Fotoshoppen

Het zijn wel de religies die deze week weer ’s de toon zetten in de chocoladeletter-koppen van de kranten.
Mijn Naardens-Italiaanse zielenherder om de hoek moet de glutenvrije ouweltjes op last van Rome terstond uit het basispakket van mijn paapse stadgenoten verwijderen.
Waar gaat het over? vraag je je als rechtgeaarde agnost vertwijfeld af.
Twee Haagse meisjes van weer een andere sekte moesten het bezoek van de schoolfotograaf missen omdat dat samen viel met hun Offerfeest. Konden ze daar niet een half uurtje (dat speciaal voor deze categorie was geregeld) voor tussenuit? Andere ouders (wat minder streng in de leer?) gingen akkoord.
10.000 euro schadevergoeding, eiste de verbolgen moeder. Het werden er 500.
Discriminatie!!!
Je bedenkt het niet.

Bij de Nederlandse Bridgebond hebben ze daar een uitstekende, eigentijdse oplossing voor.
Een aantal jaren geleden traden we als Cabaret Dubbelfout op bij het zoveeljarig bestaan van een bridgeclubje in Zwolle. De voorstelling, volledig afgestemd op het deerniswekkende clubleed van de Zwollenaren, speelden Vriendin en ik met z’n tweeën. Met Erik, onze onafscheidelijke en zeer gewaardeerde geluidstechnicus, aan de knoppen.
Twee bedrijfsbusjes, volgestouwd met apparatuur, hebben we door de jaren heen versleten met zo’n 150.000 kilometers over ’s Heeren wegen. Want als je wat moois te bieden hebt, moet het allemaal natuurlijk ook een beetje verstaanbaar zijn voor zaaltjes van 200 man.

In de nazit van onze vele optredens hoorde ik hem regelmatig praten over ‘wij van Dubbelfout’.
Erik wás Dubbelfout.
En dat vonden wij prima. Zolang hij onze sketches, conferences, chansons en de muziekinstrumenten  maar tot in de verste uithoeken van de theaters prima verstaanbaar maakte .
Zijn echtgenote (vaardig met naald en draad) had zelfs een speciaal pakje voor hem in elkaar geflanst. Een variant op onze ooit voor veel euri aangeschafte bridgetheateroutfit.

Na afloop van die voorstelling in Zwolle wilde het jubilerende  bestuur samen met de hotemetoten van het district IJsselstreek én met het Cabaret op de foto.
Voor de regionale krant.
En het maandblad BRIDGE (oplage 100.000).
Je raadt het al. Erik, in de stellige overtuiging dat hij zo ongeveer de ziel van Dubbelfout was, schoof rimpelloos aan bij het groepje dat zorgvuldig geselecteerd was voor het unieke groepsportret. Dat was duidelijk niet de bedoeling, zag ik aan de verbaasde gezichten van de verantwoordelijke functionarissen om me heen.
Maar hoe maak je zoiets duidelijk?
Mijn neus bloedde.

Een paar weken later gleed BRIDGE in de bus.
Mét die foto, ………… waarop Erik in geen velden of wegen te bekennen was.
Ze hadden hem er uit gefotoshopt.
Middels wekenlang zorgvuldig masseerwerk (hij overwoog een bodemprocedure tegen de NBB) kreeg ik hem met uiterste inspanning weer enigszins op de rails.
Hij heeft zich nét niet verhangen. Maar het was kantje boord, kan ik je verzekeren.

Waarmee ik wil zeggen. Als een beetje fotograaf iemand UIT een portret kan fotoshoppen dan moeten die betreurenswaardige Haagse slacht’offertjes’ er toch net zo makkelijk IN geknutseld kunnen worden?
Wat een gezeik.

