ZAP

Niks heeft deze ouwe lul met taalverkrachters op de buis en lieden wier goddelijke lichaam compleet vergeven is van die treurige tattoos. Inmiddels weet ik dat er onder de laatste categorie toch wel eens een aardig exemplaar mag bivakkeren. Maar toch.
De lust om de analyse na het troosteloze potje van Feyenoord tegen de Zwitserse jonge jongens aan te horen was gisteravond toch al niet om over naar huis te schrijven. Het commentaar van de weldoorvoede popiejopie oud-Feyenoorder dat taalkundig gezien immer keihard spot met alle taalwetten, tart je ruimhartige incasseringsvermogen. Mister Vitesse heeft beslist wel wat te melden maar de versieringen op z’n armen en welig uit z’n nekpartij spattende ongein , roepen een dusdanige fysieke weerzin op, dat ik ogenblikkelijk wegzap.
Om over Johan, de Zeiksnor des Vaderlands, maar niet te spreken.
Maar dat is weer een heel ander verhaal.
Er zijn grenzen.

De Sjaak

Die strakke partij zang- en danslessen heeft koning Sjaak niet kunnen opstoten in de vaart der volkeren. Liever zag ik nr 7 ooit vanuit staanvak RR  schitteren in de Meer. (Bij hem scoorde ik in de Reinwardtstraat m’n eerste pakkie shag.) Draag sinds z’n glorieuze entree in de wereld van de toto-commercials slechts ruime schoenen waarin ik naar hartenlust m’n tenen kan krommen.

Heeft u iets met de bijbel?

Toeval of niet, met het einde der tijden van Ruinerwold in het achterhoofd klingelde mijn deurbel op zondagochtend onder kerktijd op verdachte wijze. Veldwerkers van de ‘Wachttorengroep’, een naam die sluipenderwijs het aloude en besmette ‘Jehova’s Getuigen’ aan het verdringen is. Een verdacht clubje, leerde ik al vroeg van m’n godvruchtige ouwelui die gans andere wijsheden predikten, waar ook wel wat aan schortte.
De gesloten sneue sekte van betreurenswaardige lieden die staan te trappelen om je te hersenspoelen met een tsunami van verbodsartikelen en morele principes maar intussen (om maar ’s wat te noemen) qua kindermisbruik moeiteloos wedijveren met de kindervrienden van de rooms-katholieke moederkerk.
De tijd dat er meteen een brutale poot tussen de deur gestoken werd, ligt weliswaar zo’n beetje achter ons.
Maar een hardnekkige familie blijft het.
Met ‘Heeft u iets met de bijbel?’ vielen ze op ogenschijnlijk milde wijze met de deur in huis.
Daar was ik snel klaar mee. Nee dus, tenminste….. En al helemaal niet met wat de WTG van ‘Het Woord Gods’ bakt.
Een paar jaar geleden vertelde een getraumatiseerd oud-lid van deze sekte me uitgebreid wat hem overkwam toen hij er uit stapte. Dat was geen feest. Zeg maar, de aloude Boekenclub die je na een roerend afscheid nog jarenlang achtervolgde met een ware terreur.
Ik ben sinds kort trouwens weer lid van de bibliotheek.
Stukken leuker.

Facebook en de menselijke maat

Miljoenen hongerige social media freaks krijgen de gelegenheid om hun persoonlijke Facebookpagina dagelijks vol te plempen met hun dikwijls tranentrekkende privé besognes. Maar ook als je het speeltje van Mark Zuckerberg wat serieuzer gebruikt, bijvoorbeeld voor culturele doeleinden, kun je bij onze royale multimiljardair volop aan je trekken komen.
Tenminste, als je je aan zijn regeltjes houdt.
Als beheerder van de Facebooksite van Podium deMess, het piepjonge maar hyperactieve theater in Naarden dat volledig gerund wordt door vrijwilligers, postte ik in het tweejarige bestaan jaar zo’n 2300 bijdragen die regelmatig 1000 kijkers per dag trekken. Info, recensies, interviews, foto’s filmpjes, het kan niet op. Alles voor de promo. Een tijdrovend maar bijzonder leuk vrijwilligersklusje dat als bijvangst de nodige kleur geeft aan m’n pensionado-bestaan.

