Het Spakenburgse bedrijfsleven heeft al jaren een flinke poot tussen de deur binnen de Naardense zaterdagmarkt. Vooral de vis- en broodbranche roeren zich als een dolle.
Vanuit het pittoreske vissersdorpje aan de boorden van het Eemmeer zwermen voor dag en dauw tientallen ambassadeurs uit in geavanceerde, rijdende marktmeubels om er ’s middags met een goed gevulde portemonnee in een vrolijke karavaan weer terug te keren. Net op tijd of net te laat voor één van de wekelijkse hoogtepunten.
Foeballuh.
Naast een bonte optocht aan kerkgenootschappen die het dorp meedogenloos opdelen in de rekkelijken en de bevindelijken (met bijbehorende afscheidingen), zijn de Rooien (IJsselmeervogels) en de Blauwen (Spakenburg) verantwoordelijk voor weer een andere, snoeiharde scheiding der geesten op het dorp.
Onze sympathieke Wibaut, de Naardense filiaalchef van giga broodboer ’t Stoepje is van de Blauwen. Maar als het om de centjes gaat kan hij er wel mee leven dat de belendende viskraam gerund wordt door Rooien.
Communiceren is sowieso geen obstakel. Ze beheersen allebei tot in hun haarvaten hetzelfde dialect. Een vrije variant van het Utrechts met minstens 13 eigen gezegdes en 398 woorden. Wie zich daarin wil verdiepen moet ’s de moeite nemen om vroeg op te staan. Dan hoor je hoe de intimi met elkaar koeterwalen.
De naam Wibaut roept associaties op met een sociaal-democratische grootheid uit de Amsterdamse gemeentepolitiek die in het interbellum het koosnaampje de onderkoning van Amsterdam had.
Als één van de meest vitale invalswegen van Mokum nog steeds naar je genoemd wordt, mag je god op je blote knieën danken. Die is ieder geval niet zo aangevreten door de tijdgeest als de besmette namen van straten, tunnels en bruggen die ons confronteren met de foute kant van onze geschiedenis.
Die Amsterdamse onderkoning maakte furore op het gebied van volkshuisvesting en stadsarchitectuur.
En laat die architectuur in engere zin nou net het terrein zijn waarop onze Spakenburgse Wibaut wel eens een organisatiedeskundige zou kunnen loslaten. Daarmee doel ik op de inrichting van z’n rijk gesorteerde broodtent.
Dat vroeger alles beter was, is een belegen en vaak misplaatste kreet.
Maar overzichtelijker was het in dit geval wel.
Staande voor z’n kraam werkte ik m’n boodschappenlijstje af, betaalde (nee, alsjeblieft geen zegeltjes), waarna m’n weekend kon losbarsten.
Volgens de allernieuwste trends in marktkramenland moet het vooral zelfbediening zijn. Wat betekent dat je via twee toevoerwegen het heiligdom van Wibaut kunt betreden. Waarbij het van meet af aan volstrekt onduidelijk is of jij op een gegeven moment aan de beurt bent of die vrouw met dat knotje aan de andere kant van de straat. Wibaut en zijn lieftallige assistentes (altijd leuke jonge meiden waar niks mee is) zijn het overzicht volledig kwijt. Het duurt in feite allemaal stukken langer. Zodat de speciaal voor jou opgewarmde gevulde koeken (met nootjes) helemaal afgekoeld zijn tegen de tijd dat je toe bent aan het, niet onbelangrijke, afrekenen. Waar die kassa precies staat levert trouwens ook een interessant zoekplaatje op.
Wat organisatie betreft heeft die uitgenaschte Bussumse groentenier aan de overkant het stukken beter voor elkaar.
De toko die zich over de rug van ‘onze’ onvergetelijke Willem inlikte in Naarden en deze er vervolgens binnen een half jaar uitwerkte, perst de klandizie strak door z’n koopgoot, met aan het eind een strenge kassa waar je niet omheen kunt.
Alleen jammer dat die Bussumers stuk voor stuk van die chagrijnen zijn.
Wat klantvriendelijkheid betreft kunnen ze nog heel wat leren van Wibaut en z’n meiden.
Ik betrek m’n piepers tegenwoordig gewoon weer bij Van Ommeren. Ook geen lachebekjes. Maar je kunt er in ieder geval rekenen op een persoonlijke behandeling.
Wie we ook gaan missen is onze troetel-Turk Erman.
De kippenboer.
Hij heeft het na -tig jaar wel zo ongeveer gehad met de pluimvee-branche. En nu de fipronil z’n eierhandel ook al naar de gallemiezen heeft geholpen, gaat de lol er behoorlijk af.
Hij geeft z’n carrière een boost in een geheel andere tak van sport.
Waarmee een eind komt aan z’n zeer persoonlijke, amusante versie van hedendaags seksisme. Onschuldig? Oordeel zelf.
Daartegen hoeft MeToo niet in het geweer te komen.
Komt toch ook uut ’t dorp van Wibaut?
Of is het, om het op z’n Spakenburgs te zeggen:
een Buuten Nolletjie, een Buutenlangder?