Inspraak

-Wat een prachtige fillumhond heeft u!
De naar schatting 90 kilo uitbundig transpirerende amechtigheid in glimmende campingsmoking (drie streepjes) waaronder een paar oogverblindende roze sneakers had ik, voortgetrokken door logeerhond Loes, op de Lange Bedekte Weg al vijf minuten in het vizier.
Ze had in haar volledige Koninklijke volumineusheid  plaatsgenomen op het bankje onder het bescheiden boompje. Het enige schaduwrijke plekje van het speeltuintje aan de Doorbraak.
De afwerkplek voor Naardense opa’s en oma’s.
Want deze categorie lijkt tegenwoordig het monopolie te hebben op de ongesubsidieerde privé kinderopvang.
In de vooravond wil er nog wel eens een toegewijde jonge vader wat knutselen aan z’n pedagogische inhaalslag. Achter de kwaliteit van die spaarzame pappa-momentjes kun je echter je vraagtekens zetten. De liefdevolle aandacht voor de halsbrekende toeren van de nazaat op het mini- draaimolentje moet het doorgaans vet afleggen tegen de smartphone. Want wees eerlijk, er gaat niets boven het vingeren van de sociale media op de digitale snelweg die de enige echte wereldse werkelijkheid voor iedereen bereikbaar maken.
-Hoe heet ie?
Merkwaardig fenomeen. De meeste hondenbezitters hebben het, los van het geslacht van hun trouwe viervoeter, immer over ‘hij’.  Mijn Loes is dus een ‘zij’.
Die discussie ging ik maar niet aan.
-Loes
Daar knapte de wat onbestemde mistroostigheid die tot op dat moment om ‘Adidas-oma’ hing meteen zienderogen van op.
-Zo heet ik ook.
Omdat zoiets een band schept, besloot ik m’n nogal bedenkelijke vooroordeel tegen campingsmokings voor een keer te laten varen. Bij nader inzien bleek haar linker arm één en al tattoo. Ook daar stapte ik over heen en nam aarzelend plaats naast Loes op het bankje. Waarna ik een inkijkje kreeg in de belevingswereld van mijn generatiegenoot. In de tien minuten spreektijd die ik haar gunde, passeerde alles wat er maar aan ontevredenheid over de maatschappij van tegenwoordig op te hoesten is haar revue. Peroxide Geert was haar laatste strohalm. En die kleine Kevin van haar dochter natuurlijk, die uitgebreid de kwaliteit van het zand onder de wip aan het testen was. Zand is er om in je mond te stoppen. De jongste lichting wordt om voor mij onduidelijke redenen nog steeds opgescheept met Engelse namen: Kevin, Wesley, Jeffey, Dennis, Roy.
Benieuwd of de Brexit die tsunami gaat stoppen.

Als ik Loes op haar woord mocht geloven was haar Kevin een waar godsgeschenk. Een toppertje. ‘Je hebt geen idee hoeveel liefde je van zo’n koter terugkrijgt’. Niks mis mee. Een smeltkroes van superieure kwaliteiten waarmee je je als oma alleen maar gelukkig kunt prijzen, barstte los.
Dat laatste schoffelde ze ter plekke onderuit. Toen Kevin na herhaalde waarschuwingen nog steeds volhardde in het smakelijk consumeren van het wipzand, nam ze haar rol in de opvoeding meteen kloek ter hand.
-Als oma je zegt dat je dat zand niet in je bek moet steken dan stop je daar godverdomme mee. Je moet luisteren!
Ze bezegelde haar opvoedkundige hoogstandje met een fikse tik op de achterdelen van de opstandige kleinzoon, die daarna uitgebreid aan het blèren sloeg.
Mijn Loes werd er lichtelijk nerveus van.

