Aanzegger

Als in een grijs verleden op de Dag des Heeren, ‘s ochtends omstreeks een uur of tien (wat vroeger doorging voor kerktijd) aangebeld werd, kon je er gif op innemen dat je in de klauwen viel van de godvruchtige gristenfundamentalistische sekte van de Jehova Getuigen. Zo’n overvalcommando nam resoluut bezit van de straat, die vervolgens in groepjes van twee nauwgezet uitgekamd werd om, zoals hun clubblad De Wachttoren naadloos bevestigde, ons goddelozen het met rasse schreden nakende Armageddon in de maag te splitsen. Geen lachebekjes. Mijn ouwelui zaliger, een leven lang fervent aanhanger van de god van Kees van der Staaij, wisten doorgaans wel raad met dat gepeupel.

Niets van dat alles op deze zondagmorgen. Een in stemmige donkerblauwe broek en vest gehulde vijftiger wiens ingetogen gelaatsuitdrukking een missie verried die het allerergste deed vermoeden, stelde zich voor als vertegenwoordiger van een gereputeerde plaatselijke uitvaartverzorger. Hij stak me een welgemeende empathische hand toe. Toen hij de aftrap dacht te doen van zijn queeste middels een geserreerde condoleance, bleef hij steken in z’n eerste woorden. Mijn lichaamstaal deed kennelijk de alarmbellen rinkelen. Voor hem stond in sjofel joggingpak, met op de achtergrond de niet kinderachtige decibellen van  Hotel California van de Eagles, bepaald niet een door verdriet overmande, kakelverse weduwnaar. En die wekte daarnaast trouwens ook geenszins de indruk zélf op korte termijn van zins te zijn de pijp aan Maarten te geven.

‘Maar dit is toch nummer 11?’ Hij checkte in opperste verwarring ten overvloede de gevel. Dat kon ik niet ontkennen. Was de TomTom van Monuta (voor een persoonlijk afscheid) in het ongerede geraakt? Onze ondernemer die het stoffige kraaienimago resoluut van zich afgeschud had, zou vermoedelijk bij een andere nummer 11, honderd meter verderop om de hoek aan het plein moeten zijn. Een vaker optredende verwarring. De volijverige jongens van Post-NL, DHL en aanverwante pakketboeren denken per abuis regelmatig bij mij de uiterst duistere internetaankopen van die andere nummer 11 te kunnen parkeren. En mijn Vara-gids die ik af en toe een weekje moet ontberen zal dáár wel met rooie konen verslonden worden. Nadat hij enigszins beschaamd iets van excuses prevelde, trok de Kraai 2.0 z’n ratelende rolkoffertje met rouwparafernalia over de keien van de Beijert richting de enig juiste bestemming.

Toch maar weer ’s de documentjes van stal gehaald waar ik volgens mijn omgeving hard aan toe ben. Ik mag dit jaar dan wel weer een kleine 8000 km op m’n racefiets rond getoerd hebben en een keer of drie per week op de tennisbaan staan, mijn tijd tikt genadelozer door dan ik wil bekennen. Dat heeft die aanzegger in ieder geval bereikt.

Relax said the night man / We are programmed to receive / You can check out any time you like / But you can never leave

Taboe

Influencer

Vestzak-broekzak

Titanic

Emo

It giet oan

Verzoening

Moet Jochem me over de streep trekken?

Het zal toch al gauw een jaar of 65 geleden zijn dat ik m’n laatste vis aan de haak sloeg.
Een populaire hobby.
M’n overbuurman Klaas bijvoorbeeld, lust er wel pap van. Maar sinds het verscheiden van z’n makker Jan met wie hij duizenden uren in een bootje op de vestinggracht doorgebracht moet hebben, is de klad er aardig in gekomen.
Vissen. Ik heb er niks mee. Dat eindeloze getuur naar die dobber. En mocht ik dan sporadisch beet hebben dan zag ik er met m’n fijngevoelige natuur als een berg tegen op om het betreurenswaardige beestje van m’n haakje te krijgen, dat meer dan eens diep in z’n strot zat.
Maar ieder z’n meug natuurlijk.

Allerlei instanties lijken zich ernstige zorgen over deze pensionado te maken.
Ben ik de doelgroep van een groot complot?
Of het gerichte campagnes zijn? Ik heb langzamerhand bange vermoedens.
Regelmatig vallen er bont geïllustreerde missives op m’n deurmat die me bijvoorbeeld willen doen geloven dat wij, Naardense ouderen, meer moeten bewegen. Het liefst onder deskundige leiding van een coach. Het vormt zelfs onderdeel van gemeentelijk beleid. Olga, die op tv voor dag en dauw de grijze plaag door een stalinistisch fitnessprogramma jaagt waarover diep is nagedacht, is kennelijk voor mij niet genoeg.
Ik voel me amper aangesproken met m’n 5000 jaarlijkse fietskilometers en twee ochtenden ouwelullentennis per week bij de TV Naarden.

