Interactief

Ze hadden een druk weekje achter de rug.
Joop en Mies
Smeets dus.
Gewapend met een forse jetlag, net terug uit de States.
Te laat om op tijd aan te schuiven voor ‘Wedstrijdje’, de maandelijkse satirische kraker in deMess op de zondagmiddag.
Jan J Pieterse, Johan Hoogeboom met ditmaal als topgast good old Ivo de Wijs.
Wedstrijdje was al een half uur in al z’n vrijmoedige vrolijkheid op streek toen ons voormalige liberale gemeenteraadslid en gelouterd nautisch specialist Joop (hij wil niets liever dan de Naardense grachten in directe verbinding stellen met de wereldzeeën) met eega arriveerde.
Alleen op de wat minder courante eerste rij was nog plaats.
Na een indrukwekkende Spaziergang door de volle zaal waarvoor de voorstelling gewoon gedurende een paar minuten plat gelegd werd, belandden ze in volle glorie in de Koninklijke loge.
Het kón allemaal binnen de ongedwongen huiskamersfeer die Wedstrijdje zo kenmerkt.
Reden voor de optredende artiesten, die toch al niet vies zijn van het nodige improvisatiewerk, om uitgebreid met het Naardense echtpaar aan de haal te gaan.
Joop was niet alleen te laat maar bleek ook de nodige poëzie voor ons in petto te hebben.
Z’n finest moment greep hij na de pauze, het interactieve deel van het programma, toen hij uit de losse pols enkele hoogstandjes uit onze literaire geschiedenis ten beste gaf. En het is dat z’n immer bescheiden Mies op een gegeven moment op de rem trapte (‘Nou is het wel mooi geweest Joop’) anders had ie het goedlachse publiek ongetwijfeld getrakteerd op het volledige oeuvre van Vondel, Staring, Bloem en Paul van Ostaijen.
Voor puntdichter Jan J Pieterse die met dit soort intermezzo’s opperbest raad weet, reden om te wapperen met een lucratief meerjarencontract voor het Wedstrijdje-team:
‘Heb je volgende week vrijdag wat te doen Joop?’

Marktstraat kan écht niet meer

Ons verrekte koloniale verleden speelt weer lekker op. De bordjes worden verhangen. De slavendrijvers Jan Pietersz Coen, Witte de With, Michiel de Ruijter en consorten liggen hevig onder vuur. Een tunnel (ondergronds weliswaar) die geassocieerd wordt met een VOC gouverneur-generaal die ooit verantwoordelijk  was voor het uitmoorden van de Indonesische Banda-eilanden kunnen we nog wel behappen. Maar als je elke dag door de poort van een gelijknamige basisschool moet, wordt het kennelijk onverdraaglijk.
Vanaf nu gaan we de puntjes op de i zetten.
Wellicht moet Ridder Marco, aan wie al jaren een dubieus luchtje hangt, z’n militaire Willemsorde inleveren omdat ie niet al te fris aan de gang is geweest in Afghanistan.
Het zijn peanuts vergeleken bij de manier waarop we ooit overzee huisgehouden hebben.
Een kwestie van appels en peren.

 

 

Intussen zitten we ook in Naarden met de handen in het haar.
Kan Marktstraat eigenlijk nog wel als naam voor onze belangrijkste vestingstedelijke verkeersader?
Het wordt tijd om een punt te zetten achter die vermaledijde marktwerking in de zorg.
We moeten ophouden te doen alsof concurrentie leidt tot betere zorg. Het is een liberaal dogma dat alleen maar leidt tot onnodig hoge reserves bij zorgverzekeraars en zorgaanbieders. Geld waarvoor burgers geen zorg krijgen. Het systeem prikkelt zorgaanbieders tot meer behandelingen en diagnoses dan strikt noodzakelijk is.
Een failliet systeem.
En daar willen we niet dagelijks aan herinnerd worden.

Partieel geheugenverlies

Bij de slotmanifestatie van het indrukwekkende Benefietgala ‘Geef deMess Cultureel Kapitaal’ in SPANT! Bussum, sloop er wat mij betreft toch weer dat verrekte twijfelmomentje in.
De totale euforie die zich van het theater meester maakte ten spijt.
Tekst kwijt.
En het ging toch waarachtig om slechts zeven woorden.