Teruggekeerd op ons bankje maakte ze meteen helemaal korte metten met de rooskleurigheid van het omaschap die ze zo-even nog geschetst had. Ze barstte los in een ware litanie.
De afspraak was dat ze het knaapje één dagje in de week voor haar rekening zou nemen. Voor een dagelijks abonnement op de SKBNM, de Koningskinderen, Smallsteps of hoe al die voortreffelijke commerciële plaatselijke instellingen ook mogen heten, was de beurs van haar keihard werkende dochter en schoonzoon wat aan de krappe kant. Die ene dag was inmiddels uitgegroeid tot drie volle. En daar wilde af en toe ook nog wel eens een slapeloos nachtje aan vastgeplakt worden. Want aan Kevin’s nachtelijke discipline schortte wel het een en ander. Om nog maar niet te spreken van de eetmomentjes die nogal eens leidden tot regelrechte guerrillaoorlogen. Loes (ik ook trouwens) is van de generatie ‘eten wat de pot schaft’. Maar culinair gezien is er geen aanslepen aan vanwege de verfijnde smaak van kleinzoon.
En van haar Henk moest ze het ook niet hebben. Uitgerekend op die oppasdagen nam haar wederhelft samen met Arie, z’n pensionado-partner in crime, de kuierlatten naar hun visplekje bij Fort Ronduit. Met veel bier en de godbetert door Loes herself gesmeerde boterhammen, wisten ze hun gemeenschappelijke hobby schaamteloos te rekken tot een uur of zeven. Het tijdstip waarop Kevin natuurlijk al lang een breed afgeleverd was bij de rechtmatige eigenaars.
Onlangs had ze, bij ontstentenis van de ouders,  nog een volledig kinderpartijtje uit de grond gestampt toen haar toppertje de 3-jarige leeftijd had bereikt. En ga daar als 67-jarige maar eens aan staan. Een eindeloze middag met een stuk of zes al even stront verwende kleutertjes uit de buurt is een regelrechte bezoeking. Een volledig etmaal tussen de klamme lappen had ze nodig gehad om haar leven weer enigszins op de rails te krijgen.
Ik ken die verjaardagen. Heb ze altijd gemeden als de pest. Nu die kids wat ouder zijn zit ik op dat soort partijtjes uitgebreid uren lang  te slempen in een kamer met louter volwassen. Van de jeugdige gasten en de jarige geen spoor. Het persoonlijk en plechtig overhandigen van mijn cadeau is een ritueel dat volledig achterhaald is.
Ik leg m’n envelopje op de cadeautafel.
Een spannend boek is een treurig anachronisme.
Ze willen alleen maar geld.
‘Dieffie met verlos’ op straat is er trouwens niet meer bij. Ze zitten bijeengepakt op de slaapkamers boven met hun tablets en aanverwante digitale bullshit met holle ogen er de meest gruwelijke video-games door te jagen.

Ik gluurde op m’n horloge. Hoogste tijd om er met mijn Loes maar weer eens van tussen te gaan. Maar oma Loes maakte zich klaar voor de apotheose.
-En je wil het geloven of niet. Nou denkt mijn dochter er hard over om er nog een tweede bij te maken. Denk je komend  jaar van al dat gesodemieter af te zijn, begint dat hele circus weer van voren af aan. En mij wordt niks gevraagd. Want wie is er de lul?
IK WIL INSPRAAK.
Zag ik het goed? Gleed er een traan over oma’s  wang?

Ik liet oma in haar volledige ontreddering achter op het bankje.
-Welke kant gaan we uit Loes?
Mijn filmhond krijgt tijdens haar logeerpartij bij alles inspraak.
Ze trok me linea recta naar huis.
Naar de waterbak die lonkte.
Ze had er een droge bek van gekregen.

Jeugdlid

Het was me het weekje wel.
Na dertig jaar maar weer eens deelgenomen aan de kampioenschappen van m’n Naardense tennisclubje.
Met Jan.
Herendubbel 65+
Zeg maar de ouwelullenafdeling.
Niet bepaald een booming categorie die tot de verbeelding spreekt.
Bescheiden vintage-potjes in de periferie van professioneel ogende dertigers en veertigers die de ballen aanzienlijk beter weten te raken dan wij in onze toptijd, ruim drie decennia geleden.
Inclusief die sneue high fives in de dubbel na iedere geslaagde rally.
Tennis is toch een beetje een kleffe contactsport geworden.
In onze sector Grijze Plaag zijn het niet de tenniskwaliteiten die de doorslag geven. Het komt aan op levenservaring. En die hadden we. Een week lang sleepten we onze 150 zwaar doorleefde jaren over het gemalen baksteen richting de apotheose op zondag.
Met afstand de mooiste dag van m’n leven. Dat mag duidelijk zijn.
Godzijdank geen beker.
Niets lelijker dan sporttrofeeën.
Onlangs nog een verhuisdoos met dat soort prullaria in de container van het Afvalscheidingsstation in Bussum geflikkerd.
Met een cadeaubon van het Filmhuis Bussum is m’n cluppie anno 2017 goed bezig.

