Ze hadden een druk weekje achter de rug.
Joop en Mies
Smeets dus.
Gewapend met een forse jetlag, net terug uit de States.
Te laat om op tijd aan te schuiven voor ‘Wedstrijdje’, de maandelijkse satirische kraker in deMess op de zondagmiddag.
Jan J Pieterse, Johan Hoogeboom met ditmaal als topgast good old Ivo de Wijs.
Wedstrijdje was al een half uur in al z’n vrijmoedige vrolijkheid op streek toen ons voormalige liberale gemeenteraadslid en gelouterd nautisch specialist Joop (hij wil niets liever dan de Naardense grachten in directe verbinding stellen met de wereldzeeën) met eega arriveerde.
Alleen op de wat minder courante eerste rij was nog plaats.
Na een indrukwekkende Spaziergang door de volle zaal waarvoor de voorstelling gewoon gedurende een paar minuten plat gelegd werd, belandden ze in volle glorie in de Koninklijke loge.
Het kón allemaal binnen de ongedwongen huiskamersfeer die Wedstrijdje zo kenmerkt.
Reden voor de optredende artiesten, die toch al niet vies zijn van het nodige improvisatiewerk, om uitgebreid met het Naardense echtpaar aan de haal te gaan.
Joop was niet alleen te laat maar bleek ook de nodige poëzie voor ons in petto te hebben.
Z’n finest moment greep hij na de pauze, het interactieve deel van het programma, toen hij uit de losse pols enkele hoogstandjes uit onze literaire geschiedenis ten beste gaf. En het is dat z’n immer bescheiden Mies op een gegeven moment op de rem trapte (‘Nou is het wel mooi geweest Joop’) anders had ie het goedlachse publiek ongetwijfeld getrakteerd op het volledige oeuvre van Vondel, Staring, Bloem en Paul van Ostaijen.
Voor puntdichter Jan J Pieterse die met dit soort intermezzo’s opperbest raad weet, reden om te wapperen met een lucratief meerjarencontract voor het Wedstrijdje-team:
‘Heb je volgende week vrijdag wat te doen Joop?’
Archief voor de ‘historie’ Categorie
Interactief
Geplaatst: 26 maart 2018 in actualiteit, cultuur, deMess, historie, Naarden, Naardenezen, nostalgie, poëzie, Podium deMess Naarden, satireMarktstraat kan écht niet meer
Geplaatst: 18 januari 2018 in actualiteit, amok, beledigen, bestuurskracht, consument, crisis, financiën, gelezen, gezondheid, historie, medisch, Naarden, zorgOns verrekte koloniale verleden speelt weer lekker op. De bordjes worden verhangen. De slavendrijvers Jan Pietersz Coen, Witte de With, Michiel de Ruijter en consorten liggen hevig onder vuur. Een tunnel (ondergronds weliswaar) die geassocieerd wordt met een VOC gouverneur-generaal die ooit verantwoordelijk was voor het uitmoorden van de Indonesische Banda-eilanden kunnen we nog wel behappen. Maar als je elke dag door de poort van een gelijknamige basisschool moet, wordt het kennelijk onverdraaglijk.
Vanaf nu gaan we de puntjes op de i zetten.
Wellicht moet Ridder Marco, aan wie al jaren een dubieus luchtje hangt, z’n militaire Willemsorde inleveren omdat ie niet al te fris aan de gang is geweest in Afghanistan.
Het zijn peanuts vergeleken bij de manier waarop we ooit overzee huisgehouden hebben.
Een kwestie van appels en peren.
Intussen zitten we ook in Naarden met de handen in het haar.
Kan Marktstraat eigenlijk nog wel als naam voor onze belangrijkste vestingstedelijke verkeersader?
Het wordt tijd om een punt te zetten achter die vermaledijde marktwerking in de zorg.
We moeten ophouden te doen alsof concurrentie leidt tot betere zorg. Het is een liberaal dogma dat alleen maar leidt tot onnodig hoge reserves bij zorgverzekeraars en zorgaanbieders. Geld waarvoor burgers geen zorg krijgen. Het systeem prikkelt zorgaanbieders tot meer behandelingen en diagnoses dan strikt noodzakelijk is.
Een failliet systeem.
En daar willen we niet dagelijks aan herinnerd worden.
Het was me het weekje wel.
Na dertig jaar maar weer eens deelgenomen aan de kampioenschappen van m’n Naardense tennisclubje.
Met Jan.
Herendubbel 65+
Zeg maar de ouwelullenafdeling.
