Landgenoten!

Jullie willen een Arondéusverhaal van me? Dan zul je het krijgen ook. Off the record dan. Allemaal een beetje te heftig voor de kerstboodschap in december, dacht ik zo.
Thorn en Weert was vandaag, met dank aan de Polen, weer het gebruikelijke afzien. Als er iemand is die zich met haar schat aan ervaring moeiteloos met kapsel en al in de plooi kan rammen dan ben ik het. Nog wel. De sleet begint er wat mij betreft namelijk aardig op te komen.
Geloof me: inwendig kook ik. Concurrerende dweilorkestjes? O.K. Maar wat héb ik een intense schijthekel aan die ongein van dat kleffe koekhappen. Dat wereldvreemde volksdansen en zaklopen. De Shantykoren. De eindeloze batterij aan flikflakjes van de plaatselijke gymnastiekclubjes. En nu weer die valkeniers.
Én vlak ook vooral die zweethandjes niet uit van de burgervaders met in hun kielzog de roedels meeliftende voorzitters van Oranje-comités. Klootjesvolk dat op zo’n warme dag als vandaag in alle standen botweg weigert om de deo vlak voor het moment suprême nog even door het oranje colbertje te jagen.
Onder het volk. Je hebt werkelijk geen idee hoe ik weer terug verlang naar dat veilige bordes in het goeie ouwe Soestdijk. Het komt me allemaal, inclusief het Wilhelmus, m’n neus uit. Maar wees eerlijk, zo lang die suffe Alex van me nog de ene na de andere scheve schaats rijdt, kan ik met goed fatsoen die toko toch niet aan hem over doen? Afijn, z’n HBO-diploma heeft ie tenminste nog voor het sluiten van de markt bij InHolland weggesleept. De mateloos populaire Max als regentes? Ik ben er nog niet uit.

De eerste echte twijfels begonnen wat mij betreft afgelopen zomer op te spelen. De kabinetsformatie. Wat heb ik me door die verrekte rechtse rakkers laten naaien waar ik bij stond. Dacht ik toch voor een centrumkabinetje met een rood randje te gaan, timmert die eeuwig grijnzende Mark met z’n  voor geen meter te vertrouwen jezuïet  Maxime achter m’n rug zo’n van de pot gerukt gedoogzooitje in elkaar. Daar schaam je je toch de ogen voor uit je kop. Zelfs voor een ceremoniële Majesteit is de treurigheid die bezit van ons land neemt niet meer te pruimen.
Het onderwijs naar de haaien. De zorg naar de ratsmodee. De Openbare Ministeries die het ene na het andere broddelwerkje afleveren. De niet aflatende optochten bonus-graaiers die -tig keer de Balkenende-norm ongegeneerd wegsluizen naar de belastingparadijzen op de Kanaaleilandjes. Wat zeuren we, by the way, toch over de escapades van m’n visueel gehandicapte zingende zusje? Peanuts!
En dan die Geert.
Uit mijn mond zul je het woord nazi uiteraard niet horen. Maar die inktkoelie van een cultuurhistoricus Von der Dunk zat er goedbeschouwd nog niet zo bar ver naast. Helemaal goed. Heb nog even geprobeerd m’n tanende gezag aan te wenden om dat verhaal in de Haarlemmerhout doorgang te laten vinden. No way. Het PVV-gif zit al dieper in onze genen dan we vermoeden.
Weet je? Jullie zoeken het maar uit met z’n allen. Wij Beatrix, bij de gratie Gods, Koningin der Nederlanden, Prinses van Oranje-Nassau, enz. enz. enz, hebben het er helemaal mee gehad. Ik zie namelijk zo gauw nog niet een persoonlijkheid  opstaan die het boze tij keert.
Was pappie er nog maar.

En even voor de duidelijkheid: Mondje dicht natuurlijk.
Jullie
Trix
Café Eik en Linde, Thorn, zondag 30 april