Zou het komen door dit eclatante succes?
Of was het toch onze jeugdige uitstraling?
Ik weet het niet.
Maar op de website van TV Naarden word ik prompt schaamteloos uitgenodigd voor een volgend mega evenement.
NB: Let ook even op de flexibele aanvangstijd.

Beste Frans
Op maandagavond 17 juli a.s. organiseert het Jeugdbestuur van TV Naarden een tennistoernooi voor middelbare scholieren. Wij vragen jullie als jeugdleden van TVN om één of twee sportieve en gezellige introducés mee te nemen.
Aanvang: 19.00 uur tot 23.00

Het nuttige met het onaangename verenigd

Als de grootgrutter die de pretentie heeft zorgvuldig op de kleintjes te letten er een slinger aan probeert te geven door z’n populaire nationale HAMSTERWEKEN, kun je als eenvoudige Naardense PLUS natuurlijk niet achterblijven. Ongewild werd het redelijke alternatief hem deze week royaal in de schoot geworpen. Een muizenplaag. En niet zo zuinig ook. Het zijn weliswaar nachtdieren. Maar het brutale geteisem stortte zich ook overdag verlekkerd op de etensverpakkingen die er voor het grijpen liggen. Het ongerief nam zulke epidemische vormen aan dat de toko van baas Bos op last van de Waren-autoriteit op slot moest.
En dat schiet commercieel gezien niet op.
Sneu voor de bejaarden en minder validen van de Keverdijk die hun dagelijkse uitstapje naar de buurtwinkel nog net trekken.
Hopelijk hebben ze hun noodrantsoenen een beetje op orde.
Voor 69 euro (inclusief btw) wil de Muizendokter wel langskomen. Gespecialiseerd in effectieve bestrijding van knaagdieren. Een beetje middenstander is natuurlijk een lange-termijn-denker. Ook daar voorziet de dokter in. Je kunt bij hem een uiterst lucratief abonnementje afsluiten. Effe  29 euro per maand neer tikken. En ook daar is de btw bij inbegrepen.

Aardige bijkomstigheid:  de voorraad van het in Nederland mateloos populaire broodbeleg is straks weer helemaal op peil.

Cremeren doet pijn

Dat is de weinig opbeurende boodschap die het kakelende orakel in de blauwe jurk Jomanda ooit heeft doorgekregen van verschillende overledenen aan gene zijde.
Ondergronds opgevreten worden door de wormen voel je niet, want dat gaat langzaam. Maar cremeren doet pijn.
En niet zo’n  beetje ook.
Jo kan het weten: ‘Het komt omdat het onzichtbare koord dat tussen het lichaam en de ziel loopt dan snel afbrandt. Een verschrikkelijk proces’.
In een grijs verleden bracht ze in haar afgeladen thuisstadion  in Tiel massa’s trouwe fans in complete vervoering door gamellen gemeentepils en de knapperig krokante  bruine jongens van Mora in te stralen. En haarscherp staat natuurlijk nog op ieders netvlies hoe ze de onfortuinlijke Sylvia Millecam volledig op het verkeerde been zette met haar splijtende diagnose: bacteriële infectie. Chemo niet nodig. Maar laat het bij nader inzien nou toch borstkanker geweest zijn.
Tegenwoordig sjokt het genezend medium voor Lampenonline  met perenpakketjes langs de deur.
Om het eeuwigdurende licht te brengen. Jazeker.

Het is me wat met dat cremeren.
Hoe het met dat onzichtbare koord zit in het dierencrematorium Naarden? We kunnen er slechts naar gissen. Jarenlang rookte de schoorsteen naar hartenlust naast het dierenpension aan de Overscheense weg. Niks mis met die plek. We hadden er amper weet van. Bovendien, bestaat er een waardiger eind aan het leven van je geliefde huisdier dan in een ambiance aan de rand van het Naardermeer waar een ongekende flora en fauna groeit, bloeit en ons altijd weer boeit?
De illustratie op de website van het crematorium suggereert die locatie nog steeds maar de rituele lijkverbranding is inmiddels om onduidelijke redenen verlegd naar de Kobaltstraat op het industrieterrein. Ingeklemd tussen de belendende percelen van de technische jongens van Falco, de weegschalen van René Pas, autoschade De Zeeuw en de langzame sapjes van Slow Juice.

