Wat Cornald Maas is voor het Eurovisie Songfestival, is Gregory Sedoc bij het EK atletiek. Met het LHBTIQ-handjeklapevenement dat al jaren de allure heeft van de eindmusical van groep acht van onze basisschool is het treurig gesteld. Muzikaal gezien valt er tegenwoordig bitter weinig te genieten. Vorig jaar stuurden we er een koppeltje heen dat alles uit de kast moest halen om het vocaal een beetje zuiver te houden. Dit jaar was de kwaliteit van de schoudervulling vermoedelijk allesbepalend voor onze inzending. Maar de sinds jaar en dag laaiend positieve Cornald komt er volledig mee aan z’n gerief.
In Rome dartelen de atleten weer sexy door een schaars bezet Olympisch stadion. Zonder Russen en Belarussen. Wél een opmerkelijk groot contingent Oekraïners waarvan je je afvraagt hoe die lui zich in godesnaam tussen de bombardementen door een beetje ordentelijk hebben kunnen voorbereiden. Op weg naar de schuilkelders wil je wel voor je leven rennen. Erg veel sneue snelwandelaars, de eerste twee dagen. Een meelijwekkende, wezensvreemde kermisattractie die niet van het programma te rammen valt. Er rukt een bataljon juryleden uit dat de ene na de andere gele kaart uitdeelt aan fraudeurs die sjoemelen met een waslijst aan debiele regels die deze discipline rijk is. En bij de huiveringwekkende hinkstapsprong schiet bij ‘de hink’ de pijn plaatsvervangend verschroeiend door al je ledematen. Amper snellen onze oranje jongens en meisjes over je scherm of de sympathieke oud-atleet Gregory staat stijf van het positivisme te stuiteren om ons als analist tot in de kleinste details deskundig bij te praten over de ideale stand van de Hollandse nek, schouder, knie of het bekken om tot een topprestatie te komen. Met lichtbeelden. Hardlopen blijkt oneindig veel meer dan gasgeven. ‘Lopen doe je met je schouders’. Gregory wijst ons de weg.
krabben aan de korst 