Nou heb ik over het algemeen (nog) weinig reden tot klagen over m’n geheugen.
De psalmversjes die wij op de gristullukke lagere school op maandagochtend om de beurt moesten opdreunen (voor een cijfer: één hapering een 9, twee keer mis betekende een 8, en was je drie keer de weg kwijt dan moest je ’s middags nablijven) zou ik voor het merendeel nog rimpelloos kunnen produceren. Op de HBS werden we geacht regelmatig een gedicht (uit het hoofd) voor te dragen. Ik heb er 55 jaar na dato nog een stuk of tien op m’n harde schijf staan. Inclusief de volledige 28 rampzalige regels van de Rey van Engelen uit Vondels Lucifer waarmee ik later in m’n studententijd met een forse slok op, te pas en te onpas, in een zwaar doorgesnoven gezelschap goeie sier maakte.
Mijn compleet grijs gedraaide LP’s van Toon Hermans hebben er voor gezorgd dat ik als 14-jarige zijn volledige shows, inclusief adempauzes (in het subtiele zwijgen was Toon een ware meester) tussen de schuifdeuren van mijn ouderlijk huis, vermoedelijk tot vervelens toe, ten beste gaf.
Toen ik ooit als knaapje ter gelegenheid van een knie-operatie in het Bussumse Majella ziekenhuis verzeilde heb ik er op kerstavond voor een gehoor van drie bij elkaar geveegde zalen (en in die tijd stelde zo’n zaal numeriek nog wat voor) een volledige voorstelling van bij elkaar geluld.
En ook bij de sectievergaderingen Nederlands op de Naardense scholengemeenschap Godelinde had ik vet profijt van dat selectieve geheugen. Die bijeenkomsten, beurtelings bij een van de collega’s thuis, eindigden onveranderlijk in wat je tegenwoordig een Sing Along noemt. Samen met collega cabaretier/ tekstschrijver en later radiomaker bij de TROS Sietze Dolstra joegen we de plaatselijke neerlandici tot in de kleine uurtjes keer op keer meedogenloos door een gevarieerd cabaretrepertoire.
Toon was (toen nog) onze favoriet.
En geef me de eerste regel van een conference van Wim Sonneveld en ik maak ‘m af waar je bij staat.
Met m’n eigen teksten had ik later stukken meer moeite. Maar dat kwam omdat die per voorstelling nogal ingrijpend veranderden. Dat krijg je met cabaret op maat. Wij speelden altijd premières.

Terug naar die Benefiet.
Met alle optredende artiesten op het toneel kwam het tot een ware apotheose via de massaal meegezongen evergreen van Ramses Shaffy:
Zing vecht huil bid lach werk en bewonder.
Hoe het komt? Geen idee.
Ik krijg ze nog altijd niet in de goeie volgorde uit m’n bek.

Kraai

Om m’n door de fusie te grabbel gegooide Naardense identiteit te bevestigen scroll ik dagelijks door de Facebooksite Naardenezen. Veel historisch materiaal. Om je vingers bij af te likken. Al moet ik er meteen bij zeggen: als sommige plaatjes voor de honderdste keer langswapperen, komt de sleet er wel enigszins op.
Een schaamteloos chauvinistisch bolwerkje ook. De prachtig opgekalefaterde vesting is sommigen die hardnekkig zweren bij de ouwe meuk van weleer een doorn in het oog. Voor veel mensen heeft nostalgie de functie grip te krijgen op het huidige leven. Op Naardenezen lijkt de onstilbare hang naar tijden dat het hier een ouwe maar wél overzichtelijke troep was, te overheersen. Onze kerktoren is daarbij een anker in barre tijden. Iedere landschappelijke vereeuwiging  van de Minaret van Marlo, hoe dramatisch soms ook scherp gesteld,  mag rekenen op massale bijval. Dondert niet of de horizon scheef staat. Complete familiealbums worden apetrots binnenstebuiten gekeerd. Spruitjesgeur.

2016 was het jaar van Cas de Bruijn. Een hype. Hij zal het vanaf z’n roze wolk allemaal tevreden gadeslaan. Net als Pouwtje van de snoep. Dit jaar steelt de Kraai de show. Niet het live and kicking exemplaar dat nog steeds een kolerezooi maakt van de laatste vuilniszakken langs de stoeprand. Nee de Naardenees anno 2017 komt geheel aan z’n gerief met de uit plastic opgetrokken artificiële versie. Kan het kitscheriger?

Voor buurman Herman wil ik een uitzondering maken. Een nijver stukje huisvlijt, die windwijzer met de hier alom geadoreerde gevederde vriend. Zojuist bevestigd aan het eind van z’n waslijn. Geeft een extra dimensie aan de schier eindeloze optocht onderbroeken op maandag.

