaad aan ranzige interpretaties, is een vrouwendingetje.

De Naardense Narren zouden zich in 2024 voor eeuwig op de kaart kunnen zetten met een emancipatoire paleisrevolutie.

Vouwtje

De tijd dat wijlen Vriendin een paar aansprekende werkjes uit mijn rijk voorziene boekenkast naar haar vakantiebestemming op een Grieks eiland sleurde en die een paar weken later met een partij zand tussen de pagina’s inleverde, ligt al weer ver achter me. Ik was rete zuinig op m’n in ruim een halve eeuw zorgvuldig verzamelde pareltjes. Zij was de enige op wie ik niet pissig kon worden. Geleend en niet teruggebracht? Tegenwoordig zal het me een worst zijn. Als straks m’n dagen geteld zijn wordt die hele flikkerse bende vermoedelijk tóch in de container gekieperd. Kopen doe ik mondjesmaat. De bieb is m’n steun en toeverlaat. En daar doet zich een verschijnsel voor waar ik als trotse eigenaar een hartverzakking van gekregen zou hebben. De minachting voor boekenleggers is een gotspe. De gemakzuchtige klant vouwt als geheugensteuntje botweg het hoekje van een pagina om. Deze sukkel vouwt ze terug. Maar soms is het vechten tegen de bierkaai.

Na twintig jaar stortte ik me, vooruit met de geit, maar weer eens op Connie Palmen: Jij zegt het.  Na Harry Mulisch de best gekapte, nog levende schrijfster van Nederland. Als je je door de esoterische nachtmerrie van de eerste pagina’s heen gewerkt hebt, beland je in een wereld van dichters die zwelgen in hun verbeelding. Lieden die stuk voor stuk op de pechstrook van het leven geparkeerd lijken te staan. Volgens de lovende recensies een geniale tekst. Maar wel eentje die in 268 pagina’s de vergeefsheid van het bestaan pijnlijk benadrukt. Een beerput van misère. Het is dringen op de apenrots van de literaire beroepsmisantropen. Iemands taalgebruik verraadt wie hij wil lijken. Er wordt wat elitair afgekoketteerd met namen van een batterij dichters die niet in mijn boekenkast te vinden zijn. Ik heb m’n vocabulaire in ieder geval fors opgepoetst. Want die Connie weet van wanten. Sommige taalergernissen steken meer dan andere, alsof er een draadje vlees tussen de tanden van je taalgevoel is blijven hangen dat langzamerhand een ontsteking veroorzaakt.

Terug naar de vouwtjes. Welke betekenis moet ik hechten aan de welgeteld 47 (zevenenveertig) gemutileerde paginahoekjes. Was het zo’n ongemakkelijke worsteling voor m’n voorganger(s)? De rug van Connie wordt trouwens opgeleukt met een stickertje: Lezen voor de lijst, 15-18 jaar. Ammehoela. Ik zie de beklagenswaardige docenten Nederlands al voor me die verneukt worden door examenkandidaten die tegenwoordig massaal genoegen nemen met de uittrekselboeken. Als simpele 15-jarige boekenvreter sleepte ik het volledige oeuvre van A.M. de Jong m’n hol binnen. Overigens, bij Connies 165^ste pagina heb ik de sisyfusarbeid van het terugvouwen opgegeven. Het zal me toch aan m’n reet roesten.

Lisa Marie

Spierpijn