Lentekriebels

Mijn Egyptische winterse lustoord aan de Rode Zee ligt (hemelsbreed) op een veilige 1700 kilometer afstand van het agressieve gesodemieter van de Jemenitische Houthi’s. Aan de horizon schuift sporadisch wat (toeristisch) scheepvaartverkeer voorbij. Dagelijks strijk ik, gewapend met een berstensvolle e-reader, snorkelmasker (het koraalrif ligt voor de deur) en een bescheiden sigarenrantsoen voor de duur van een dag, neer in de ‘silent area’ van het goudgele strand. Ver weg van het animatie- en discogereutel dat onlosmakelijk verbonden lijkt met het moderne vakantievertier. Te midden van de Grijze Plaag. Jarenlang probeerde ik mezelf met uiterste krachtsinspanning wijs te maken dat het m’n voorland is. Maar de manshoge spiegel in m’n riante appartement confronteert me bij ieder verblijf steeds genadelozer met de keiharde werkelijkheid. Hoezo voorland? Ik ben sluipenderwijs toegetreden tot een volwaardig lid van die kreukelbejaarden. Geplaagd door een achillespeesblessure (de tennisbaan is dit keer een no go area) sluit ik me op weg naar de vreetschuur berustend aan bij de strompelaars.

Alle tijd voor een onderzoekje (dat vermoedelijk iedere wetenschappelijke onderbouwing ontbeert) naar het gedrag van de uitgeneukte 65+ers. Bij 60% van de hetero echtelieden die het strand betreden loopt de man (met de zwaarste tassen, dat weer wel) gedecideerd voorop, op een paar meter gevolgd door vrouwlief. Hij bepaalt ook op besliste wijze op welke bedjes en onder welke parasol de zinderende stranddag doorgebracht wordt. In 20% van de gevallen neemt de vrouw met de vastberaden gelaatstrekken die bij een deel van het zwakke geslacht doorgaans pas op latere leeftijd postvatten het voortouw. De sullig achter hun eega aansjokkende mannen met een meer dan ontluikend embonpoint zal het na een vermoedelijk werkzaam leven vol ontberingen dat z’n sporen duidelijk heeft na gelaten een worst zijn wie de lakens uitdeelt. Het type dat je in de vertrekhal van Schiphol lijdzaam de beautycase van moeders door de paspoortcontrole ziet zeulen. Voor de resterende 20% gloort nog enige hoop. Zonder ook maar iets wat riekt naar hiërarchie, en dikwijls ook nog eens hand in hand, karren ze stijf van de harmonie welgemoed naar hun dagelijkse vaste habitat van waaruit ze immer gezamenlijke geestverruimende snorkeltochten ondernemen langs het huisrif. De categorie waarbij ik af en toe wat latente lentekriebels meen waar te nemen. Hoe het gesteld is bij de afdeling LHBTIQA+? Ik heb ze niet in dit onderzoek opgenomen omdat het voor zover ik kan vaststellen om een marginale groep gaat en omdat ik onvoldoende ingevoerd ben in hun handel en wandel. Maar heb er wel wat schuchtere ideetjes over.

De kwaliteit van de relaties kun je trouwens ook aflezen uit de wijze waarop echtelieden elkaar insmeren. Als ze dat al doen. Veertig jaar echtelijke verveling met een seksleven als de Sahara leidt vaak tot een getormenteerde plichtmatigheid met weinig oog voor details waar je als neutrale toeschouwer spontaan onbetamelijk van gaat geeuwen. Uitzondering vormen die eerder genoemde lentekriebelaars bij wie het zonnebrandcrèmeritueel af en toe zowaar soft erotische proporties aanneemt.

Met die lentekriebels wil het in de politieke arena trouwens maar moeilijk vlotten. Niet dat ik bij terugkomst meteen een spetterend kabinet verwachtte. Van Wilders lijken ze alleen maar spontaan jeuk te krijgen.