Partir c’est mourir un peu

Zaterdag a.s. valt definitief het doek voor de kleinste en met afstand leukste AH-vestiging van Nederland. Appie Naarden Vesting.

De laatste stuiptrekkingen kenmerken zich door een overweldigende belangstelling. De maaltijdsalades, piepers, Griekse yoghurt en andere leeftocht zijn al weken amper aan te slepen. De solidariteit van naar gemak en sociaal contact hunkerende omwonenden spat er van af. Vanwege de verbouwing van Grote Broer aan de Amersfoortse Straatweg zagen we tot voor kort bovendien nogal wat ‘volk van buiten’ dat z’n grutterswaren  kwam scoren. Dikke PC Hooft-tractors en ander Vestingvreemd ongerief stoomden op richting de Marktstraat en spuugden een bont scala aan kooplustigen uit. Enigszins bevreemd en geamuseerd aangestaard door de vaste klandizie. De weldoorvoede feminiene tsunami had vaak een bepaald niet kinderachtig repertoire aan noten op haar zang.

In een wolk van Roja parfum en gehuld in een simpele Claudia Sträter verpakking zag ik vorige week nog een aan lager wal geraakte douairière zich uit haar cabriootje pellen (‘je kunt hier verdomme nergens je auto kwijt’). Waarna zich meteen al een tweede, stuitende barrière aandiende: Maar liefst twee treetjes (wat een schande) moest ze beklimmen om het absolute Walhalla van Divorced City binnen te komen. Nog mazzel dat ze niet over de uitsmijter van dienst, die volumineuze St Bernardhond van de buren, hoefde te klimmen.  

Sorry, haar boodschapjes kon ze inderdaad niet scannen. En in onze qua assortiment enigszins beperkte steunwinkel was het ontbreken van kiloknallers en lucratieve gezinsverpakkingen wat haar betreft een niet te pruimen smet op het Zaanse blazoen. Toen geen van onze zich in het zweet zwoegende blauwe dames van de harde kern te porren bleek om een batterij aan lege flessen uit haar achterbak te tillen, was de boot helemaal aan. Uit pure balorigheid flikkerde ze de volledige voorraad asperges in haar winkelmandje (jammer, als dat op je menu stond), griste hier en daar nog wat hoogstnoodzakelijkst uit de rekken en sloot mokkend aan in het bescheiden rijtje voor de kassa. Parbleu, slechts twee kassa’s???

Onder een aarzelend opklaterend applaus verliet ze het pand. Op weg naar het parkeerbonnetje onder haar ruitenwisser. Waarna wij ons als habitués welgemoed wijdden aan onze corebusiness. Het hield inderdaad niet over aan keuzemogelijkheden. Maar wij grepen al die jaren onder toeziend oog van onze immer dienstbare en goedgemutste Judith, Gitty en Elly tenminste nog blind onze vermicelli, koffie, boerenbruin en afgeprijsde aardbeien uit de vertrouwde schappen. We gaan ze missen.

Domrechts

We kunnen er niet onderuit: Nederland is een kneiterrechts land geworden. Zelfs het weermens van die afschuwelijke linkse NPO-kliek weet ’s avonds bij het Journaal niet hoe snel het naar z’n plaats RECHTS van de weerkaart moet rennen. Ons weer is tegenwoordig rechts. En daarover is afgelopen maanden aardig wat afgekankerd. Jeroen, van ‘Jeroen en Sophie (tot zaauw)’ leest als vleesgeworden tuig van de richel met onvervalste Matthijs-dictie  z’n aankondiging van de autocue met een achteloos bakkie leut in z’n RECHTER hand. Ik bedoel maar.

Maar even serieus. Echt ernstig wordt het als we of all people Martin Bosma tot Kamervoorzitter bombarderen en bij de 4 mei herdenking laten opdraven. De meestersouffleur van Wilders die een aantal schandalige uitspraken op z’n conto heeft staan hoorde daar niet. Hij mag dan technisch gezien een uitstekende voorzitter zijn die ik in die functie tot op heden niet op dubieuze teksten heb kunnen betrappen (feit), maar gezien zijn staat van dienst is hij een blamage voor onze democratie. En als we daarover stil blijven, normaliseren we wat niet normaal is.

