Gastvrij

G&E 16 maart
Vorige week het eerste, uitermate geslaagde Politiek Café in Podium deMess in Naarden.
Zeg maar een themamiddag over Naarden en het toerisme.
Een bomvolle zaal (de toeschouwers tikten pro forma een zeer bescheiden entreeprijsje neer).
De GASTEN: een goed gevuld podium met op de eerste rij een indrukwekkende optocht co-referenten. Vertegenwoordigers van bijna alle politieke partijen (waar was 50PLUS?). Ondernemers. Prominente Naarders.
En een uitstekende, professionele gespreksleider in de persoon van Frenk van der Linden.
VRIJWILLIGERSORGANISATIE DeMess was zeer ingenomen met de massale opkomst én het feit dat zoveel GASTsprekers gehoor hadden gegeven aan de uitnodiging.

Gisteravond het POLITIEK DEBAT in Muiderberg. In de Rijver, dat plaats biedt aan 50 personen. Georganiseerd door de Dorpsraad Muiderberg.
Na het nodige gehannes, om onduidelijke redenen waren aanvankelijk niet alle partijen uitgenodigd, kon het festijn los gaan.
Om mee te mogen doen moesten de politieke partijen wel even de knip trekken. Wilden ze hun verhaal kwijt dan moest er per partij maar liefst 42 euri opgehoest worden.
Merkwaardig.
En dan te bedenken dat die Dorpsraad jaarlijks gesubsidieerd wordt met ruim 4209 euro…….

Je moet dat soort zaken ook gewoon over laten aan ongesubsidieerde vrijwilligersorganisaties.

En je krijgt er nog gratis amusement bij ook………

Advertenties

Bar

Het BARGEBEUREN in het Naardense theater deMess maakt een steeds geolieder indruk. Een ware batterij aan meer dan attente vrijwilligers schenkt moeiteloos de drankjes uit. De spitstijden (pauzes bij drukbezochte voorstellingen) worden opgelost door de consumpties in de nevenruimte vast klaar te zetten. Iedereen is inmiddels gewend aan het (cashless) betaalsysteem dat steeds vlotter werkt. En ook de variëteit aan consumpties is voor een betrekkelijk klein theater behoorlijk o.k.
In het plaatselijke periodiekje Naardenezen heeft men inmiddels het geheim ontdekt achter de unieke wijze waarop wij onze koffie voortdurend op temperatuur weten te houden.
Warmhoudplaatje in historisch perspectief.
Dat weer wel.

Marktstraat kan écht niet meer

Ons verrekte koloniale verleden speelt weer lekker op. De bordjes worden verhangen. De slavendrijvers Jan Pietersz Coen, Witte de With, Michiel de Ruijter en consorten liggen hevig onder vuur. Een tunnel (ondergronds weliswaar) die geassocieerd wordt met een VOC gouverneur-generaal die ooit verantwoordelijk  was voor het uitmoorden van de Indonesische Banda-eilanden kunnen we nog wel behappen. Maar als je elke dag door de poort van een gelijknamige basisschool moet, wordt het kennelijk onverdraaglijk.
Vanaf nu gaan we de puntjes op de i zetten.
Wellicht moet Ridder Marco, aan wie al jaren een dubieus luchtje hangt, z’n militaire Willemsorde inleveren omdat ie niet al te fris aan de gang is geweest in Afghanistan.
Het zijn peanuts vergeleken bij de manier waarop we ooit overzee huisgehouden hebben.
Een kwestie van appels en peren.

 

 

Intussen zitten we ook in Naarden met de handen in het haar.
Kan Marktstraat eigenlijk nog wel als naam voor onze belangrijkste vestingstedelijke verkeersader?
Het wordt tijd om een punt te zetten achter die vermaledijde marktwerking in de zorg.
We moeten ophouden te doen alsof concurrentie leidt tot betere zorg. Het is een liberaal dogma dat alleen maar leidt tot onnodig hoge reserves bij zorgverzekeraars en zorgaanbieders. Geld waarvoor burgers geen zorg krijgen. Het systeem prikkelt zorgaanbieders tot meer behandelingen en diagnoses dan strikt noodzakelijk is.
Een failliet systeem.
En daar willen we niet dagelijks aan herinnerd worden.

Het houdt niet op

Vorig jaar wijdde ik er al een column aan.
Maar Wout is een heel hardnekkige jongen.
https://fransmuthert.wordpress.com/2015/10/29/door-wout-weet-ik-alles-van-ze/

Verlabradoodlelisering en nog erger van het Rembrandtkwartier

Toen de laatste Amerikaanse volksleider met presidentiële allure ooit overwoog voor z’n kids zo’n Australische ras-strontmachine naar het Witte Huis te halen, stond de telefoon bij de officiële fokkers meteen roodgloeiend.
Uiteindelijk zag Barack er van af. Het werd een Spaanse waterhond.
Maar de toon was gezet.
Iedereen wilde opeens zo’n kruising tussen een koningspoedel en een labrador.

In ons land werd die doodle op slag een dingetje toen Yvon Jaspers, het kakelende Boer-Zoekt-Vrouw-orakel, haar heuse exemplaar Tommy in beeld schoof.
Een compleet gekkenhuis.

