Nostalgie

Het wil maar niet vlotten met die boekenprogramma’s op de buis. Kies je voor het wat elitaire segment (VPRO) waar uiteraard niks mis mee is, dan ga je voor een uiterst povere gemeente die nog te porren valt voor het literaire aanbod. Cultuur lijkt een dingetje worden. Zeker als een minister met droge ogen beweert dat je in plaats van theaterbezoek ook een dvd’tje kunt opzetten….De erudiete Adriaan (rood of wit?) trok ooit een vracht kijkers. Maar in de verkoopcijfers van de gepromote werkjes was die belangstelling amper terug te vinden. Het ziet er naar uit dat ook BROMMER OP ZEE binnenkort sneuvelt. Daar zal het hurktoontje van Wilfried en z’n soms moeilijk verstaanbare (maar dat zal wel aan mij liggen) Vlaamse kompaan Ruth ook wel debet aan zijn. Bevestigd door de boekverkoper van vandaag in de literaire bijlage van de Volkskrant: ‘Als ik eerlijk ben, is bij ons nooit gevraagd naar een boek dat in Brommer op Zee was genoemd.’ Anders dan bijvoorbeeld bij het boekenpanel van DWDD van de deze week aan het kruis gespijkerde Matthijs.  En dat terwijl boekenkopers de echte liefhebbers zijn. De populaire influencer Eus deed  afgelopen jaar een dappere poging. Het ideale format? We krijgen het niet boven tafel. Vermoedelijk voornamelijk vanwege de doelgroepverwarring.

Gisteren liep ik als  pensionado-docent Nederlands tegen Marieke aan, een oud-leerling, inmiddels oma, die me tot in details kon vertellen welke boeken ik veertig jaar geleden vanaf de brugklas tot en met havo-3 voorgelezen had. Dat was mijn bescheiden bijdrage aan de boekpromotie. Ik hoefde er niet met een brommer de zee voor op. ‘De meester van de zwarte molen’, van Otfried Preussler (brugklas) en in de derde de ontroerende verhalen ‘Rita Koeling’ (uit de bundel ‘De hemelvaart van Massimo’ van Oek de Jong) en ‘Willem’ van Kees van Kooten. De meester zélf, moet ik bekennen, moest z’n stinkende best doen z’n emoties onder controle te houden. Marieke heeft die dreigende waterlanders haarfijn in de smiezen gehad, zo bleek.

Laat ik nou vandaag bij herlezing van ‘Veertig’ van Kees van Kooten stuiten op  die ‘Willem’ van vroeger. Een meer dan nostalgisch weerzien, mag ik wel zeggen.

Vals

Twijfel

Autocue

Droogte

Ze duiken steeds vaker op in de STER-reclames: de belegen BN’ers met wangen van paars craquelé die op hun levensavond hun schamele, karig geïndexeerde pensioentje mogen bijspijkeren. Good old Willeke (nog altijd goed voor 9500 euri voor een optreden -mét band) , die afgelopen weken in vrijwel iedere talkshow aan de poort rammelde om zichzelf te promoten, probeert ons in een al even comfortabele als truttige relaxfauteuil van de specialisten van Velderhof te manoeuvreren. En ook Henny (Surprise Surprise)  vindt dat we zijn monstrueuze zitmeubel van Meubelzorg als de sodemieter onze bejaardenwoning binnen moeten slepen. De Loden Leeuw  voor het meest irritante reclamespotje prijkt sinds 2021 al op zijn schoorsteenmantel. Soapnicht Martien Meiland wiens reputatie, terecht, aan het afbladderen is, was al eerder aan de beurt. En vlak ook goochelaar Hans met z’n onovertrefbare keelgeluid niet uit. In het badkamersettinkje van Molenaar. Je probeert je een voorstelling  te maken van de tientallen malen dat hij dat treurige spontane toneelstukje over die senioren inloopdouche heeft moeten overdoen.

Hoogste tijd voor matrassenboer Decupré om de casting voor hun spotje opnieuw ter hand te nemen. Met die strakke dame en haar lulverhaaltje hebben we het na een jaar wel zo’n beetje gehad.

Mijn voorstel: Laat Eva Vlaardingerbroek, het voormalige wipje van ons boreale dwaallicht Thierry die diens tenenkrommende pulp in het stuitende Ongehoord Nieuws schaamteloos over het voetlicht mag brengen, maar ’s opdraven. Weliswaar bij lange na nog niet van de Grijze Plaag categorie van de Willeke’s en de Henny’s maar als zelfbenoemde influencer genoeg BN’er voor zo’n STERklusje. Aan het eind van het spotje duikt ze op zo’n traagschuimmatras onder de klamme lappen voor een lange, welverdiende winterslaap. Daar zal de NPO verfrissend van opknappen. Een unieke gelegenheid om te herstellen van de vaginale droogte die welhaast verantwoordelijk moet zijn voor haar wekelijkse lulkoek waar Arnold Karskens zo op glijdt. En wat die droge vagina betreft, Vitalize, dat tegenwoordig vlak voor het Journaal prominent onze huiskamers bestormt, zal haar voor een extra klusje ongetwijfeld liefdevol in de armen sluiten.