Niet bepaald een booming categorie die tot de verbeelding spreekt.
Bescheiden vintage-potjes in de periferie van professioneel ogende dertigers en veertigers die de ballen aanzienlijk beter weten te raken dan wij in onze toptijd, ruim drie decennia geleden.
Inclusief die sneue high fives in de dubbel na iedere geslaagde rally.
Tennis is toch een beetje een kleffe contactsport geworden.
In onze sector Grijze Plaag zijn het niet de tenniskwaliteiten die de doorslag geven. Het komt aan op levenservaring. En die hadden we. Een week lang sleepten we onze 150 zwaar doorleefde jaren over het gemalen baksteen richting de apotheose op zondag.
Met afstand de mooiste dag van m’n leven. Dat mag duidelijk zijn.
Godzijdank geen beker.
Niets lelijker dan sporttrofeeën.
Onlangs nog een verhuisdoos met dat soort prullaria in de container van het Afvalscheidingsstation in Bussum geflikkerd.
Met een cadeaubon van het Filmhuis Bussum is m’n cluppie anno 2017 goed bezig.
Zou het komen door dit eclatante succes?
Of was het toch onze jeugdige uitstraling?
Ik weet het niet.
Maar op de website van TV Naarden word ik prompt schaamteloos uitgenodigd voor een volgend mega evenement.
NB: Let ook even op de flexibele aanvangstijd.
Beste Frans
Op maandagavond 17 juli a.s. organiseert het Jeugdbestuur van TV Naarden een tennistoernooi voor middelbare scholieren. Wij vragen jullie als jeugdleden van TVN om één of twee sportieve en gezellige introducés mee te nemen.
Aanvang: 19.00 uur tot 23.00
Mag het misschien een onsje minder?
Geplaatst: 13 juni 2017 in actualiteit, bestuurskracht, Bussum, democratie, Gooise Meren, historie, Naarden, overheid, politiek, volksraadpleging, zorgDat er ’s avonds gedurende een uurtje of wat een paar uitgekiende spotjes op de Naardense Utrechtse Poort, het stadhuis en de Grote Kerk staan, is alleszins begrijpelijk. Monumenten waar we trots op zijn verdienen een feeërieke verlichting. Over de functionaliteit daarvan zal de grootste milieufreak amper twisten. Een onverbiddelijke tijdklok waakt over verspilling.
De betonnen stalinistische gemeentebunker aan de Brinklaan waarvan de peperdure verbouwing al aardig begint te vlotten is nou niet bepaald een sieraad waar ons fusiehart sneller van gaat kloppen. Waarom de lampjes daar ’s nachts nog steeds blijven branden, is velen een raadsel. De lokalen van Hart voor BNM stelden er met een wakker oog voor duurzaamheid herhaaldelijk vragen over aan het College.
Tot nu toe zonder effect.
Of worden er in de nachtelijke uurtjes samen met de grootgrutter snode plannen gesmeed om dwars tegen alle volksraadplegingen en collegebesluiten in de verhuizing naar het Scapinoterrein er alsnog door te jassen?
Appie let toch zo op de kleintjes?
Vrij
Geplaatst: 2 juni 2017 in actualiteit, crisis, feest, Fundamentalisme, gelezen, geloofsbeleving, geluk, historie, Naarden, taal, zorg
De enige zekerheid die de mens heeft is dat ie zekerder wordt naarmate z’n behoefte aan zekerheden afneemt.
In een tijdsgewricht waarin onze zekerheden zwaar onder druk staan toch altijd weer een geruststellende gedachte dat de Kruiskerk bij de buren in het bevindelijke Huizen er met z’n onelinertjes de moed behoorlijk in weet te houden.
Zo te zien is het er elke dag raak.
En hemelsbreed slechts op een steenworp afstand van het verdorven Naarden waar het monumentale historische godshuis een maand lang vergeven is van een tsunami aan profane foto’s.
Die gereformeerden hebben er in de loop van de geschiedenis een smakelijk gezelschapsspelletje van gemaakt. Om de haverklap scheidde zich een tot op het bot verontwaardigd clubje af. Wereldschokkende dilemma’s of de slang nou wel of niet gesproken had. Of de betekenis van de doop. Het liep ze daarnaast redelijk dun door de broek bij de invloed van occulte zaken waar menige synodale hoogvlieger regelmatig slapeloze nachten van had.
Vrijgemaakt van die verrekte satan ziet het leven er al gauw een stuk leuker uit.
Ook op 5 mei.