Blij

De traditionele jaarlijkse verplaatsing van alles wat een huishouding aan overtolligs te bieden heeft naar de vrijmarkt op het Naardense Promersplein ter gelegenheid van de viering van de verjaardag van onze koning neemt langzamerhand professionele vormen aan. Wilden de plastic vuilniszakken met gediskwalificeerd speelgoed en afgedankte huisraad enige jaren geleden nog simpel achter op de fiets naar het Naardense Promersplein gepeddeld worden, na de intrede van de bakfiets hebben nu de bestelbusjes hun intrede gedaan. Ze stomen bij het krieken van de dag in slagorde op naar het vers geasfalteerde plein. Een uurtje later gevolgd door de scherp ogende beroepsjongens uit het Rifgebergte en Anatolië voor wie dit soort markten de ‘place to be’ is om als eersten alles wat van waarde is te scoren. Maar dan komt het zinderende Oranje kinderfeest ook op gang. Dat heeft beslist niet te lijden onder de afbladderende reputatie van ons koninklijke feestvarken.

Achteloos surveillerend in de periferie van het handeltje van dochterlief houdt de bakfietsvader uit de Naardense Schilderswijk de regie over haar commerciële handel en wandel. De meeste van de zolder geplukte koopwaar mag geen naam hebben. Maar die gedateerde staafmixer en vers gereinigde magnetron kunnen echt niet voor een appel en een ei weg. Dat prijskaartje wil hij nog wel even overeind houden. Als die tot op de draad versleten multifunctionele spelletjesdoos voor anderhalve euro van eigenaar dreigt te verwisselen, oogt het meisje wat zuinigjes. Bij nader inzien kan ze er maar moeilijk afscheid van nemen.

En ook de musici in de dop blazen hun bescheiden partijtje weer dapper mee. Wekenlang had het bedeesde gitaarmeisje op haar zolderkamertje de blaren op haar vingers geoefend om samen met haar vriendinnetje het zorgvuldig gerepeteerde zangrepertoire voor het toegestroomde Oranjevolk op de keien te gooien. Je hebt geen idee hoeveel liedjes je met drie akkoorden de baas kunt. Even verderop krassen drie schattige meisjes (muziekjongens zijn in geen velden of wegen te bekennen) voor de vierde keer het aloude ‘Vader Jacob’ weg op hun viool. Als die verrekte Pluvius roet in het eten dreigt te gooien, springen de mamma’s bij met de paraplu.

Een vitale rol is weggelegd voor de massaal toegestroomde ouders. Grofweg kun je deze nep-CEO’s  in twee categorieën indelen. De debutanten, de zielsblije pappa’s en mamma’s uit de kakelverse gezinnetjes die er jarenlang naar uitgekeken hebben om hun kleuterkroost (en zichzelf) de dag van hun leven te bezorgen. Hun uitgelatenheid kent amper grenzen. Daarnaast heb je natuurlijk de doorgewinterde diehards. Met drie opgroeiende kinderen hebben ze door de jaren heen een expertise opgebouwd die klinkt als een klok. Maar bij de derde koter begint de sleet er aardig op te komen. Het is mooi geweest. Somber ogend zie je ze denken: hopelijk is het de laatste keer. Daartegen valt zelfs door het vrolijke muziekvendel Nardinc dat om elf uur het feestgedruis binnen marcheert, niet op te toeteren.