Jeugdlid

Het was me het weekje wel.
Na dertig jaar maar weer eens deelgenomen aan de kampioenschappen van m’n Naardense tennisclubje.
Met Jan.
Herendubbel 65+
Zeg maar de ouwelullenafdeling.
Niet bepaald een booming categorie die tot de verbeelding spreekt.
Bescheiden vintage-potjes in de periferie van professioneel ogende dertigers en veertigers die de ballen aanzienlijk beter weten te raken dan wij in onze toptijd, ruim drie decennia geleden.
Inclusief die sneue high fives in de dubbel na iedere geslaagde rally.
Tennis is toch een beetje een kleffe contactsport geworden.
In onze sector Grijze Plaag zijn het niet de tenniskwaliteiten die de doorslag geven. Het komt aan op levenservaring. En die hadden we. Een week lang sleepten we onze 150 zwaar doorleefde jaren over het gemalen baksteen richting de apotheose op zondag.
Met afstand de mooiste dag van m’n leven. Dat mag duidelijk zijn.
Godzijdank geen beker.
Niets lelijker dan sporttrofeeën.
Onlangs nog een verhuisdoos met dat soort prullaria in de container van het Afvalscheidingsstation in Bussum geflikkerd.
Met een cadeaubon van het Filmhuis Bussum is m’n cluppie anno 2017 goed bezig.

Zou het komen door dit eclatante succes?
Of was het toch onze jeugdige uitstraling?
Ik weet het niet.
Maar op de website van TV Naarden word ik prompt schaamteloos uitgenodigd voor een volgend mega evenement.
NB: Let ook even op de flexibele aanvangstijd.

Beste Frans
Op maandagavond 17 juli a.s. organiseert het Jeugdbestuur van TV Naarden een tennistoernooi voor middelbare scholieren. Wij vragen jullie als jeugdleden van TVN om één of twee sportieve en gezellige introducés mee te nemen.
Aanvang: 19.00 uur tot 23.00

Mag het misschien een onsje minder?

Dat er ’s avonds gedurende een uurtje of wat een paar uitgekiende spotjes op de Naardense Utrechtse Poort, het stadhuis en de Grote Kerk staan, is alleszins begrijpelijk. Monumenten waar we trots op zijn verdienen een feeërieke verlichting. Over de functionaliteit daarvan zal de grootste milieufreak amper twisten. Een onverbiddelijke tijdklok waakt over verspilling.
De betonnen stalinistische gemeentebunker aan de Brinklaan waarvan de peperdure verbouwing al aardig begint te vlotten is nou niet bepaald een sieraad waar ons fusiehart sneller van gaat kloppen. Waarom de lampjes daar ’s nachts nog steeds blijven branden, is velen een raadsel. De  lokalen van Hart voor BNM stelden er met een wakker oog voor duurzaamheid herhaaldelijk vragen over aan het College.
Tot nu toe zonder effect.
Of worden er in de nachtelijke uurtjes samen met de grootgrutter snode plannen gesmeed om dwars tegen alle volksraadplegingen en collegebesluiten in de verhuizing naar het Scapinoterrein er alsnog door te jassen?
Appie let toch zo op de kleintjes?

Vrij

De enige zekerheid die de mens heeft is dat ie zekerder wordt naarmate z’n behoefte aan zekerheden afneemt.
In een tijdsgewricht waarin onze zekerheden zwaar onder druk staan toch altijd weer een geruststellende gedachte dat de Kruiskerk bij de buren in het bevindelijke Huizen er met z’n onelinertjes  de moed behoorlijk in weet te houden.
Zo te zien is het er elke dag raak.
En hemelsbreed slechts op een steenworp afstand van het verdorven Naarden waar het monumentale historische godshuis een maand lang vergeven is van een tsunami aan profane foto’s.
Die gereformeerden hebben er in de loop van de geschiedenis een smakelijk gezelschapsspelletje van gemaakt. Om de haverklap scheidde zich een tot op het bot verontwaardigd clubje af. Wereldschokkende dilemma’s of de slang nou wel of niet gesproken had. Of de betekenis van de doop. Het liep ze daarnaast redelijk dun door de broek bij de invloed van occulte zaken waar menige synodale hoogvlieger regelmatig slapeloze nachten van had.
Vrijgemaakt van die verrekte satan ziet het leven er al gauw een stuk leuker uit.
Ook op 5 mei.