Rukkers

Scapino

Redouan T

Hoeren

Hamsteren

Nemen de Chinezen deMess over?

Gedachten op vrijdagmorgen

Leuk, dat Fotofestival Naarden.
Dagelijks dwalen de fotofreaks, al of niet gewapend met hun Canon, Nikon, Sony, Leica of hoe hun geavanceerde speeltjes ook mogen heten, door onze Vestingstad, hongerig op zoek naar hun favoriete Dutch Masters & Marvelous Misfits.
Wij hebben er ook in deMess een paar wandjes mee gevuld.
Fraaie plaatjes, dat moet gezegd worden
Een beetje weinig, vinden sommige bezoekers.
Gelijk hebben ze.
We hebben een warm bad voor ze laten vollopen.
Onze vrijwilligers die ze in ploegendiensten bij wijze van service een maand lang desgewenst volgieten met koffie, thee of andere versnaperingen staan van 10.00 tot 18.00 op scherp. Het fotovolk kan daarnaast de afgepeigerde slenterbenen voor een welverdiende time out tot rust laten komen op ons comfortabele, zonnige terras.
Het levert soms stof tot boeiende gesprekken op die, zeker op de stille ochtenden waarop je achter onze wallen een kanon kunt afschieten, het wat saaie corveewerk van onze vrijwilligers in ieder geval nog enige fleur geven.

Vanmorgen schoof een groepje Chinezen naar binnen.
Chinezen?
En dan ben je tegenwoordig op je hoede.
Niks tegen de Chinees als mens natuurlijk.
Maar met alle opgeklopte verhalen in het achterhoofd over de vanuit Peking verordonneerde tactiek om diep in de haarvaten van de westelijke wereld te penetreren met hun karrenvrachten Yuan-flappen (CNY) bekijk je ze toch onwillekeurig met andere ogen. Complete havensteden (het Griekse Piraeus) hebben ze al in bezit. De Russische maffia die de Spaanse oostkust al jaren domineert, wordt er stap voor stap verdreven. Antwerpen en Rotterdam mogen voor het ergste vrezen.
En als we niet uitkijken zetten ze binnenkort de kroon op hun werk met de introductie van het 5G-netwerk van hun nieuwste kindje Huawei, waarmee ze op geraffineerde wijze de ultieme grip krijgen op ons sociale verkeer.

Wat moet je als eenvoudige medewerker van deMess denken van de opmerkelijke en hardnekkige belangstelling voor het reilen en zeilen van ons unieke Podium, die één van de zonen van Xi Jinping die zich van het groepje losmaakte, in meer dan perfect Engels aan de dag legde?
In Peking weten ze alles van culturele revoluties.
Is nu de beurt aan ons culturele leven?
Onze Stichting met ANBI-status die onlangs nog door een plaatselijke wethouder als summum van vrijwilligerswerk de hemel in geprezen werd maar waarvoor met de beste wil van de wereld geen substantiële gemeentepecunia’s opgehoest kunnen worden, houdt maar ternauwernood z’n eigen broek op.
Met Chinese Yuans zou je de broodnodige lucht krijgen.

Gaat niet gebeuren.
DeMess blijft gewoon deMess
Let op uw saeck.

Naarder Pim Westerweel exposeert in deMess

13 februari 2018
Een afspraak met PIM WESTERWEEL maken is niet het grootste probleem. Maar vind z’n huis maar eens. Na een keer of zes de Naardense Bollelaan op en neer gereden te hebben, constateer je dat de telling van de huisnummers onverbiddelijk ergens stokt bij 8. Het obscure zandpaadje off road moest dus uiteindelijk voeren naar nummer 4. Pim is niet van de rijtjeshuizen. En inderdaad: een uit onvervalst hout opgetrokken wooncomplex annex galerie met riant landelijk uitzicht. Niks obscuur. Een kruip-door- sluip-door doolhof met telkens weer nieuwe verrassende ruimtes die één en al fotografie ademen. Een pand waarin hij Youp van ’t Hek ooit in de gelegenheid stelde z’n eerste wankele schreden op het cabaretpad te zetten.
En je begrijpt ogenblikkelijk dat als Pim, die er al sinds 1974 woont, zo’n geweldige stek ooit verlaat, ‘dit slechts in horizontale toestand zal gebeuren’. Dat moment zal nog wel eventjes op zich laten wachten want Pim, die je inschat als een krasse zeventiger, is in al z’n vitaliteit (echtgenote Erna met de pretoogjes doet het niet voor minder) al aardig op streek in de tachtig. Waarvan zestig jaar fotografie. En niets wijst er op dat ie van zins is de spreekwoordelijke pijp aan Maarten te geven.
Het tijdstip voor ons gesprek leek bij nader inzien voor een schaatsliefhebber wat aan de ongelukkige kant. De Olympische 1500 meter voor mannen was onderweg. Geen nood. Even later zit je met Pim, ooit zelf een verdienstelijk sporter (o.a. Rugbyclub ’t Gooi en atletiek) voor het scherm waarop Kjeld en Patrick op overtuigende wijze goud en zilver binnen slepen.
Praten met Pim Westerweel is een genoegen. Of je elkaar al jaren kent. Een fotograaf met passie die je trakteert op een schier oneindige optocht anekdotes, die nauw verbonden zijn met z’n oeuvre. Sportfotografie (waarmee hij in z’n begintijd z’n apparatuur bij elkaar scharrelde) diende voornamelijk als opstapje naar het grote werk met een bonte verscheidenheid. Uiteraard veel meer dan de vele prachtige portretten waarmee hij bekendheid geniet.
Grondlegger van het vermaarde tweejaarlijkse FotoFestival Naarden, waarvan het nog maar de vraag is of er, gezien de steeds maar stijgende kosten, voldoende sponsoren en subsidiegevers bereid zijn om het festival in het 30e jaar!! te laten slagen.

