Of het door die fusie komt weet ik niet. Maar zelfs de tijdsbeleving van de vestingbewoner staat tegenwoordig zwaar onder druk.
Afspraak om twaalf uur.
Koffietijd.
Ik behoor niet tot die lieden die altijd en eeuwig te laat komen. In tegendeel. Met nog een stief half uurtje te gaan dus nog maar even een inspirerend rondje vesting, ten einde om klokslag twaalf sharp aan de bel te hangen. En wie weet, misschien hield ik er een verhaal aan over.
Je bedenkt ’t niet.
Om 11.25 uur passeerde ik al even argeloos als ontspannen de jeu de boules baan achter de kerk. Een moment van nostalgische overpeinzing voor één van de oprichters van de Vestingballen. Hoe lang is het eigenlijk geleden dat het hier dagelijks zwart stond van de van ambitie overlopende bouleurs?
Tijd zat.
De wijzerplaat aan de noordkant van de toren, die wel een hogedrukspuitje kan gebruiken, was het helemaal met me eens.
Maar dan opeens: twaalf zware slagen van de kerkklok.
Huh?
Niets droogt kennelijk sneller op dan een zee van tijd.
Werk aan de winkel dus voor onze afgeserveerde terrassenterrorist van weleer aan de Marktstraat. Die moet voor zo’n klusje toch de benodigde know how in huis hebben. Klassiek uurwerk toch?
