Het agrarische karakter van een dorpje als Eemnes, op de grens van Noord-Holland en Utrecht mag er zijn. Aan de Eempolderkant, langs de Wakkerendijk, slingert een eindeloos lint van boerderijen van waar je als recreatiefietser bij tijd en wijle een meer dan penetrante strontgeur tegemoet drijft.
Ook als automobilist word je meteen met de neus op de keiharde feiten gedrukt. Komend vanaf de A27 stuit je bij de eerste de beste rotonde meteen op dit bijeengedreven groepje onverstoorbare, languissant grazende herkauwers. Polderkunst. De logge lichamen lijken slechts bijeen te worden gehouden door hun vel. Een weinig natuurlijke ambiance trouwens. Je kunt rondjes draaien wat je wilt, voor jou als passant tonen ze niet de geringste belangstelling. Modereren heeft bij deze koebeesten geen enkele zin. Eigenzinnig als ze zijn.
Het enige probleem is de hoeveelheid virtuele stront waar een VK-blogger met snode bedoelingen nog een vette punt aan kan zuigen. En dan is het oppassen geblazen met kuddedieren.
Het wat moeizaam te ontcijferen (met het betere glaswerk in de pocket fietst het wat onhandig) onderschrift bij het waarschuwingsbord spreekt wat dat betreft boekdelen:
Langere remweg.
krabben aan de korst 