Voor de expositie in deMess is gekozen voor portretten van bekende Nederlanders die allemaal op één of andere manier gerelateerd zijn aan theater. En daar wil Pim voor de gelegenheid wel even een imposante verzamelmap voor opentrekken. Met bijbehorende anekdotes uiteraard.
Niets erger voor een fotograaf dan het moment suprême missen. Maar als je bij hem op bezoek gaat om z’n verhalen op beeld vast te leggen en, onder de indruk van z’n exposés, eenvoudigweg vergeet om de camera te laten lopen, gaat er al gauw heel wat interessante vertelkunst verloren. En je wilt het de man niet aandoen om het allemaal nog eens dunnetjes over te doen. Het bijgaande videootje is een schamele pleister op de wond.

Theater gerelateerde portretten dus. En daar mogen Freddy Heineken en Johan Cruijff best tussen hangen. Want die zorgden op hun manier immers ook voor het nodige theater?
Op 21 februari gaan we zien of ze door de ballotage kwamen.
Van 21 februari tot 21 maart dus.
Een aanrader! Zonder meer!

Als we na anderhalf uur afscheid nemen, staan we nog even stil bij de plaats des onheils waar hij recent het topje van de wijsvinger van z’n linkerhand verspeelde bij het kloven van z’n open haard hout.
Nog mazzel dat ie de sluiter van z’n camera met rechts afdrukt……..

Henk en de mythe

Een lachebekje zou ik hem bepaald niet willen noemen. Zelfs tijdens de periodieke potjes voetbal met z’n kleinkinderen op het Ruijsdaelplein wil de gulle lach zelden echt doorbreken. Nou zijn lachebekjes lang niet altijd een garantie voor boeiende persoonlijkheden. Om over diepgang maar te zwijgen. En laat het uitgerekend de diepgang zijn die één van z’n kenmerken is. En dan neem je die wat sombere, enigszins in zichzelf gekeerde uitstraling graag voor lief van de oud-aardrijkskundeleraar die ons 29 jaar lang trakteerde op een ongekende batterij historische achtergrondverhalen over Naarden en omgeving. Zijn indrukwekkende, vier keer per jaar geproduceerde periodiek ‘De Omroeper’ verschijnt in december voor het laatst. Z’n vele abonnees zullen hun heil elders moeten zoeken.
Die kwaliteiten van Henk Schaftenaar zijn onomstreden.
Literair tijdschrift Das Magazin organiseerde  ooit een zomerkamp voor veelbelovende jonge schrijvers. Daar gaven ervaren scribenten als Maartje Wortel, Daan Heerma van Voss en Ellen Deckwitz lezingen over hoe je een goede schrijver wordt. Van Maartje Wortel zijn de volgende lovende woorden. 11 augustus 2014.