Twee weken geleden plaatste ik een satirisch getinte bijdrage, moet toch kunnen?  die niet door de Victoriaanse ballotage van de Facebook zedenpolitie kwam.
Om wat extra aandacht te genereren voor  cabaretduo ‘Bovenste Knoopje Open’, plaatste ik een artikeltje dat ik verluchtigde met een enigszins bewerkte foto die ik bij een Facebookkennis ‘leende’ (staat nog steeds in volle glorie op z’n persoonlijke pagina) en die, zo vertelde men mij, ook in de kwaliteitskrant NRC heeft gestaan.

Zaterdag aanstaande het cabaretduo ‘Bovenste Knoopje Open’.
Leuke jongens. Dus alle reden om zaterdag massaal aan te leggen in deMess.
Gegarandeerd een lekker avondje.
Wij kijken naarstig om ons heen voor een uitgekiende programmering en schromen niet de focus ook naar het buitenland te verleggen. We zijn in onderhandeling met dit illustere duo dat aanzienlijk verder gaat dan het bovenste knoopje.
Tot zaterdag.

Een uur na plaatsing was de site geblokkeerd. En dat is ie na twee weken dus nog steeds.

De publicatie van je pagina is ongedaan gemaakt
Het lijkt erop dat recente activiteit op je pagina in strijd is met het paginabeleid van Facebook. Als je van mening bent dat de publicatie van je pagina ten onrechte ongedaan is gemaakt, kun je een bezwaar indienen. We kijken dan opnieuw naar deze kwestie.

Nu valt het niet mee om in deze barre tijden je social media speeltje te vrijwaren van allerhande bagger die onverlaten proberen te plaatsen.
Dat daar een beleid op gezet wordt, onderschrijf ik ten volle.

Wie kijkt er eigenlijk opnieuw naar deze kwestie?
Ik heb het natte vermoeden dat Facebook hier volautomatisch een algoritme op los laat waar geen mens van vlees en bloed aan te pas komt.
Het lijkt er op, suggereerde dat de facebookpolitie niet helemaal zeker van z’n zaak was. Dat gaf in ieder geval nog enige hoop. En als ik vond dat die blokkade onterecht was, mocht ik bezwaar indienen.
Dat laatste kun je dus wel shaken.
Op geen enkele manier kom je in contact met Facebook.
En daar sta je dan met je bezwaar. Een barre zoektocht op internet naar lotgenoten, en daar zijn er heel wat van, wees al snel uit dat iedereen belandt in een hopeloze vicieuze cirkel die alleen maar leidt naar info-pagina’s. De enige kans dat je daar mogelijk iemand wakker schudt is de social media voor je karretje te spannen.
Nou daar gaan we dan.
Als Podium deMess zijn we zwaar gedupeerd.
Onze zorgvuldig opgezette publiciteitsmachine hapert.
Dankjewel Mark!

Tevredenheidsonderzoek

De twee vrolijke mannen die vorige week m’n watermeter kwamen vervangen, wisten van wanten. In tien minuten was het voor hen simpele klusje in een prima stemming geklaard.
Of ze een bakkie koffie wilden?
Nou nee, daar hadden ze al genoeg van gescoord.
Maar even goed bedankt.
Aardige mannen.
Snel en effectief ook.
Tot zo ver geen probleem.
Maar dan begint het gelazer.
Een week later vind je in je mailbox een missive van hun baas.
Tevredenheidsonderzoek.
Mijn mening schijnt van vitaal belang voor ze zijn.
Het invullen duurt maar twee minuutjes, beloven ze plechtig.
M’n nieuwsgierigheid won het dit keer van de irritatie.
Met een royaal gebaar: allemaal tienen.
Terwijl de tien toch in het gemeen voor de meester zélf is voorbehouden.

Je kunt verdomme geen internetbestelling meer doen, een nieuwe verwarmingsketel laten plaatsen, je meniscus uit je bejaarde kniegewricht laten peuteren, elk half jaar door een strenge doch rechtvaardige mondhygiëniste die vermaledijde tandplak, of erger nog: tandsteen (u stookt uw tanden toch wel regelmatig?) uit je gebit laten rossen, of je moet je onmisbare feedback een paar dagen later via een enquête ook nog eens opsturen naar hun informatiegeile klantenservice.
Schijtziek word ik er van.
Het ontbreekt er nog maar aan dat ik na een nachtje liederlijk rollebollen, ’s ochtends een formulier met 25 vragen op m’n hoofdkussen vind van Vriendin (staat nóg vroeger op dan ik) waarop ik tot in detail de kwaliteit van m’n erotische ervaringen moet aangeven.
Dat trek ik niet.

Troonrede

Vuelta