Aanzegger

Als in een grijs verleden op de Dag des Heeren, ‘s ochtends omstreeks een uur of tien (wat vroeger doorging voor kerktijd) aangebeld werd, kon je er gif op innemen dat je in de klauwen viel van de godvruchtige gristenfundamentalistische sekte van de Jehova Getuigen. Zo’n overvalcommando nam resoluut bezit van de straat, die vervolgens in groepjes van twee nauwgezet uitgekamd werd om, zoals hun clubblad De Wachttoren naadloos bevestigde, ons goddelozen het met rasse schreden nakende Armageddon in de maag te splitsen. Geen lachebekjes. Mijn ouwelui zaliger, een leven lang fervent aanhanger van de god van Kees van der Staaij, wisten doorgaans wel raad met dat gepeupel.

Niets van dat alles op deze zondagmorgen. Een in stemmige donkerblauwe broek en vest gehulde vijftiger wiens ingetogen gelaatsuitdrukking een missie verried die het allerergste deed vermoeden, stelde zich voor als vertegenwoordiger van een gereputeerde plaatselijke uitvaartverzorger. Hij stak me een welgemeende empathische hand toe. Toen hij de aftrap dacht te doen van zijn queeste middels een geserreerde condoleance, bleef hij steken in z’n eerste woorden. Mijn lichaamstaal deed kennelijk de alarmbellen rinkelen. Voor hem stond in sjofel joggingpak, met op de achtergrond de niet kinderachtige decibellen van  Hotel California van de Eagles, bepaald niet een door verdriet overmande, kakelverse weduwnaar. En die wekte daarnaast trouwens ook geenszins de indruk zélf op korte termijn van zins te zijn de pijp aan Maarten te geven.

‘Maar dit is toch nummer 11?’ Hij checkte in opperste verwarring ten overvloede de gevel. Dat kon ik niet ontkennen. Was de TomTom van Monuta (voor een persoonlijk afscheid) in het ongerede geraakt? Onze ondernemer die het stoffige kraaienimago resoluut van zich afgeschud had, zou vermoedelijk bij een andere nummer 11, honderd meter verderop om de hoek aan het plein moeten zijn. Een vaker optredende verwarring. De volijverige jongens van Post-NL, DHL en aanverwante pakketboeren denken per abuis regelmatig bij mij de uiterst duistere internetaankopen van die andere nummer 11 te kunnen parkeren. En mijn Vara-gids die ik af en toe een weekje moet ontberen zal dáár wel met rooie konen verslonden worden. Nadat hij enigszins beschaamd iets van excuses prevelde, trok de Kraai 2.0 z’n ratelende rolkoffertje met rouwparafernalia over de keien van de Beijert richting de enig juiste bestemming.

Toch maar weer ’s de documentjes van stal gehaald waar ik volgens mijn omgeving hard aan toe ben. Ik mag dit jaar dan wel weer een kleine 8000 km op m’n racefiets rond getoerd hebben en een keer of drie per week op de tennisbaan staan, mijn tijd tikt genadelozer door dan ik wil bekennen. Dat heeft die aanzegger in ieder geval bereikt.

Relax said the night man / We are programmed to receive / You can check out any time you like / But you can never leave

Nuance

Benno

Ik zou mezelf bepaald geen kunstkenner willen noemen en over de door de prinselijke schuinsmarcheerder Von Lippe Biesterfeld bij mekaar gekonterfeite stilleventjes matig ik me dan ook geen deskundig oordeel aan. De twijfel bij de experts is groot. Om een beetje op adem te komen van zijn buitenechtelijke escapades stortte hij zich als president van het Wereld Natuur Fonds met de anjer in z’n knoopsgat regelmatig in Afrikaanse jachtpartijtjes. Een koninklijke hobby. Ook die inmiddels afgeserveerde Spaanse monarch ontwikkelde een dubieuze reputatie door te jagen op exotische bedreigde diersoorten. Hij liet zich godbetert in Botswana pontificaal vereeuwigen, leunend tegen een door hem neergeknalde olifant. Hij brak er z’n heup bij, dus het kwam allemaal goed.

Tussen de bedrijven door zette Benno zich ‘gewapend’ met schildersezel in de Afrikaanse natuur voor een hobby waar ook Wilhelmina en Beatrix wel pap van lustten. Voor zijn oeuvre worden op de veiling fikse bedragen neergetikt. Een eerder doekje ging voor maar liefst 23.575 euri van de hand. Deze week gaat er weer zo’n meesterwerkje onder de hamer. Met die wetenschap, had hij zich die hele Lockheedaffaire kunnen besparen. Als ie ze op tijd had verpatst, had de onbezorgde ouwe dag voor z’n ondergeschoven dochtertjes Alicia de Bielefeld en Alexia Grinda geramd gezeten.