Onder leiding van empathische zorgmedewerkers klaverjassen of, godbetert nog erger, bingoën in een buurtcentrum? Met eens per jaar een inspirerend, gezamenlijk schoolreisje per bus naar de Keukenhof?
Prachtig dat het bestaat.
Mij niet gezien.
Nog niet.

Haaks op dit soort ongein staat trouwens weer een ander soort flyers.
Stukken zorgelijker vind ik die steeds hardnekkigere folders van uitvaartverenigingen waar ik periodiek mee belaagd word.
Kennelijk zit ik met al m’n personalia in de kaartenbak van deze branche.
Tellen ze daar m’n dagen af?
Ik ben er nog niet aan toe.

Terug naar het vissen.
Vandaag werd ik verblijd met het decembernummer van het VISBLAD. Een speciale editie. Dat speciale is me niet helemaal duidelijk. Even snel gegoogeld op de website van onze sportvissers: op de omslag van ieder periodiekje dat ze maandelijks moeiteloos vol metselen met een ongekende partij visvertier, staan immer MANNEN (..) die apetrots hun vangst aan de wereld tonen.
En ik snap al helemaal niet waarom de eer, dit periodiekje te mogen ontvangen, uitgerekend MIJ te beurt valt. Hebben ze, in een ultieme poging mij over de streep te trekken, m’n vakbroeder Jochem afgedrukt, die toch écht wel wat anders aan z’n hoofd heeft dan deze flauwekul?
Sodemieter toch op.
Kom mijn agenda maar ’s bekijken.

Cremeren doet pijn

Dat is de weinig opbeurende boodschap die het kakelende orakel in de blauwe jurk Jomanda ooit heeft doorgekregen van verschillende overledenen aan gene zijde.
Ondergronds opgevreten worden door de wormen voel je niet, want dat gaat langzaam. Maar cremeren doet pijn.
En niet zo’n  beetje ook.
Jo kan het weten: ‘Het komt omdat het onzichtbare koord dat tussen het lichaam en de ziel loopt dan snel afbrandt. Een verschrikkelijk proces’.
In een grijs verleden bracht ze in haar afgeladen thuisstadion  in Tiel massa’s trouwe fans in complete vervoering door gamellen gemeentepils en de knapperig krokante  bruine jongens van Mora in te stralen. En haarscherp staat natuurlijk nog op ieders netvlies hoe ze de onfortuinlijke Sylvia Millecam volledig op het verkeerde been zette met haar splijtende diagnose: bacteriële infectie. Chemo niet nodig. Maar laat het bij nader inzien nou toch borstkanker geweest zijn.
Tegenwoordig sjokt het genezend medium voor Lampenonline  met perenpakketjes langs de deur.
Om het eeuwigdurende licht te brengen. Jazeker.

Het is me wat met dat cremeren.
Hoe het met dat onzichtbare koord zit in het dierencrematorium Naarden? We kunnen er slechts naar gissen. Jarenlang rookte de schoorsteen naar hartenlust naast het dierenpension aan de Overscheense weg. Niks mis met die plek. We hadden er amper weet van. Bovendien, bestaat er een waardiger eind aan het leven van je geliefde huisdier dan in een ambiance aan de rand van het Naardermeer waar een ongekende flora en fauna groeit, bloeit en ons altijd weer boeit?
De illustratie op de website van het crematorium suggereert die locatie nog steeds maar de rituele lijkverbranding is inmiddels om onduidelijke redenen verlegd naar de Kobaltstraat op het industrieterrein. Ingeklemd tussen de belendende percelen van de technische jongens van Falco, de weegschalen van René Pas, autoschade De Zeeuw en de langzame sapjes van Slow Juice.

De pijn van het cremeren zit dit keer voor de verandering  bij die buren. Geen woonwijk weliswaar. Maar toch. De Naardense ondernemers zijn ook maar mensen. Een allesbehalve florissant uitzicht vanuit de comfortzone van je kantoor, die onheilspellende inktzwarte rook die vlak voor je snufferd uitgebraakt wordt via een armetierig pijpje en meedogenloos neerslaat op wat eens een gerieflijk dakterras was. Het fijnstof op het geplande woonwijkje op de Borgronden is er kinderspel bij.De ee rste de beste kleuter in het bezit van een veterdiploma kan je vertellen dat het gewoon een verkeerd klusbedrijf op een verkeerde plaats is. En hoe zit het eigenlijk? Voldoen alle ontsnappingsroutes (onontbeerlijk bij dit soort clubjes) aan de wettelijke normen?
De weigerambtenaren van de Gooise Meren kijken met een know how van lik-me-vestje mistroostig een andere kant uit.
Het is al tijden een treurig armpje drukken van heb ik jou daar, op die Kobaltstraat. Hoogste tijd voor RTV Noord-Holland om er maar eens stevig overheen te denderen met een pakkend itempje.