De pijn van het cremeren zit dit keer voor de verandering  bij die buren. Geen woonwijk weliswaar. Maar toch. De Naardense ondernemers zijn ook maar mensen. Een allesbehalve florissant uitzicht vanuit de comfortzone van je kantoor, die onheilspellende inktzwarte rook die vlak voor je snufferd uitgebraakt wordt via een armetierig pijpje en meedogenloos neerslaat op wat eens een gerieflijk dakterras was. Het fijnstof op het geplande woonwijkje op de Borgronden is er kinderspel bij.De ee rste de beste kleuter in het bezit van een veterdiploma kan je vertellen dat het gewoon een verkeerd klusbedrijf op een verkeerde plaats is. En hoe zit het eigenlijk? Voldoen alle ontsnappingsroutes (onontbeerlijk bij dit soort clubjes) aan de wettelijke normen?
De weigerambtenaren van de Gooise Meren kijken met een know how van lik-me-vestje mistroostig een andere kant uit.
Het is al tijden een treurig armpje drukken van heb ik jou daar, op die Kobaltstraat. Hoogste tijd voor RTV Noord-Holland om er maar eens stevig overheen te denderen met een pakkend itempje.

Doe er wat leuks mee

Nu ook de krant van Wakker Nederland de moeite neemt om de beerput van onze onverkwikkelijke soap rond ‘de brug’  leeg te scheppen, wordt het bij wijze van tegenwicht de hoogste tijd om ons fusieclubje maar eens wat lichtvoetiger  in de markt te zetten.
De machteloosheid lijkt een beetje in het dna van de Gooise Meren geslopen te zijn.
Zelfs de uit een Enkhuizer hoed getoverde succeswethouder Jan Franx begint zich te realiseren in wat voor een wespennest hij z’n immer chocoladekleurige schedel gestoken heeft. De alom zeer gewaardeerde crisismanager is met z’n luizige 0,6 fte dag en nacht bezig om de lijken die hier met de regelmaat van de klok uit de kast rollen op passende wijze ritueel te verbranden.
Het is dweilen met de kraan open.
Had zich als liberale excuustruus bij z’n entree vermoedelijk wat anders voorgesteld van dat Gooise klusje. Je moet er dan ook niet raar van opkijken als hij de gemeenteraadsverkiezingen van 2018 amper kan afwachten om z’n heil elders te zoeken.
We snakken naar wat luchtig vertier. Zo’n docudrama is natuurlijk leuk. Maar eerlijk gezegd geven we de voorkeur aan een heuse musical. Een pakkend  scriptje ligt voor het grijpen. De acteurs staan te trappelen. Bovendien een prachtige gelegenheid om theater Spant door de zomerse komkommertijd heen te slepen.

Mag het misschien een onsje minder?

Dat er ’s avonds gedurende een uurtje of wat een paar uitgekiende spotjes op de Naardense Utrechtse Poort, het stadhuis en de Grote Kerk staan, is alleszins begrijpelijk. Monumenten waar we trots op zijn verdienen een feeërieke verlichting. Over de functionaliteit daarvan zal de grootste milieufreak amper twisten. Een onverbiddelijke tijdklok waakt over verspilling.
De betonnen stalinistische gemeentebunker aan de Brinklaan waarvan de peperdure verbouwing al aardig begint te vlotten is nou niet bepaald een sieraad waar ons fusiehart sneller van gaat kloppen. Waarom de lampjes daar ’s nachts nog steeds blijven branden, is velen een raadsel. De  lokalen van Hart voor BNM stelden er met een wakker oog voor duurzaamheid herhaaldelijk vragen over aan het College.
Tot nu toe zonder effect.
Of worden er in de nachtelijke uurtjes samen met de grootgrutter snode plannen gesmeed om dwars tegen alle volksraadplegingen en collegebesluiten in de verhuizing naar het Scapinoterrein er alsnog door te jassen?
Appie let toch zo op de kleintjes?