Zaterdag 21 mei. 20.30 uur.
Na een dikke week van bloedig schrijven, schrappen, rijmen, repeteren, vond ik wel dat ik een flesje wijn verdiend had. De geplande cabaretvoorstelling op maat voor zondag 20.00 uur was op een haar na gevild. Een paginaatje of acht aan zojuist bij elkaar getikte steuntekst moest nog geprint worden.
Terwijl ik glas nummertje vier van de voortreffelijke Droge Rooie langzaam wegklokte, liet ik tevreden m’n gedachten gaan over het messcherpe en anderzijds ook weer gevoelige uurtje waarmee we de jubilerende Artsen Zaalvoetbalclub Naarden-Bussum de gordijnen in zouden jagen. In een sporthal op een kilometer van m’n huis. Een thuiswedstrijd, als het ware. De cardiologen,psychiaters, orthopeden, internisten, urologen, KNO’ers, gynaecologen en ander hooggestudeerd gespuis van het Streekziekenhuis verderop en hun massaal toegestroomde gasten zouden er van lusten. Maakte nog wat laatste aantekeningen over een paar azijnzure afmakers die me te binnen schoten. Op de ochtend van de Dag des Heeren nog even de puntjes op de i en los konden we. Theater is topsport.
Telefoon.
-Hoe laat dachten jullie te komen?
-Nou, we zijn er om half zeven. We bouwen in anderhalf uur relaxed op en dan gaan we er tegen aan. Komt helemaal goed.
M’n dubbele tong kon ik slechts met de grootst mogelijke moeite onderdrukken.
-Maar we zitten NU met smart op jullie te wachten.
????????????????????
Altijd gedacht dat mijn bloedeigen en voortreffelijke huisarts, de Joop vd Ende van het spektakel, een uiterst punctueel man was. Nooit echt klachten over z’n agenda gehad.
Hoe snel kan het gaan?
Vriendin weggerukt uit de tuin van Dochter waar de barbecue knetterde.
Geluidstechnicus, normaliter een huismus eersteklas, telefonisch onbereikbaar. Dan maar akoestisch. Jammer van die indrukwekkende opening en enkele speciale effecten.
De printer ratelde. Bus ingepakt.
Om tien over half tien knalden we het speciale programma door sporthal De Lunet. Akoestisch bleek bij nader inzien een wel erg optimistische optie. Ingeprikt bij de uiterst flexibele, professionele PE die het geluid van het (artsen)bandje verzorgde. Zo’n gast weet van wanten.
Als de nood op het hoogst is, blijkt een fors potje improviseren een eitje. Een aardige ervaring voor cabaretiers die normaal gesproken op safe spelen en de grote lijn tot in de meest gruwelijke details gepland hebben.
Droë rooie weet kennelijk onvermoede krachten in een mens boven te halen.
Maar om nou te zeggen dat dit het ideale procédé is voor de voorstelling van volgende week zaterdag:
Nou nee!
Jammer dat het op deze onverwachte vrije dag zeikt van de regen.
Dus ook geen zeilweer
krabben aan de korst 
zo is dat…tijdens de improvisatie leert men de man achter de mens kennen 😉
Of de mens achter de man natuurlijk 🙂
Improviseren met een slok op. Dat heb je vast eerder gedaan.
Een reserve geluidsman/vrouw blijkt geen luxe te zijn.
Die hadden we dus in dit geval.
Toevallig.
wordt het toch nog tijd voor een secretaresse
Voor de huisarts of voor mij?
Drank maakt meer voor elkaar dan je voor mogelijk hield…;o)
@jan: Laat ik nou zo ongeveer deze zin van jou oorspronkelijk als slotzin onder dit verhaaltje hebben staan……
Ik probeerde iets te bedenken dat het omgekeerde van de bekende slagzin was, maar echt gelukt is het niet…
Ik vind ‘m leuk.
Toch denk ik niet dat we deze slogan terug zullen zien in TV-campagnes…;o)
Lig er verdomme nog van na te hikken. Wat een toestand. Binnen een half uur het pakkie aangesjord, de kop in de bruine poeder, haren op gepimpt en de rotzooi bij elkaar gezocht.
Wat een geluk toch dat ik de alcohol niet zo goed binnen kan houden. Ik zou het bes-akkoord niet meer van het cis-akkoord hebben kunnen onderscheiden. En dan kun je echt met je water naar de dokter.