Vergeleken bij Benno is onze huidige lintenknipper Willy een watje. Z’n door onze teflonpremier in elkaar geknutselde toespraakjes komen er, met dank aan de speciaal daarvoor aangetrokken coach, steeds gelikter uit. De broodnodige ontspanning zal wel te maken hebben met z’n onbezorgde uitjes (zelfs in coronatijd) in z’n optrekje in Griekenland waar hij in z’n speedboot van een dikke 2 miljoen dagelijks met gestrekte middelvinger langs buurman Vladimir Poetin scheurt.

Familievlog

Hoe zit dat eigenlijk? Heb ik onder een tegel geleefd? Het lijkt er verdomd veel op als ik de Arjen Lubach-avondshow van gisteren moet geloven. De familievlog schijnt helemaal booming te zijn. Het is dringen op de apenrots van het internetriool. Zwakzinnig mag je de makers niet noemen. Dat heet tegenwoordig cognitief uitgedaagd. Levenswijsheid komt niet tot je via het denken maar alleen door beleving. Wat er zonder enige vorm van schaamte doorgejaagd wordt vanuit de beschimmelde doucheputjes van de menselijke ziel tart werkelijk iedere beschrijving. Allemaal ook nog eens goed voor honderdduizenden volgers (..). En er schijnen centjes mee te verdienen te zijn.

Als de sodemieter een eigen kanaaltje aangemaakt op YouTube. Dan zal ik als kersverse influencer de wereld een poepie laten ruiken met mijn authentieke en persoonlijke hoogstandjes. Een sappige real-life registratie van een geboorte zit er vanwege de vergevorderde leeftijd helaas niet meer in. Maar bij de koffieautomaat zal de schier onnavolgbare manier waarop ik m’n teennagels knip, de pulkjes uit m’n neus grut, m’n dagelijkse, langzamerhand peperdure, boodschappen m’n hol binnensleep, m’n bloedeigenste onschuldige doucheputje reinig of er een denderend dagje met m’n kleinkinderen in de ballenbak van Ikea door jas, weldra het gesprek van de dag zijn. En, vooruit met de geit, als Nederland zit te springen om een dagelijkse originele masturbatie van mijn kant, dan wil ik dat gat in de markt tzt uiteraard graag vullen. In kleur en 3D. Ik ben er klaar voor.

-30%

Haar metallic BMW iX M60 ter waarde van zo’n slordige anderhalve ton had ze geparkeerd voor het pandje waar good old Jelle Ehlhard (voor al uw restauratieklussen) decennialang resideerde te midden van z’n antiquiteiten. Z’n professioneel opgelapte vestingbankjes genoten ooit internationale belangstelling.

Het betrof overduidelijk een haastklusje want de motor kon wel even stationair blijven draaien. Gewapend met haar Louis Vuitton boodschappentasje met een straatwaarde (ik heb het gecheckt, van mij geen feitenvrije lulkoek) van 1853 euri elleboogde ze zich hardhandig langs mij heen het vestingstedelijke steunwinkeltje van Appie binnen, dat vanaf dat moment bezwangerd werd met haar overweldigende, uiterst penetrante stemgeluid dat onvervalste Goois kak verried. De tijd had haar overduidelijk duchtig te grazen genomen. Van de milde frisheid van limoenen had ze al ruimschoots afscheid genomen. Daar viel zelfs met haar Bronzed Beach Liquid Highlighter niet tegen op te boksen. En de onontkoombare midlife-vetjes werden gladgestreken door een Marlies Dekkers-ondergoedconstructie die door haar exclusieve Peter Hahn tricotjurkje schemerde. Aan bescheidenheid deed ze niet. Vermoedelijk iets in het narcistisch spectrum. De clientèle, acht in getal, zocht in ware doodsverachting een goed heenkomen.

Ik werkte mijn bescheiden boodschappenlijstje af en liet geroutineerd mijn wekelijkse maaltijdsalade en het bakje met twee haringen (mét ui) in mijn winkelmandje zakken. Foute boel. Ik was aan de beurt. Volledig in haar kracht staand eiste ze op hoge, overspannen overgangstoon mijn grutterswaren op. Want ik bleek in mijn onschuld de laatste, met 30% afgeprijsde, dus zwaar aan de datum zijnde artikelen voor haar nuffige neus weggekaapt te hebben. Nou ben ik niet zo alert op dat soort dingen. En als ik nou te maken had gehad met een betreurenswaardig slachtoffer van de economische crisis had ik zonder meer m’n spulletjes afgestaan aan de noodlijdende medemens. Maar in dit geval hield ik m’n poot stijf. Dat gingen we dus niet doen. Wat dacht ze wel?

Er viel een geladen stilte. Waarna ik vilein informeerde of het niet tijd werd om haar heil eens te zoeken bij de Voedselbank? Bij de frisdranken en het brood steeg een klaterend applaus op.