Via Marktplaats kun je zo’n scheefgefokt beestje  tegen een soepel tariefje scoren. Maar wil je een officieel gecertificeerde huisvriend met stamboom in die sector dan tik je toch al gauw een eurootje of 2000 neer. Vooral populair ook vanwege het feit dat ie hypoallergeen zou zijn.
Gelul.
Nooit bewezen.
Als je je chronisch tranende ogen, gesnif en huiduitslag een beetje onder controle wilt hebben kun je in feite veel beter gaan voor een onvervalste labrador.

In het Naardense Rembrandtkwartier waar men door de bank niet op een eurootje meer of minder kijkt, breek je je poten over dit statussymbool. Na de in die contreien mateloos populaire SUV zo ongeveer hét bewijs dat je het maatschappelijk helemaal gemaakt hebt.
Als bijvangst doet zich een ander opmerkelijk verschijnsel voor.
De hele wijk een labradoodle?
Maar dan ook meteen maar door de dames allemaal een bijpassend uitlaatuniform aangemeten.
Spijkerbroekje. Een achteloos gefabriceerde scheur ter kniehoogte strekt tot aanbeveling. Daar boven een wit overhemd waarover bij voorkeur een zwart jasje gedragen wordt.
En gympies natuurlijk.
Het liefst de good old Stan Smith.
Adidas met het blauwe of groene lipje op de hiel.
Gewapend met het fecaliënzakje loopt dat zo lekker weg.

Wildplassen

Negentig euri moet de hevig verontruste Geerte Piening van de rechter neertikken. Dat waren er oorspronkelijk 140. Dus ze mag d’r handjes nóg dichtknijpen.
Gelijk kreeg ze trouwens wel met haar proefballonnetje.
Een duur plasje.
Openbare urinoirs zijn mondjesmaat weggelegd voor onze stiefmoederlijk bedeelde vrouwen.
Een geldkwestie.
In de vesting Naarden komt iedereen met een volle blaas desgewenst uitstekend aan z’n trekken. De plaatselijke horeca heeft kamer 100 behoorlijk op orde. En bij grote evenementen (de Matthaeus) springen we empathisch bij met een batterij mobiele dozen.
Maar ook de low budget toerist voor wie een bezoekje aan de horeca wat aan de begrotelijke kant is, kan prima aan z’n gerief komen. Zo ongeveer in de nog immer gestaag uitdijende achtertuin van de notoire Naardense querulant Erik M (nog even en het bescheiden parkeerplaatsje annexeert ie ook) staat immers een redelijk comfortabel openbaar gebouwtje, waarin je ongelimiteerd los kunt gaan.
Het aantal kommervol hunkerende Chinezen, Jappen en Tsjechen dat in hoge nood per abuis aanklopt bij het pal ernaast gelegen spiksplinternieuwe Cultuurcentrum deMess is intussen niet meer op de vingers van twee handen te tellen.
Na de recente ingrijpende verbouwingen beschikt deMess voor haar theatergasten over een uiterst riante toiletsectie met genderneutrale uitstraling.
De creatie Messieurs/Messdames mag er zijn.
Maar ook aan de gehandicapte medemens is uiteraard gedacht.
Het invalidentoilet (Plas des Invalides) is een regelrecht pronkstukje.
Misschien moet dat commercieel maar ’s uitgebuit worden.
Stichting deMess heeft zich flink in de schulden gestoken om dit unieke project van de grond te tillen. Het succesvolle Benefietconcert betekende aanzienlijk meer dan een doekje voor het bloeden.
Een gepeperd plastariefje voor passanten met hoge nood en de Stichting moet in een jaar tijd toch behoorlijk uit de brand zijn, zou je zeggen.
Ik wil als vrijwilliger wel een paar uurtjes per week achter dat schoteltje zitten.

 

Uitverkocht

De ultieme natte droom van iedere theaterdirecteur.
Geen groter plezier dan je ronkende affiches diagonaal met vette chocoladeletters af te plakken.
Alle stoelen weg!
Het aardige van een intiem theatertje als deMess met 75 stoelen is dat het orgasme van de directie wat sneller bereikt wordt dan bij een nostalgische mega-toko als Carré, dat 1756 toeschouwers kan hebben.
Als niet bepaald bemiddelde student (en ook later in wat florissantere tijden) heb ik als toeschouwer bij immer uitverkochte voorstellingen vrijwel altijd gefigureerd in de hanenbalken van de galerij waar je je met ware doodsverachting stortte in een levensbedreigende steile wand race op weg naar je simpele zitplaats. Vele malen Herman van Veen, Freek de Jonge. Maar ook musicals. Speelde er eentje van Annie Schmidt, dan waren de perspectieven stukken florissanter. Vanwege m’n uitstekende connecties met de floormanager voor het dansgedeelte die over de vitale informatie mbt de leeg gebleven stoelen beschikte, zat ik na de pauze steevast in een riante zetel op één van de eerste rijen. En dan verstond je ook meteen alles, wat bovenin nog wel ’s wat te wensen over liet.
Het voordeel van deMess is dat iedereen eerste rang zit. Voor of achterin, het maakt geen drol uit. En onze geweldige geluidsinstallatie garandeert in twijfelgevallen optimaal luistergenot.
De eerste voorstellingen in deMess waren uitverkocht.
En wat mij betreft houden we dat zo.

Ook te lezen op de website van deMess,  www.demess.nl onder Nieuws/ Messpuntjes