De enige docent op de middelbare school waar ik wat van geleerd heb, was mijn docent aardrijkskunde. Zijn naam is Henk Schaftenaar. Het kan aan mij liggen dat ik vrijwel niets heb onthouden van wat de andere docenten zeiden, het zou aan het vermogen van de andere docenten kunnen liggen, maar het ligt natuurlijk allemaal aan Henk Schaftenaar. (Hoi, Henk!) De beste man leek niet iedere ochtend naar school te zijn gekomen om zijn werk uit te voeren, noch om ons iets bij te brengen. Hij leek te zijn gekomen voor zijn eigen plezier.
Hij wist exact waarover hij sprak en hij vertelde over niets liever dan over veengrond, zandgrond, ijstijden, vestingen, de verschuiving van aardkorsten, de etymologie achter plaatsnamen, et cetera. Hij schuwde daarbij niet met zijn leerlingen te gaan trollen schieten op de hei en ons zo iets bij te brengen over het leefgebied waarin we onze kinderoorlog voerden. Als ik nu aan de lessen terugdenk, weet ik waarom ik deze docent nooit ben vergeten. Ik wilde Henk Schaftenaar worden. En ik was niet de enige. Alle leerlingen van de school wilden Henk Schaftenaar worden. Dus luisterden we naar hem. Dus imiteerden we hem. Dus zorgden we ervoor dat we alles van aardrijkskunde wisten en net zo grappig waren als hij. We hebben veel opgestoken, maar hebben stuk voor stuk in ons hoogste doel gefaald. Niemand van de leerlingen is het gelukt om Henk Schaftenaar te zijn. Toch is de ontmoeting met de aardrijkskundeleraar uiteindelijk – los van uitzinnig hoge cijfers voor het vak aardrijkskunde en het feit dat we leerden dat het er niet om gaat wát je vertelt, maar vooral ook hoe je iets vertelt -misschien wel het beste wat ons op 15-jarige leeftijd heeft kunnen overkomen. Door te begrijpen wie we niet konden zijn, snapten we beter wie we waren. Of wie we konden worden.

Wat Henk betreft zullen we het hier helaas mee moeten doen. Graag had ik, zonder me nou meteen te verlagen tot het treurige niveau van RTL Boulevard, zeg maar de mens achter die prachtige  Omroeper wat uitgelicht. Zijn niet te stuiten drive. Ook naar de beginperiode, samen met de onlangs overleden Freek Udo, toen zijn tijdschrift vermoedelijk nog op een ouwe typemachine werd gefabriceerd, was ik nieuwsgierig. En naar de verdere ontwikkeling tot de  gelikte uitgave anno 2016. Klopt het beeld van hem dat zich onwillekeurig opdringt? Een man die gaandeweg steeds solistischer opereerde. Nou vooruit, eega Annie, jarenlang een zeer gewaardeerd PvdA-raadslid in Naarden, schreef ook nog wel eens wat. Ik had de prijzen en onderscheidingen die hij in de loop der jaren ongetwijfeld voor z’n oeuvre binnensleepte wel eens op een rijtje willen hebben. Want dat moeten er wel een paar zijn.
Om maar eens wat te noemen.
Via de mail nodigde ik hem uit voor een gesprekje waar ik in ieder geval veel zin in had.
Reactie van Henk: ‘Loop naar je ouwe moer Frans (citaat Eppie Houtenbommerd).’
Dat vond ie bij nader inzien kennelijk toch wat cru geformuleerd. Want even later liet ie in m’n mailbox weten er gewoon geen prijs op te stellen.
En gevraagd naar de reden (zo snel geef nou ook weer niet op): ‘Weet ik niet. Standaardhouding tegenover de pers die iets over mij wil schrijven.’
Hij ging fietsen.
Zelfs een fotootje op zijn onafscheidelijke Koga kon er niet van af.

De toon was gezet

Fotografie is kunst. En ik heb natuurlijk al tientallen jaren geleden het idee afgezworen dat het in die sector alleen om ‘mooi’ gaat. Het verhaal dat er achter zit, daar draait het om. Het idee. Beter misschien nog: De Idee.

De World Press/Zilveren Camera tentoonstelling in onze Grote Kerk is een uiterst bescheiden expositie. Voor de prijs van een biertje maakte ik vanuit m’n interesse voor de fotojournalistiek maar weer eens m’n periodieke slentertochtje.  Als de persvrijheid daarnaast grensoverschrijdend bevorderd moet worden, wie ben ik dan om zoiets te laten lopen? Het regende buiten. En echt vrolijk is fotojournalistiek  natuurlijk ook niet bepaald.

Met de ontwikkeling van de digitale techniek kan iedereen zich tegenwoordig technisch gezien meten met de beroepsjongens. En met wat geavanceerd shopwerk kun je je toevalstreffers ook nog ’s prachtig pimpen. Maar wij, amateurs, storten ons niet in de levensbedreigende brandhaarden in de wereld. Dat laten we graag over aan de  door de wol geverfde specialisten.
De algehele somberheid kreeg nog een extra dimensie vanwege het feit dat tijdens m’n zoektocht het kerkorgel gestemd werd.
Pijn.

