Boris Bezemkast, de seksistische Martin, Amelie en het grandioos overgewaardeerde vuistje

Wimbledon is aanzienlijk meer dan een opgewarmde prak na mijn favoriete Roland Garros. The Championships zijn anderhalve week onderweg en we zijn toe aan de potjes die er toe écht toe doen. Daarvoor kun je niet terecht bij onze publieke zenders. Maar als je een abonnementje hebt op de voetbalkanalen van Eredivisie Live, of Fox zoals dat tegenwoordig heet, kun je het tenniscircus uit Londen op maar liefst vijf kanalen synchroon je huiskamer binnensleuren. Fox kan aardig concurreren met die goeie ouwe BBC waar de coryfeeën van weleer al jarenlang op meer dan voortreffelijke wijze het commentaar en de analyses verzorgen. En dan neem je het vette geknauw van Tracey Aystin, het ooit korte tijd schitterende Amerikaanse kindsterretje, graag voor lief.
Gisteren liet Martin Simek, de dankbare prooi voor imiterende cabaretiers, op Fox maar weer eens op geheel eigen wijze zijn superieure licht schijnen over de wijze waarop de dames hun balletje slaan. Martin vindt het allemaal maar drie keer niks. ‘Mannen spelen om te winnen, vrouwen staan op de baseline te bikkelen om vooral niet te verliezen’. Ze beheersen allemaal de lange beuk van achteruit. Feminiene tempowisselingen zijn uit den boze. En aan het net zie je het vrouwvolk al helemaal niet. Zeg maar: een koninkrijk voor een dropshot. De laatste die ‘als een echte kerel’ acteerde was Martina Navratilova (..). Volgens Martin dan. En waarom spelen ze, tegen dezelfde tariefjes, nog steeds om slechts twee gewonnen setjes die vaak binnen het uur geschoren zijn? Hij vindt het dan ook allesbehalve verwonderlijk dat de toernooidirecteur het Centre Court en Court 1 reserveert voor het echte heroïsche mannenwerk. Als je de media mag geloven voelen de dames zich behoorlijk gediscrimineerd.
Maar vandaag is het Walhalla in ieder geval voor de meisjes. De halve finales.
De cameralieden van de BBC lijken trouwens meer en meer de strijd aan te gaan met hun Franse collega’s, die al sinds jaar en dag likkebaardend staan te trappelen om het rijkelijk voorradige vrouwelijk schoon op en buiten de baan plastisch in beeld te brengen.
En de coachvakken natuurlijk. Het rijtje gereserveerde stoelen voor de immer bloedmooie vriendin en verdere empathische familie. En het troepje, soms zo niet licht semi-crimineel dan toch in ieder geval tokkie-achtig aandoende, persoonlijke technische begeleiders die zich dag in dag uit mateloos zitten te ergeren aan de tekortkomingen van hun pupillen.
Wat moet een gekend toppertje als Djokovic trouwens met die dieptreurige Boris Becker als coach? Heeft die überhaupt nog iets toe te voegen? De Duitser wist ons ooit als 17-jarige al snoekduikend te ontroeren met z’n prachtige Wimbledontitel. Maar sinds zijn afmars konden de struise benen de weelde amper dragen en kleeft er hardnekkig die meelijwekkende bezemkast-affaire aan zijn imago. Buiten het wat Alzheimerig aandoende geknipper met z’n rossige wimpertjes (of zijn dat superieure geheime tactische signalen aan zijn pupil?) en een immens sombere blik naar oneindige verten, komt hij niet. En communiceren met z’n Servische assistent, de fysio en de voedingsdeskundige naast hem lijkt er helemaal niet in te zitten. Ze laten hem maar een beetje.
Nee, dan Andy Murray. Die heeft nota bene een vrouwelijke coach (hoezo eigenlijk seksisme?) ingehuurd die hoogzwanger met verbaasde blikken zijn gewaagde service-volleyspel analyseert. Voor de mentale begeleiding zal hij haar wel niet ingehuurd hebben want Amelie placht in haar prachtige jaren als wereldtopper immers zeven kleuren stront te schijten bij haar big points waardoor ze vaak op het moment suprême die kampioensschaal wel kon shaken.
‘Prachtig, dat vuistje’ blijft intussen het immens populaire commentaar van de verslaggevers. Na iedere geslaagde dropshot, ace, passing langs de line of onvergeeflijke blunder van de tegenstander heeft iedere deelnemer dat loze gebaartje in z’n standaardpakketje. Ik moet in de afgelopen weken zo’n 100.000 van die ‘vuistjes’ hebben zien passeren. Maar onze commentatoren raken er nog steeds in opperste vervoering van.
Vandaag de halve finale Maria Sjarapova – Serena Williams.
Eigenlijk de finale.
Op het Centre Court. Dat weer wel.
Als gekende seksist blijf ik gaan voor Maria, die het vermoedelijk niet zal redden.
Ik ben er helemaal klaar voor.