Kneiterrechts verdient een dito regering. Het zij zo. Maar alle inspanningen van dat strakke domineesduo om de formatie vlot te trekken lijken in schoonheid te sterven. Mocht het komende week evenwel toch nog tot witte rook komen dan zit ik met die paar A4’tjes van het verkiezingsprogramma van de PVV en een rooie pen op scherp om af te vinken hoeveel er van z’n ronkende beloften met de vuilnisman worden meegegeven. Als er nog wat inkt over is, doe ik Caroline er ook even bij.

Kom ik bij de term ‘domrechts’. Mij hoor je niet beweren dat al die 2 miljoen PVV-stemmers dom zijn. Ik ken ze niet. Dus hoogste tijd om domrechts te nuanceren. Al was het alleen maar om die volksmenner Johan Derksen een beetje bij te praten. En dan kom ik uit bij Sander Schimmelpenninck die daar vandaag in de Volkskrant een paar behartenswaardige opmerkingen over maakt.

‘Domrechts betreft een politieke stroming die zich kenmerkt door het gebruiken van opzettelijke of nalatige onwetendheid als wapen. Met domheid wordt het debat gesaboteerd, in de vorm van jij-bakken of schijnheilig gezeur over de toon, en worden feiten ontkend, met name over immigratie en klimaat. Domheid wordt gebruikt om een misplaatst slachtofferschap voor de eigen groep op te tuigen en kennis en expertise verdacht te maken als ‘elitair’. Domrechts houdt zich van de domme. Daarom heet het domrechts.’

Mieke

Blij

De traditionele jaarlijkse verplaatsing van alles wat een huishouding aan overtolligs te bieden heeft naar de vrijmarkt op het Naardense Promersplein ter gelegenheid van de viering van de verjaardag van onze koning neemt langzamerhand professionele vormen aan. Wilden de plastic vuilniszakken met gediskwalificeerd speelgoed en afgedankte huisraad enige jaren geleden nog simpel achter op de fiets naar het Naardense Promersplein gepeddeld worden, na de intrede van de bakfiets hebben nu de bestelbusjes hun intrede gedaan. Ze stomen bij het krieken van de dag in slagorde op naar het vers geasfalteerde plein. Een uurtje later gevolgd door de scherp ogende beroepsjongens uit het Rifgebergte en Anatolië voor wie dit soort markten de ‘place to be’ is om als eersten alles wat van waarde is te scoren. Maar dan komt het zinderende Oranje kinderfeest ook op gang. Dat heeft beslist niet te lijden onder de afbladderende reputatie van ons koninklijke feestvarken.

Achteloos surveillerend in de periferie van het handeltje van dochterlief houdt de bakfietsvader uit de Naardense Schilderswijk de regie over haar commerciële handel en wandel. De meeste van de zolder geplukte koopwaar mag geen naam hebben. Maar die gedateerde staafmixer en vers gereinigde magnetron kunnen echt niet voor een appel en een ei weg. Dat prijskaartje wil hij nog wel even overeind houden. Als die tot op de draad versleten multifunctionele spelletjesdoos voor anderhalve euro van eigenaar dreigt te verwisselen, oogt het meisje wat zuinigjes. Bij nader inzien kan ze er maar moeilijk afscheid van nemen.

En ook de musici in de dop blazen hun bescheiden partijtje weer dapper mee. Wekenlang had het bedeesde gitaarmeisje op haar zolderkamertje de blaren op haar vingers geoefend om samen met haar vriendinnetje het zorgvuldig gerepeteerde zangrepertoire voor het toegestroomde Oranjevolk op de keien te gooien. Je hebt geen idee hoeveel liedjes je met drie akkoorden de baas kunt. Even verderop krassen drie schattige meisjes (muziekjongens zijn in geen velden of wegen te bekennen) voor de vierde keer het aloude ‘Vader Jacob’ weg op hun viool. Als die verrekte Pluvius roet in het eten dreigt te gooien, springen de mamma’s bij met de paraplu.