Verwarring

Ons lokale sufferdje draag ik best wel een warm hart toe. Ik glij als simulerende chauvinist in hart en nieren op ons plaatselijke nieuws. Soms op het niveau van de dorpspomp. Je kunt me niet blijer maken dan met de vereeuwiging van een overgelukkig diamanten Naardens echtpaar, dat zich geflankeerd door een plaatselijke magistraat met ambtsketen aan het feestgebak zet. Of met de weersvoorspellingen voor de naderende week door Pieter de Blois. Met een ontwapenende hardnekkigheid persisteert Pieter in een ongelijke strijd met de digitale concurrentie op m’n smartphone die hem op het moment dat z’n splijtende meteorologische visie van de persen rolt, al links en rechts is voorbijgesneld.
Een echte harde plasser krijg ik steevast van de sneue rubriek ‘Onder Ons’ die wekelijks de schijnwerper zet op een al of niet bekende Naarder. In het zinsbegoochelende stramien van tien bloedstollende clichévragen zie je de geïnterviewde zich in een ware achtbaan van vrijblijvendheid storten. Zeker als het slachtoffer een bekende is, ben ik rete -benieuwd naar zijn/haar traumatische worsteling om zich er een beetje ordentelijk uit te lullen.
Soms zowaar ook een krant met een licht kritische toon. Maar dat laatste is uitzondering. Behoort niet tot de core business van de lokale media.
By the way: Een paar jaar geleden veegden we als Cabaret Dubbelfout op de Nieuwjaarsreceptie van de gemeente Naarden op (on)dubbelzinnige wijze de vloer aan met de dominantie van het Bussumse nieuws in onze editie. De satirische stijlfiguur van de overdrijving heeft z’n uitwerking niet gemist. Inhoudelijk is de krant sindsdien aardig opgeknapt.

Voordat ie ergens op de woensdag op de mat valt, heb ik ‘m meestal al doorgespit. Digitaal. Ik behoor tot de vriendjes van de krant bij wie een paar uur eerder de online versie al in de mailbox ploft. Die scan ik dan meteen even diagonaal. Op zoek naar stof voor een strakke column over het plaatselijke taaie ongerief. Het Naarder Nieuws stelt me zelden teleur. Dat die columns nooit de krant gaan halen, snap ik opperbest. Aan de centjes, één van de argumenten, kan het niet liggen. Voor een goeie fles wijn ben ik best bereid wekelijks in 500 woorden een brisante kijk op onze plaatselijke misère te boekstaven. Maar m’n ‘tone of voice’ fit in de verste verte niet met het businessplan van Enter Media dat er niet aan moet denken dat het er de ene na de andere adverteerder de gordijnen mee in jaagt. Dan, volkomen terecht, toch maar liever de oogstrelende huishoudelijke mededelingen van Gérariteiten.
Intussen heb ik wel een probleem.
Deze week ontving ik een nogal pissig mailtje van de hoofdredacteur. Ik jat o.a. af en toe foto’s van ze die ik gebruik als plaatjes bij m’n praatjes. En dat kan natuurlijk niet. Ook niet als ik ze met bronvermelding plaats. Daar hadden ze zowaar een punt. Reden om als cybercrimineel met sjoemelsoftware de baas van Enter Media maar ’s te bellen.
Wordt die soep echt zo heet gegeten als ie opgediend wordt?
Ja dus.
Stoppen daarmee.
Maar er lag nog een tweede klacht.
Naast m’n columns bezondig ik me af en toe aan een heus journalistiek artikel. Tenminste, dat denk ik in m’n jeugdige overmoed. In zo’n geval zet ik er op m’n website een speciale kop boven:

Daar is over nagedacht. De toevoeging 2.0 leek me juridisch een aardige vondst en zo’n naam speelt naadloos in op de nostalgische gevoelens die nog dagelijks door de Marktstraat klotsen..
Bij ons thuis hanteren we nog immer de naam Naarder Koerier, die onmiskenbaar associaties oproept met ons roemruchte militaire verleden. Die naam heeft, toen Enter Media het regionale bladenpotentieel onder één noemer sjorde, het veld moeten ruimen voor het prozaïsche Naarder Nieuws.
Heeft Enter Media dan nog steeds het patent op de (verdwenen) naam Naarder Koerier?
Daar was André Verheul eigenlijk niet zo zeker van.
Maar ik schep wel een partij verwarring met die naam. En daar is ie not al te amused mee.
Verwarring?
Maar dat is toch precies wat ik wil?