Een vitale rol is weggelegd voor de massaal toegestroomde ouders. Grofweg kun je deze nep-CEO’s  in twee categorieën indelen. De debutanten, de zielsblije pappa’s en mamma’s uit de kakelverse gezinnetjes die er jarenlang naar uitgekeken hebben om hun kleuterkroost (en zichzelf) de dag van hun leven te bezorgen. Hun uitgelatenheid kent amper grenzen. Daarnaast heb je natuurlijk de doorgewinterde diehards. Met drie opgroeiende kinderen hebben ze door de jaren heen een expertise opgebouwd die klinkt als een klok. Maar bij de derde koter begint de sleet er aardig op te komen. Het is mooi geweest. Somber ogend zie je ze denken: hopelijk is het de laatste keer. Daartegen valt zelfs door het vrolijke muziekvendel Nardinc dat om elf uur het feestgedruis binnen marcheert, niet op te toeteren.

Ziel

Dat was wel even slikken toen ik vanmorgen de Gooi en Eemlander opensloeg waarin ik de integrale versie van mijn column PLEIN dacht aan te treffen. Het schrijven van (satirische/kritische) stukkies is een één van m’n favoriete bezigheden. Als freelancer timmerde ik er ooit mee aan de weg. En in mijn jeugdige overmoed schopte ik het zonder al te veel pretenties zowaar tot vijf bundeltjes. In het schemergebied van fictie en werkelijkheid gooi ik graag stenen in ogenschijnlijk rimpelloze vijvers met de illusie dat de lezer daardoor misschien ook af en toe met andere ogen naar die vijver kijkt. Belletje trekkend, soms stevig op tenen staand, mag ik op z’n tijd graag irriteren. Ik hoop een lach te weeg te brengen, op z’n minst een glimlach. Ontroeren mag ook. En het houdt me van de straat, zullen we maar zeggen.

Toen ik in de plaatselijke en regionale pers las dat de gemeente Gooise Meren van zins was dat obscure Bussumse spoortunneltje ter hoogte van de Nassaulaan naar onze overleden illustere plaatsgenoot Wim de Bie te vernoemen, braken bij mij de vliezen. Wat een blamage.

Mij zie je niet op een trekker met stront de A10 bestormen. Vastplakken met superlijm, het nieuwe demonstreren, is niet mijn ding. De massale Vredesdemonstratie in Amsterdam op 21 november 1981 was zo ongeveer m’n laatste wapenfeit. Tegenwoordig slijp ik m’n pennetje.

Ik ging er maar eens goed voor zitten en punnikte een strakke column bij elkaar die ik op m’n weblog en Facebook plaatste. Want ik wil best gelezen worden. Zo is het ook wel weer. Resultaat: een groot aantal enthousiaste reacties. Gezien de couleur locale en actualiteitswaarde misschien iets voor de G&E?  De columns in dit dagblad, waarvan sommige wat mij betreft wel wat meer peper in hun reet kunnen gebruiken, wekken de indruk de sluitpost van de begroting te zijn.

Het was te lang voor een ingezonden stuk, kreeg ik te horen. Maar daar verzon de chef wel wat op. Resultaat: een redactioneel stuk waarin ik min of meer als actievoerder word neergezet. En erger nog: dat de ziel uit m’n zorgvuldig geconstrueerde column had gehaald. Ik moest het doen met een paar aardige, risicoloze citaatjes. Dat ik, de alternatieven voor dat tunneltje overziend, een  straat genoemd naar onze schuins marcherende prins met een naziverleden van stal haalde, zal met het oog op de naderende Koningsdag vermoedelijk niet in goede aarde zijn gevallen. Dat kost abonnees. Maar zulke speldenprikjes horen bij een column. Toch?

IJskast

Man

COC Midden Nederland heeft onderzocht wat 35 gemeenten in de afgelopen twee jaar voor de LHBTIQ+ gemeenschap hebben gedaan. Blaricum, Eemnes, De Bilt en vooral Bunschoten scoren slecht in de Regenboogmonitor 2022-2023. Aldus de G&E van vandaag.

Laat ik vooropstellen dat ik die gemeenschap een warm hart toe draag.

Al dagenlang schuift op Facebook in hoge frequentie een bijdrage van een plaatselijke sportschool voorbij met de bijgaande opwekking: MEDISCH SPORTEN, SPECIAAL VOOR MANNEN UIT BUSSUM EN OMSTREKEN. NOG 15 INDIVIDUELE PLEKKEN BESCHIKBAAR.

Elke keer blijf ik achter, ten prooi aan opperste verwarring. Op de voorgrond een overduidelijk specimen van de doelgroep. Mét of  zonder leesbril, we durven, zonder ook maar iemand te beledigen, de in het zwart gehulde, wat stroefjes bewegende wandelaar op de loopband probleemloos te rangschikken in de categorie MAN. Het enthousiasme spat er bepaald niet van af. Het handdoekje dat achteloos over de reling hangt doet, gezien het wat gezapige gangetje, wat overdreven aan.

Maar hoe zit het met de daarachter in straf tempo marcherende nummertje twee? Of maakt de ambitieuze sportschool, gewild of ongewild, een royaal gebaar richting de LHBTIQ+ gemeenschap?

Ook m’n leesbril en een forse uitvergroting bieden geen soelaas.

Plein

In een grijs verleden verkoos ik vijf minuten wachten voor de eindeloos gesloten spoorbomen ter hoogte van de Bussumse Nassaulaan boven de vluchtroute door het immer van een penetrante pislucht vergeven aanpalende tunneltje dat achter het al even vermaarde als omstreden gebouw De Vonk de diepte in gaat. En laat het oog van de gemeente Gooise Meren nou godbetert gevallen zijn op dat treurige ondergrondse urinoir voor een postuum eerbetoon aan onze illustere plaatsgenoot Wim de Bie. Hoe diep kunnen onze vroede vaderen zakken? zou je zeggen. De man verdient beter. Met bronzen beelden zijn we niet zo scheutig. Maar als er plaats ingeruimd wordt voor onze  ‘Kleine Johannes’, die ooit in zandsteen stond weg te kwijnen bij de Kom van Biegel maar nu prominent schittert in onze betonnen gemeentekolos, dan moet er toch iets fraais bij mekaar te beitelen zijn voor De Bie die samen met zijn onnavolgbare kompaan Van Kooten goed was voor een ongekend oeuvre waar Frederik van Eeden zijn vingers bij zou af likken.

We zullen het helaas moeten doen met een prozaïsch naambordje. Niet bij een obscuur tunneltje natuurlijk. Het liefst een plein of straat. Eeuwig zonde dat Bussum geen Prins Bernhardplein kent. Met de kennis van nu zou het onlangs ontmaskerde lid van de nazi partij van Hitler rimpelloos kunnen wijken voor onze gevierde cabaretier-schrijver-programmamaker. Het Julianaplein zal wel een brug te ver zijn. De populariteit van ons koningshuis is volgens recent onderzoek weliswaar zwaar tanende. Maar ik vrees dat de plaatselijke Oranjecomités ter plekke op tilt slaan wanneer we een streep zetten door de naam van onze nog immer geliefde volgeling van de gebedsgenezeres Greet Hofmans.

Aan de rand van het Spiegel, op een steenworp afstand van zijn jarenlange domicilie waar het schuurtje van Walter de Rochebrune staat en waar vele juweeltjes van de heren zijn opgenomen, kennen we het P.J. Lomanplein en de P.J. Lomanstraat. Ik wil uiteraard niets afdoen aan de reputatie van deze projectontwikkelaar avant la lettre uit de 19^e eeuw. Maar een straat én een plein lijken me sowieso al iets te veel van het goede. Het zou een blijk van diep doorvoeld cultureel besef zijn wanneer Han ter Heegde en z’n maten als de sodemieter het bordje PJ.Lomanplein inruilen voor Wim de Bie plein. A tout seigneur tout honneur.

Toch maar even lezen

Stront